Γεννήθηκε στην Κύπρο και ζει στη Θεσσαλονίκη. Ο Μάριος είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από τους House Of Drama που κέρδισαν το "Ελλάδα Έχεις Ταλέντο" πριν από 4 χρόνια! Είναι ο χορογράφος της ομάδας και ο άνθρωπος πίσω από τα περισσότερα projects. Ένας χαρισματικός άνθρωπος που σου δίνει έμπνευση να ζήσεις τη ζωή σου με πάθος, πολύ μουσική και απεριόριστο χορό!

Συναντήσαμε τον Μάριο με αφορμή την παγκόσμια ημέρα υπερηφάνειας στις 28/6 και κάναμε μια πολύ όμορφη συνέντευξη! 

52 Χρόνια έχουν περάσει από τα γεγονότα στο stonewall και οι άνθρωποι ανά τον κόσμο χρειάζεται ακόμα να διεκδικούμε ακόμα τα αυτονόητα. Σε χαροποιεί το γεγονός ότι η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα έχει καταφέρει κάποια πράγματα ή νευριάζει που πρέπει να είναι η κοινότητα σε ένα συνεχόμενο αγώνα;

Βρισκόμαστε σίγουρα σ’ένα καλύτερο σημείο απ’ότι πριν 5 χρόνια και σ’αυτό σίγουρα βοήθησε η άνοδος των social media. Έχουμε όμως πολλές διεκδικήσεις και πολύ δρόμο ακόμη. Αυτό που με προβληματίζει είναι πως μερικές φορές η δύναμη μας και η συσπείρωσή μας σαν κοινότητα είναι μεγαλύτερη στα social media παρά στην πραγματική ζωή.

Ποια η σχέση σου με τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και πώς αυτοπροσδιορίζεσαι σeξουαλικά;

Η αλήθεια είναι πως η σχέση μου με την κοινότητα ξεκίνησε όταν έγινα δάσκαλος χορού. Είμαι τυχερός να έχω πολλούς μαθητές από τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα που μέσα στα τελευταία χρόνια με βοήθησαν να δω πράγματα πέρα από τις δικές μου εμπειρίες. Τότε ήταν που ξεκίνησε να με αφορά και η ιστορία μας, οι αγώνες που έγιναν για να έχω εγώ σήμερα κάποια πράγματα δεδομένα και προσπαθώ να περάσω όσα πιο πολλά μπορώ και στα μαθήματά μου με συζητήσεις και μέσα από τόσα πρότζεκτ που κάνουμε.  

Δε μ’αρέσει να αυτοπροσδιορίζομαι χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δε σέβομαι τον αυτοπροσδιορισμό των άλλων.

Ήταν εύκολη ή δύσκολη η διαδρομή του να αποδεχθείς τη διαφορετικότητα σου;

Ήμουν από τα παιδιά που το ήξερα από πάντα. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός και συνέβαινε κάτι ωραίο στη ζωή μου έκανα την ενοχική σκέψη: “είμαι τόσο χαρούμενος αλλά γα…ο είμαι γκέι. Αυτό με τα χρόνια έγινε “είμαι τόσο τυχερός και ακόμη πιο πολύ επειδή είμαι γκέι”. Και τώρα είναι “είμαι ένας τυχερός άνθρωπος”.

Περιέγραψε μας το coming out σου, σε ένα πολύ δικό σου άνθρωπο; Πώς νιώσατε και οι δύο; Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν και ποια η εξέλιξη της σχέσης σας; Θα το ξαναέκανες; 

Στη μαμά μου πάντα έριχνα ατάκες τύπου “να βρω και γω ένα καλό παιδί να παντρευτώ” και θεωρούσα ότι μπορούσε να καταλάβει το υπονοούμενο. Μάλλον, όμως όχι. Τη βόλευε να το βλέπει σαν χιούμορ. Ένα βράδυ θα πήγαινα στο πάρτι ενός φίλου μου και φόρεσα ένα μαύρο blazer και από μέσα μαύρη διαφάνεια. Ήμουν υπέροχος! Μόλις με είδε με ρώτησε αν θα βγω έτσι έξω πράγμα που μου φάνηκε περίεργο γιατί ποτέ μέχρι τότε δε σχολίαζε τα ρούχα μου. Της είπα ναι και μου απάντησε “θα νομίσει ο κόσμος ότι είσαι γκέι” και τότε της είπα “μα αυτός είναι ο στόχος γιατί είμαι γκέι και πρέπει να το χωνέψεις”! Όλα αυτά με  ντραματικ φωνή. Αν είχα και μακριά μαλλιά θα τα τίναζα πριν φύγω. Όταν έφυγα είχε ακόμη το στόμα ανοιχτό. Η αλήθεια είναι πως δεν απόλαυσα τη βραδιά γιατί φοβόμουν μην πάθει κάτι.

