Πώς φτιάχνονται τα μακαρόνια;

Φτιάχονται αναμειγνύοντας σιμιγδάλι με νερό. Το σιμιγδάλι είναι το αποτέλεσμα της άλεσης του σκληρού σιταριού. Το σιμιγδάλι αναμειγνύεται με νερό και ανακατεύεται μέχρι να γίνει ζύμη. ¶λλοτε χρησιμοποιούνται και άλλα υλικά, όπως αυγά, ντομάτα ή σπανάκι για είδη όπως τα τρικολόρε, τα λαζάνια ή ταλιατέλες.

Η ζύμη ζυμώνεται σε κενό αέρος μέχρι να γίνει ομοιόμορφη και στη συνέχεια περνά με πίεση μέσα από τα διάφορα καλούπια, τα οποία καθορίζουν και το σχήμα των μακαρονιών.

Τα μακαρόνια στη συνέχεια περνούν μέσα από παστεριωτές σε θερμοκρασίες 80–90 βαθμών Κελσίου, για να εξολοθρευτούν τα μικρόβια. Έπειτα περνούν στους αποξηραντήρες, όπου ξηραίνονται με ζεστό και υγρό αέρα. Μετά μπαίνουν στα πακέτα τους και είναι έτοιμα για να μεταφερθούν οπουδήποτε στον κόσμο. 

Η όλη διαδικασία από τη ζύμωση των πρώτων υλών μέχρι και τη συσκευασία του τελικού προϊόντος σε πακέτα γίνεται αυτόματα και χρειάζεται, ανάλογα με το σχήμα, από 6 έως και 24 ώρες για να συμπληρωθεί.

Από πού μας ήρθαν τα μακαρόνια;

Λέγεται πως τα μακαρόνια τα έφερε στην Ιταλία τον 13ο αιώνα ο Μάρκο Πόλο από την Απω Ανατολή, ενώ υπάρχει αναφορά για ύπαρξη ζυμαρικών από το 1000 π.Χ. στην αρχαία Ελλάδα.

Σύμφωνα με την τελευταία, η λέξη «λάγανον» περιέγραφε μία φαρδιά πλακωτή ζύμη από νερό και αλεύρι, την οποία οι Έλληνες έκοβαν σε λωρίδες. Αυτή η μέθοδος φαίνεται πως μεταφέρθηκε στην Ιταλία στον 8ο αιώνα π.χ. και στα λατινικά έγινε «laganum» (η λέξη «λαζάνια» ίσως να έχει σχέση με τη λέξη αυτή).

Λέγεται επίσης πως ζυμαρικά υπήρχαν από τον 4ο αιώνα, αφού υπάρχουν τοιχογραφίες του 4ου αιώνα π.Χ. σε οικισμό των Ετρούσκων βόρεια της Ρώμης, όπου αναπαριστούνται διάφορα σκεύη για το βράσιμο νερού, μία επιφάνεια για την ανάμειξη νερού με αλεύρι, ένας κυλινδρικός πλάστης και ένα εργαλείο κοπής.

Τα ζυμαρικά υπήρχαν χωρίς αμφιβολία και στην αρχαία Κίνα, καθώς και στον αραβικό κόσμο.

Ιστορίες για ζυμαρικά υπάρχουν και στην Ιταλία, στη Σικελία και τους Σαρακηνούς, στο Παλέρμο, στο βιβλίο του μάγειρα Martino da Como, στα κείμενα του Bartolomeo Sacchi, στα κείμενα του Βοκκάκιου.

Τον 18ο αιώνα, που τα μακαρόνια γνώρισαν τη μεγάλη τους άνθηση, η Νάπολη στην Ιταλία είχε 60 μαγαζιά που πουλούσαν ζυμαρικά το 1700 και το 1785 είχε 280!

Η ανάμειξη της ζύμης μέχρι τότε γινόταν με τα πόδια, μέχρι που ο Φερδινάρδος ο 2ος ανάθεσε στον Cesare Spadaccini να φτιάξει το πρώτο πατητήρι από χαλκό, το οποίο θα ήταν μηχανικό και μάλιστα έγινε και η αρχή των εργοστασίων μακαρονιών.

Κάποτε τα μακαρόνια τρώγονταν με τα χέρια, με πιπέρι και τριμμένο τυρί.

Μετά την εισαγωγή της ντομάτας από τον Νέο Κόσμο αρχίζουν γύρω στο 1800 να εμφανίζονται και οι πρώτες σάλτσες ντομάτας για μακαρόνια. Κάπου εκεί άρχισε να χρησιμοποιείται και το πιρούνι!