Υπάρχουν δεκάδες παλιά κτίρια στην πρωτεύουσα που στέκουν μέχρι και σήμερα, πεισματικά, παρόλες τις αλλαγές στην οικοδομική διάταξη της Αθήνας τα τελευταία 50 χρόνια. Κτίρια που το καθένα έχει την δική του ιστορία και τις δικές του εικόνες, βλέποντας το περιβάλλον τους να αλλάζει δραματικά με το πέρασμα των χρόνων. Όμως το κάθε ένα είναι ξεχωριστό για χίλιους δυο λόγους...

Όπως το κτίριο της οδού Πατησίων 6, ένα από τα λίγα στην γειτονιά, κοντά στα παλιά Χαυτεία, που στέκει ακόμα στην θέση του, αν και με το πέρασμα των χρόνων άλλαξε πολλές μορφές. Η γνωστή ιστορία του ξεκινά το 1930, όταν ο Δημήτρης «Πολ» Χριστόπουλος, δημιουργεί ένα εστιατόριο πολυτελείας και του δίνει το όνομα «Αλάσκα». Το πέρασμα του ιδιοκτήτη του από την Αμερική και το Ντιτρόιτ την δεκαετία του ’10 και του ’20, είναι ενδεικτικό στην επιλογή του ονόματος.

Όλη η καλή Αθήνα για περίπου οκτώ χρόνια πέρασε από το συγκεκριμένο εστιατόριο. Εκλεκτό φαγητό και προσωπικό, οι πελάτες με την συνοδεία μουσικής απολάμβαναν ένα μοναδικό χώρο για την εποχή. Πολλές φορές ο ξακουστός Γιάννης Σπάρτακος πέρασε από εκεί, παίζοντας τζαζ μελωδίες στα πλήκτρα του πιάνου, ενώ κάποιες άλλες, ο μεγάλος Νίκι Γιάκοβλεφ έπαιζε ακορντεόν ή πιάνο, δημιουργώντας μια ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα.

Πολλές φορές η κόρη του ιδιοκτήτη, που τότε δεν ήταν ούτε δέκα ετών, έκλεβε την παράσταση με τον χορό της. Η ατμόσφαιρα δεν χαλούσε σχεδόν ποτέ, με την Αθήνα του ’30, λίγο πριν την φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την γερμανικής κατοχής, να μοιάζει με όαση διασκέδασης και ήρεμης ζωής, με χαρακτηριστικό εκπρόσωπό της το εστιατόριο «Αλάσκα».

Το 1939, η επιχείρηση άλλαξε χέρια. Οι λόγοι δεν είναι γνωστοί, αλλά ο ιδιοκτήτης επέλεξε να νοικιάσει αλλού το ιστορικό κτίριο. Η «Αλάσκα» έμεινε στην θέση της, αλλά μετατράπηκε σε κινηματογράφο. Ο κινηματογράφος «Αλάσκα», για 41 χρόνια, μέχρι το 1980, έγινε ένας από τους πιο γνωστούς κινηματογράφους του κέντρου της Αθήνας, αν και αρχικά η επιβίωσή του πέρασε από 40 κύματα.

Κι αυτό γιατί η κατοχή χτύπησε την πόρτα της Ελλάδας μόλις 2 χρόνια αργότερα. Στους επάνω ορόφους του κτιρίου βρισκόταν το ξενοδοχείο Λευκάς. Όμως σύμφωνα με μαρτυρίες, τα χρόνια της κατοχής στον επάνω όροφο στεγαζόταν το υποθηκοφυλακείο. Οι συγκεκριμένες μαρτυρίες προέρχονται από ένα σαμποτάζ της ΠΕΑΝ (Πανελλήνια Ένωση Αγωνιζόμενων Νέων) στις 22 Σεπτεμβρίου του 1942.

Τα γραφεία της προδοτικής οργάνωσης ΕΣΠΟ (Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωση), βρίσκονταν στην οδό Πατησίων 8 και Γλάδστωνος, δίπλα δηλαδή από την «Αλάσκα» και το υποθηκοφυλακείο. Πριν η ΠΕΑΝ κάνει το σαμποτάζ, αναζήτησε έναν τρόπο να μην εξαπλωθεί η φωτιά στο διπλανό κτίριο, αφού αν έφτανε στο υποθηκοφυλακείο θα μιλούσαμε για εθνική καταστροφή. Το σαμποτάζ τελικά κατέστρεψε το διπλανό κτίριο ολοσχερώς και σήμανε το τέλος της προδοτικής οργάνωσης.

Από το τέλος της κατοχής και μετά, ο κινηματογράφος, μια αίθουσα 450 ατόμων χωρίς εξώστη, άνοιγε από το πρωί και πρόβαλλε ταινίες με άφθονο ξύλο, σeξ, καράτε και πιστολίδι. Δεν ήταν κινηματογράφος που έπαιζε οσκαρικές ταινίες, ούτε εκείνες που λέμε ποιοτικές, αλλά έγραψε ιστορία στην περιοχή, μαζί με τον κινηματογράφο «Ροζικλαίρ».

Το 1980, ύστερα από 41 χρόνια, το όνομα «Αλάσκα» δεν θα συνέχιζε χέρι – χέρι με το κτίριο. Ο κινηματογράφος έδωσε την σκυτάλη σε κατάστημα ρούχων, το οποίο ίσως και να άλλαξε χέρια κάποιες φορές.

Για πενήντα χρόνια το κτίριο ήταν γνωστό σε όλη την Αθήνα με ένα συγκεκριμένο όνομα. Όλοι οι Αθηναίοι γνώριζαν που πέφτει το πολυτελές εστιατόριο και αργότερα ο κινηματογράφος. Η ιστορία του υπήρξε πλούσια παντοιοτρόπως. Ερχόμενοι στο σήμερα και κοιτάζοντας προσεκτικά την γειτονιά, δεν μπορώ να κρύψω ότι θα ήθελα να επιστρέψω στην δεκαετία του ’30, για να ακούσω τζαζ ή στην δεκαετία του ’50, για να δω τον Γκάρυ Κούπερ στους «Λογχοφόρους της Βεγγάλης». Το κτίριο της οδού Πατησίων 6 (κανένας δεν την λέει 28ης Οκτωβρίου) έζησε κάθε περίοδο της πρωτεύουσας και έχει καλές και κακές αναμνήσεις. Είναι όμως μόνο δικές του...