Άνοιξη του 1962. Σε ένα μικρό σχολείο στο Γουαϊόμινγκ, η μέρα ξεκίνησε όπως κάθε άλλη… μέχρι που οι δάσκαλοι παρατήρησαν κάτι που δεν θα μπορούσαν ποτέ να εξηγήσουν. Περισσότερα από 30 παιδιά, από διαφορετικές τάξεις και ηλικίες, παιδιά που συχνά ούτε μιλούσαν μεταξύ τους, είχαν ζωγραφίσει ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Έναν άντρα. Ψηλό. Χωρίς στόμα. Με βαθιά, άδεια μάτια. Και στο χέρι του, ένα κορδόνι… φτιαγμένο από ανθρώπινα μαλλιά.

Τον έλεγαν Yellow Echo – «Κίτρινη Ηχώ». Ένα όνομα που, σύμφωνα με τα παιδιά, δεν το διάλεξαν. Τους το είπε εκείνος.

«Έρχεται μόνο όταν βρέχει» – Τα παιδιά μιλούν για την Κίτρινη Ηχώ

Όταν οι δάσκαλοι προσπάθησαν να μάθουν περισσότερα, οι περιγραφές των παιδιών ήταν ανατριχιαστικά ταυτόσημες: «Μπαίνει στις τηλεοράσεις όταν έχει παράσιτα.» «Μυρίζει σαν στατικό ρεύμα.» «Μας λέει μυστικά που δεν πρέπει να ξέρουμε.»

Ένα παιδί είπε πως ο Yellow Echo τους αποκάλυψε πού κρατούσε το όπλο του ένας καθηγητής. Κανείς δεν κατάλαβε πώς μπορούσε να το γνωρίζει αυτό.

Δύο εβδομάδες αργότερα… εκείνος ο καθηγητής εξαφανίστηκε. Χωρίς ίχνος.
Και μαζί του εξαφανίστηκαν και όλες οι ζωγραφιές. Λες και κάποιος μπήκε νύχτα και τις πήρε μία προς μία. Η τελευταία απόδειξη: Μια κασέτα που δεν έπρεπε να ακούσει κανείς Το μόνο που βρέθηκε στην αίθουσα; Ένα κασετόφωνο. Ακόμη σε λειτουργία.

Πάνω στην ταινία ακούγεται η φωνή ενός παιδιού — ή κάτι που μοιάζει με παιδί — να ψιθυρίζει: «Δεν τον ζωγραφίσαμε. Τον θυμηθήκαμε.»

Η υπόθεση καταχωρήθηκε ως “ανεξήγητη” και γρήγορα θάφτηκε κάτω από σιωπή, έλλειψη στοιχείων και φόβο. Όμως στις τοπικές κοινότητες, το όνομα Yellow Echo δεν ξεχάστηκε ποτέ. Εμφανίζεται σε ιστορίες, παλιές καταγραφές, μαρτυρίες βροχερών νυχτών όπου κάποιος ορκίζεται ότι είδε μια ψηλή φιγούρα χωρίς στόμα δίπλα σε τηλεοράσεις γεμάτες παράσιτα.

Μισό αιώνα μετά, η ιστορία του Κίτρινου Ηχώ εξακολουθεί να τρομάζει, όχι επειδή είναι μια ιστορία φαντασμάτων, αλλά επειδή 30 παιδιά ζωγράφισαν κάτι που υποτίθεται δεν είχαν δει ποτέ. Κάποιοι λένε πως τα παιδιά είναι πιο ευαίσθητα στον «θόρυβο» του άγνωστου. Άλλοι πως οι μνήμες της παιδικής ηλικίας είναι πόρτες που δεν πρέπει να ανοίγουν.