Μέσα στην αστείρευτη επιμονή της πανδημίας να παράγει δυσάρεστα νέα, υπάρχει η ανάγκη για λίγη ελπίδα. Υπάρχουν λοιπόν ειδήσεις που ίσως να μην είναι τόσο δημοφιλείς, αλλά σίγουρα προκαλούν όμορφα συναισθήματα. Σε κάνουν να αισθάνεσαι καλύτερα μόλις τις διαβάζεις.

Πάντα υπάρχει αυτή η ανάγκη. Αλλά τώρα υπάρχουν αρκετοί παραπάνω λόγοι. Μια από αυτές τις ειδήσεις λοιπόν είναι και αυτή για το «Dublin’s Boys Club» στην πρωτεύουσα της Ιρλανδίας. Η περιγραφή αυτού του club, όπως αναφέρει το website του, είναι «ένα περιπλανώμενο club ανδρών που εξερευνούν μια υγιή αρρενωπότητα, όπου οι άνδρες μπορούν να μάθουν να επικοινωνούν καλύτερα μεταξύ τους και να γίνουν οι πιο αυθεντικές εκδοχές του εαυτού τους».

Αρχικά ξεκίνησε στο Βερολίνο από τον Conor Creighton. Όταν επέστρεψε στην Ιρλανδία επικοινώνησε με τον διεθνούς φήμης καλλιτέχνη Maser και τον ρώτησε αν του αρέσει η ιδέα. Εκείνος απάντησε καταφατικά και ξεκίνησαν να δέχονται άτομα στο στούντιο του.

Δημιούργησαν ένα γκρουπ ανδρών που κάνει κάτι ριζοσπαστικό. Άνδρες, άγνωστοι μεταξύ τους μαζεύονται για να κάνουν αληθινές συζητήσεις. Πραγματική συζήτηση σημαίνει, όπως γράφει ο Conor Creighton στους Ιrish Times, να βγάλουν όλοι τις μάσκες και να υπάρχει μια τίμια και ενδελεχής ανάλυση των συνασιθημάτων.

@irishtimes.com

Αρχικά συναντιώνταν μια φορά το μήνα. Πήγαιναν έναν περίπατο στους λόφους ή βουτούσαν στην θάλασσα. Χωρίς αλκοόλ και χωρίς χαζολογήματα. Το να μιλάς ειλικρινά σε κάποιον για το τι αισθάνεσαι δεν είναι εύκολο. Το αντίθετο μάλιστα. Αλλά όπως λέει ο Creighton η ανακούφιση είναι τεράστια. Γιατί μπορεί να πρόκειται για πράγματα που σε απασχολούν σε όλη σου τη ζωή.

Οι συναντήσεις κρατούν για περίπου δυο ώρες και το κλειδί είναι να γίνεσαι ευάλωτος. Ξεκινούν με λίγο διαλογισμό και αμέσως μετά όλοι σχηματίζουν έναν κύκλο μιλώντας για ότι τους απασχολεί, για τις σχέσεις τους ή για το σημαίνει να είσαι άνδρας σήμερα. Όπως λέει ο Creighton «θέλει πολλά αρ@%^[email protected] για να ανοιχτείς μπροστά σε 20 άνδρες. Αλλά ο σεβασμός που προκύπτει είναι τεράστιος». Κανένας δεν διακόπτει και δεν γελάει. Κι αν το επιτρέπουν οι συνθήκες υπάρχει και μια αγκαλιά.

Πρόκειται για σκληρή εργασία. Οι άνδρες που συγκεντρώνονται στο «Dublin’s Boys Club» δεν κάνουν μερεμέτια στο σπίτι, αλλά στον εαυτό τους. Η εικόνα του άνδρα επιτάσσει να είναι δυνατός, να επιβάλλει τον εαυτό του, να κρύβει τα αληθινά του συναισθήματα. Αυτό το club κάνει το αντίθετο. Δεν τους απομονώνει, δεν τους επιβάλλει να εσωτερικεύουν όλα όσα τους απασχολούν αλλά τους κάνει να αισθάνονται στήριξη και αγάπη.

Ο Creighton γράφει πως «οι περισσότεροι από εμάς τους στρέιτ άνδρες εξαρτόμαστε από τις κοπέλες μας ή τις φίλες μας για α κάνουν όλη τη συναισθηματική δουλειά, γιατί ποτέ δεν είχαμε τόσο κοντινούς άνδρες φίλους να το κάνουν. Στο Boys Club αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματά μας, τα προβλήματά μας, εσωτερικά και εξωτερικά».

Πρόκειται για μια πρωτοβουλία που μόνο ελπίδα μπορεί να δώσει σε όσους συμμετέχουν αλλά και έμπνευση σε εκείνους που θέλουν να κάνουν κάτι παρόμοιο αλλά δεν έχουν το περιβάλλον για να τους υποστηρίξει. Το μόνο σίγουρο είναι πως κάτι τέτοιο θα σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα ως άνδρας και ως άνθρωπος.