Το επόμενο πρωί με φώναξε να μιλήσουμε. Μου είπε το φιλελευθερο-ομοφοβικό δε με νοιάζει τι κάνεις στο κρεβάτι σου αρκεί να μην επηρεάζει εμένα και να μη βγαίνει προς τα έξω. Το επόμενο στάδιο ήταν πριν χρόνια όταν μου είπε το επικό “αφού είσαι που είσαι γκέι γιατί δεν είσαι σαν το Καπουτζίδη που τον θαυμάζεις κιόλας;”. Και μετά τη νίκη μου στο Ελλάδα Έχεις Ταλέντο που είδε ότι μάλλον η γειτονιά δεν έχει θέμα με μένα αντίθετα της έδιναν όλοι συγχαρητήρια έγινε “μπορείς να είσαι όπως θες”

Σίγουρα αν είχα επιλογή θα προσπαθούσα να το είχα επικοινωνήσει πιο ήρεμα.

Ποιο ήταν το άτομο που φοβήθηκες περισσότερο να μιλήσεις για εσένα;

Δε φοβήθηκα σε κανέναν. Είχα πάντα την ίδια συμπεριφορά που ήταν σας ανακοινώνω κάτι και αν δε σας αρέσει δεν είναι συζητήσιμο.

Σε αυτή τη διαδικασία του coming out υπήρχαν και κάποια ευτράπελα ή κάποιες αναπάντεχες αντιδράσεις;

Στο γυμνάσιο όλες μου οι φίλες μου έδωσαν την ίδια απάντηση. “Ότι δηλαδή εμείς μέχρι τώρα δεν το ξέραμε, τώρα που μας το είπες το μάθαμε.”

Θυμάμαι επίσης και έναν συμφοιτητή που είχα και είχε πολύ άσχημη άποψη για τους γκέι. Είχε γενικά αυτές τις απόψεις της δεκαετίας του 60 που μεταφέρθηκαν από παππού σε μπαμπά και μετά στον ίδιο χωρίς καμία αλλαγή ή ψάξιμο. Του είπα πως επειδή και εγώ είμαι γκέι και οι απόψεις αυτές είναι λανθασμένες θα ήθελα να μην τις λέει μπροστά μου και αν θέλει να συζητήσουμε κάτι απ’αυτά που πιστεύει εγώ είμαι στη διάθεσή του. Μια μέρα μετά συζητήσαμε. Του ανοίχτηκε ένας πολύ διαφορετικός κόσμος μπροστά του απ’αυτόν που είχε μάθει. Λίγες μέρες μετά μου ζήτησε συγνώμη.

Ο Μάριος στο Λύκειο με τον Μάριο που ξέρουμε σήμερα, πόσο διαφορετικός είναι;

Πολύ. Στο λύκειο προφύλασσα με νύχια και με δόντια αυτό που είμαι λες και όλος ο κόσμος ήταν εναντίων μου ή λες και μόνο αυτό ήμουν. Μεγαλώνοντας και μαθαίνοντας ηρέμησα. Έχω όμως αρκετό δρόμο ακόμη.

Τι είναι άδικο για σένα στη σημερινή ελληνική κοινωνία, σε σχέση με τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα;

Άδικο είναι το μπούλινγκ που βιώνουν κάποια παιδιά στο σχολείο γι’αυτό που είναι. Μου είναι πραγματικά αδιανόητο πως γίνεται ένας γονιός να μη μαθαίνει στο παιδί του πως πρέπει να αποδέχεται τη διαφορετικότητα. Άδικο είναι που δεν υπάρχει ο Γιακουμάκης, που δε δικαιώθηκε  ακόμη ο Ζακ. Άδικο είναι το διαδικτυακό μπούλινγκ και ότι ακόμη δεν υπάρχει ένας μηχανισμός για να μας προστατεύει. Άδικο είναι που πολλοί καπηλεύονται το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου για να εκφράσουν τοξικές απόψεις χωρίς να ξέρουν πως τα δικαιώματα συνοδεύονται με υποχρεώσεις. Άδικο είναι που σε πολλούς δίνεται βήμα για να εκφράσουν αυτές τις απόψεις,

Άδικο είναι επίσης το ότι η πολιτεία δεν παρέχει σε μένα τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους όπως ο γάμος ή το δικαίωμα στην υιοθεσία.

Τέλος, άδικο είναι που στην ελληνική τηλεόραση (μιας και σαν μέσο έχει μεγάλη δύναμη στην Ελλάδα) δεν υπάρχουν όλες οι διαφορετικές εκδοχές των μελών της κοινότητας μας και υπάρχουν μόνο όσες πλησιάζουν την ετεροκανονικότητα. Η αντιπροσωπευση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση κοινωνικών απόψεων και θα ήθελα να το δω να αλλάζει σύντομα για να αντιμετωπίζονται όλοι με τον ίδιο σεβασμό.