Τον Οκτώβριο του 2002, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών πήρε την απόφαση της εισβολής στο Ιράκ. Αμερικανοί αξιωματούχοι επέμειναν ότι η χώρα της Μέσης Ανατολής είχε στην κατοχή της πυρηνικά όπλα. Επέμειναν ότι η βασιλεία του ηγέτη του Ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν έπρεπε να τελειώσει. Και επέμεναν ότι ο πόλεμος ήταν επικείμενος.

Ο Ταχα Γιασίν Ράμανταν, ένας από τους δύο αντιπροέδρους του Ιράκ, πρότεινε μια εναλλακτική λύση. Αντί για παρατεταμένη μάχη, ο Χουσεΐν και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους θα έπρεπε να κονταροχτυπηθούν σε μια μονομαχία.

Πιο συγκεκριμένα, οραματίστηκε ένα είδος σύγκρουσης παγκοσμίων ηγετών. «Ένας πρόεδρος εναντίον προέδρου και αντιπρόεδρος εναντίον αντιπροέδρου σε μια μονομαχία», είπε ο Ραμαντάν. «Και με αυτόν τον τρόπο, σώζουμε τον αμερικανικό και τον ιρακινό λαό».

Η πρόκληση του Ράμανταν φαινόταν εξωφρενική, ωστόσο υπήρχε άφθονο προηγούμενο. Οι μονομαχίες μεταξύ των αντιμαχόμενων μερών έχουν μια ζωντανή ιστορία που χρονολογείται από τον Μεσαίωνα, όταν ο νικητής μαχητής θεωρήθηκε ότι επιλέχθηκε από τον Θεό ως ο νόμιμος νικητής. Μέχρι το 1800, η βούληση μιας ανώτερης δύναμης είχε αντικατασταθεί από ένα επίσημο σύνολο κανόνων που πολλοί μονομάχοι τήρησαν. Δεδομένου ότι οι περισσότερες μονομαχίες ήταν θέμα τιμής που αμφισβητήθηκε, μια σωστή συγγνώμη θα μπορούσε να αποτρέψει τη βία. Ούτε οι μονομαχίες ήταν αυστηρά μέχρι θανάτου: Μια εντυπωσιακή πληγή μπορούσε να τακτοποιήσει τα πράγματα.

Ο Άαρον Μπερ βρέθηκε στο επίκεντρο δύο υψηλών αναμετρήσεων. Το 1802, ο φίλος του Μπερ, Τζον Σουάρτγουουτ, αμφισβήτησε τον ΝτεΒιτ Κλίντον για τις υποτιθέμενες κηλίδες του Μπέρ από τον Κλιντον. Ο Κλίντον, ο οποίος κρατούσε ένα πιστόλι με πυρόλιθο, τραυμάτισε τον Σουάρτγουουτ, στη συνέχεια έφυγε εκνευρισμένος αφού ο εχθρός του αρνήθηκε να παραδεχτεί την ήττα του. Ο ίδιος ο Μπέρ, φυσικά, θα κοίταζε κατάματα την κάννη του όπλου του Αλεξάντερ Χάμιλτον το 1804 και θα κατέληγε να τραυματίσει θανάσιμα τον Χάμιλτον.

Ούτε και ο πάντα συνετός Αβραάμ Λίνκολν δεν μπορούσε να αποφύγει να βυθιστεί στην περιστασιακή πρόκληση. Το 1842, ο Λίνκολν, τότε πολιτειακός γερουσιαστής στο Ιλινόις, άσκησε κριτική στον κρατικό ελεγκτή Τζέιμς Σιλντς για την απόφαση της πολιτείας να απορρίψει το χαρτονόμισμα. Με το ψευδώνυμο Ρεμπέκα, ο Λίνκολν πήρε την προσωπικότητα μιας ταλαιπωρημένης νοικοκυράς και τιμώρησε τους Σίλντς για την απόφαση με ένα άρθρο σε εφημερίδα.

Ο Σιλντς ήταν έξαλλος και κατάλαβε τον Λίνκολν ως συγγραφέα του κομματιού. Στη συνέχεια τον προκάλεσε σε μονομαχία. Ο μελλοντικός πρόεδρος προσπάθησε να παρακάμψει το θέμα, αλλά και πάλι κατάφερε να στείλει μια ελάχιστα συγκαλυμμένη προειδοποίηση στον Σιλντς, γράφοντας ότι μια τέτοια συνάντηση θα ήταν «μεγάλη λύπη για μένα, όπως θα μπορούσε ενδεχομένως και για εσάς».

