Μόλις τέσσερα λεπτά χρειάστηκαν για να εκτυλιχθεί μια από τις πιο τολμηρές ληστείες στη σύγχρονη ιστορία της τέχνης: το πρωινό της 19ης Οκτωβρίου, ομάδα ενόπλων εισέβαλε στο Μουσείο του Λούβρου και έκλεψε κοσμήματα ανεκτίμητης αξίας από την εποχή του Ναπολέοντα.

Ανάμεσά τους, ένα σμαραγδένιο κολιέ και ένα ζευγάρι σκουλαρίκια που ο ίδιος ο Ναπολέων είχε δωρίσει στη δεύτερη σύζυγό του, Μαρία - Λουίζα, για τον γάμο τους. Το γεγονός συνέβη ενώ το μουσείο ήταν ανοιχτό στο κοινό και έφερε ξανά στην επιφάνεια ένα γνώριμο ερώτημα: πώς γίνεται ένα από τα πιο ασφαλή μουσεία του κόσμου να ληστεύεται επανειλημμένα;

Η αλήθεια είναι ότι το Λούβρο έχει μια μακρά και συναρπαστική ιστορία ληστειών, που ξεκινά ήδη από τον 19ο αιώνα. Ακολουθούν οι πιο θρασύτατες απόπειρες που στιγμάτισαν τη φήμη του.

1911: Όταν εξαφανίστηκε η Μόνα Λίζα

Ήταν 21 Αυγούστου 1911, όταν ο Ιταλός εργάτης του μουσείου Βιντσέντσο Περούτζια μπήκε ανενόχλητος στο Λούβρο φορώντας τη στολή του συντηρητή. Κατέβασε τη «Μόνα Λίζα» από τον τοίχο, την τύλιξε προσεκτικά κάτω από το ρούχο του και βγήκε από την πίσω πόρτα.

Το προσωπικό δεν κατάλαβε τίποτα για περισσότερες από 24 ώρες. Μόνο όταν ένας ζωγράφος που αντέγραφε έργα στη Σάλα Καρέ παρατήρησε το άδειο κενό στον τοίχο, ξεκίνησε ο συναγερμός.

Η υπόθεση προκάλεσε πανικό, μια τεράστια επιχείρηση εντοπισμού και, για λίγο, έμπλεξε ακόμη και τον Πάμπλο Πικάσο, ο οποίος ανακρίθηκε επειδή είχε αγοράσει στο παρελθόν αρχαία αγάλματα που είχαν κλαπεί από το μουσείο.

Η «Μόνα Λίζα» βρέθηκε δύο χρόνια αργότερα, όταν ο Περούτζια προσπάθησε να την πουλήσει στην Ιταλία. Ισχυρίστηκε ότι το έκανε από πατριωτισμό, για να “επιστρέψει” το έργο στην πατρίδα του, αλλά στην πραγματικότητα είχε απλώς αντιληφθεί την αξία του.

Το αποτέλεσμα; Το έργο του Λεονάρντο ντα Βίντσι έγινε παγκόσμιο σύμβολο και ο πιο διάσημος πίνακας όλων των εποχών, με την αξία του να εκτοξεύεται λόγω της ληστείας.

1940: Οι Ναζί και το σχέδιο λεηλασίας

Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής της Γαλλίας, ο διευθυντής του Λούβρου, Ζακ Ζοζάρ, κατάλαβε τι ερχόταν. Πριν ακόμη πέσει το Παρίσι, οργάνωσε τη μεγαλύτερη μεταφορά έργων τέχνης στην ιστορία: περισσότερα από 1.800 κιβώτια με πίνακες, αγάλματα και κειμήλια μεταφέρθηκαν κρυφά στην επαρχία.

Όταν οι Ναζί μπήκαν στο μουσείο, βρήκαν σχεδόν άδειες αίθουσες. Παρ’ όλα αυτά, κατόρθωσαν να αρπάξουν κάποια έργα, όπως την “Ασπίλωτη Σύλληψη” του Μουρίγιο, που χαρίστηκε στη φασιστική Ισπανία.

Οι Γερμανοί χρησιμοποιούσαν τους κενούς χώρους του Λούβρου για να εκθέτουν τα κλεμμένα έργα Γάλλων Εβραίων. Μετά τον πόλεμο, χιλιάδες αντικείμενα εντοπίστηκαν, αλλά εκατοντάδες παραμένουν αγνοούμενα έως σήμερα.

20ός αιώνας: Μάσκες, σπαθιά και κλεμμένα διαμάντια

Οι δεκαετίες που ακολούθησαν δεν ήταν πιο ήσυχες. Το 1966, κοσμήματα που είχαν δανειστεί σε μουσείο της Βιρτζίνια εξαφανίστηκαν καθ’ οδόν προς τη Γαλλία και βρέθηκαν τελικά σε σακούλα σούπερ μάρκετ στη Νέα Υόρκη.

Το 1976, δύο ληστείες μέσα στην ίδια χρονιά: πρώτα ένας φλαμανδικός πίνακας και έπειτα ένα σπαθί του βασιλιά Καρόλου Ι΄, που έκτοτε δεν έχει εντοπιστεί. Στη δεκαετία του ’90, οι δράστες έγιναν πιο θρασείς. Ένα μικρό έργο του Ρενουάρ κόπηκε από το πλαίσιο του μέρα - μεσημέρι, ενώ το 1998 εξαφανίστηκε ένας πίνακας του Καμίγ Κορό, όπως φαίνεται, για πάντα.

Απόπειρες, ανακτήσεις και η αιώνια πρόκληση

Παρά τις συνεχείς αναβαθμίσεις στην ασφάλεια, το Λούβρο παραμένει στόχος.
Από τα δεκάδες αντικείμενα που έχουν κλαπεί μέσα στους αιώνες, πολλά βρέθηκαν τυχαία. Το 2021, μια πανοπλία της Αναγέννησης που είχε εξαφανιστεί το 1983 εντοπίστηκε σε ιδιωτική συλλογή στη δυτική Γαλλία.

Από τα κοσμήματα που αφαιρέθηκαν στην πιο πρόσφατη ληστεία, μόλις ένα έχει εντοπιστεί μέχρι στιγμής: ένα σμαραγδένιο τιάρα του Ναπολέοντα Γ΄ προς τη σύζυγό του, Ευγενία. Τα υπόλοιπα παραμένουν χαμένα, όπως και οι απαντήσεις στο ερώτημα πώς συνεχίζουν να “χάνονται” θησαυροί πίσω από τους τοίχους του πιο διάσημου μουσείου του κόσμου.

Πηγή Φωτογραφιών: wikipedia.org