Το 1966 το BBC αποφάσισε να ρωτήσει μικρά παιδιά πώς φαντάζονται το μακρινό τότε έτος 2000. Αν νομίζετε ότι περίμεναν ιπτάμενα αυτοκίνητα και ουτοπικές πόλεις, ξανασκεφτείτε το.

Οι προβλέψεις τους κυμαίνονταν από την απόλυτη καταστροφή μέχρι μια ψυχρή, αυτοματοποιημένη κοινωνία όπου οι άνθρωποι θα ήταν άχρηστοι. Μερικοί φοβούνταν ότι οι υπολογιστές θα καταλάμβαναν τον κόσμο, ενώ άλλοι πίστευαν πως θα τρώμε… κάψουλες λάχανου για πρωινό.

Αυτό που τους απασχολούσε περισσότερο όμως, δεν ήταν η τεχνολογία, αλλά το ενδεχόμενο πυρηνικής καταστροφής. Τα παιδιά μιλούσαν για πόλεμο, για τη Γη που θα μετατραπεί σε μια τεράστια ατομική έκρηξη και για την ανθρώπινη ύπαρξη που θα εξανεμιστεί επειδή «κάποιος τρελός θα πατήσει το κουμπί».

Όσοι δεν έβλεπαν το τέλος του κόσμου, προέβλεπαν έναν ψυχρό, υπερπληθυσμένο πλανήτη όπου η ζωή θα περιοριζόταν σε μικρά διαμερίσματα και η εργασία θα ήταν προνόμιο των «εξυπνότερων». Παρ’ όλα αυτά, μέσα στον ωκεανό απαισιοδοξίας, υπήρξαν και κάποιες ελπιδοφόρες προβλέψεις – θεραπείες για ασθένειες, λιγότερες ανισότητες και περισσότερη αποδοχή. Άραγε είχαν δίκιο;