Οι δυο τους συναντήθηκαν στην πραγματικότητα κοντά στον ποταμό Μισισιπή. Ο Λίνκολν, όντας ο ψηλότερος, έκανε ένα χτύπημα σε ένα κλαδί δέντρου με το επιλεγμένο όπλο του, ένα πλατύ σπαθί. Αυτό ήταν αρκετό για τον Σιλντς, ο οποίος συνειδητοποίησε ότι η εμβέλεια του Λίνκολν θα ήταν πιθανότατα το τέλος του και υποχώρησε.

Η τελευταία μονομαχία στο αμερικανικό έδαφος έλαβε χώρα το 1859, όταν ο γερουσιαστής της πολιτείας της Καλιφόρνια Ντέιβιντ Μπρόντερικ και ο ανώτατος δικαστής του Ανώτατου Δικαστηρίου της Πολιτείας της Καλιφόρνια Ντέιβιντ Τέρι, συμφώνησαν να επιλύσουν τη διαφορά τους για τη δουλεία, με πιστόλια. Οι δυο τους συναντήθηκαν στο Σαν Φρανσίσκο, όπου ο Τέρι πυροβόλησε τον Μπρόντερικ στο στήθος. Ο γερουσιαστής πέθανε τρεις μέρες αργότερα.

Η αλλαγή των κοινωνικών ηθών έφερε σε μεγάλο βαθμό ένα τέλος στις μονομαχίες στα τέλη του 1800. Όμως, όπως μας έδειξε ο Ραμαντάν, δεν ξεχάστηκε εντελώς.

Το πεδίο μονομαχίας του Ραμαντάν συνοδευόταν από μια άλλη πρόταση: Ο διαγωνισμός θα μπορούσε να διευθύνεται από τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Κόφι Ανάν, ο οποίος προφανώς θεωρήθηκε αντικειμενικός. Ο Ραμαντάν συνέχισε να υποστηρίζει την ιδέα ότι ο ένας από τους αντιπροέδρους του Ιράκ και ο αντιπρόεδρος Dick Cheney θα ήταν η εφεδρική μονομαχία σε περίπτωση που οι αντίστοιχοι ηγέτες τους σκοτώνονταν και οι δύο.

«Ο Μπους θέλει να επιτεθεί σε ολόκληρο το Ιράκ, τον στρατό και τις υποδομές», είπε ο Ραμαντάν. «Εάν μια τέτοια θέληση είναι γνήσια, τότε αφήστε τον Αμερικανό πρόεδρο και μια επιλεγμένη ομάδα να αντιμετωπίσουν μια επιλεγμένη ομάδα από εμάς σε μια ουδέτερη χώρα. Και οι δύο ομάδες θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν το ίδιο όπλο».

Αν και αναφέρθηκε ότι ορισμένοι δημοσιογράφοι που άκουγαν τον Ραμαντάν σκέφτηκαν ότι μπορεί να αστειευόταν, άλλοι δήλωσαν ότι ο αντιπρόεδρος του Ιράκ δεν ήταν γνωστός για την αίσθηση του χιούμορ του. Ο Λάιθ Κουμπα, ειδικός στις μυστικές υπηρεσίες του Ιράκ, είπε στο NPR ότι πίστευε ότι ο Χουσεΐν θα ήταν έτοιμος να το κάνει.

«Αν προταθεί στον Σαντάμ, είμαι βέβαιος ότι θα ανταποκρινόταν σε αυτό και θα ζητούσε μάχη με οποιαδήποτε μορφή ή με οποιοδήποτε τρόπο», είπε ο Κουμπα. «Όσον αφορά τον Σαντάμ, έχει δοκιμαστεί. Τουλάχιστον αποπειράθηκε να κάνει μια δολοφονία, είναι γνωστός ότι είναι γκάνγκστερ, και αναφέρεται πάντα στη μάχη με την Αμερική με μια πολύ τοπική λέξη στη γλώσσα του Ιράκ που ονομάζεται «kona» και kona σημαίνει όταν μια συμμορία πολεμά μια άλλη συμμορία στους δρόμους».

Αυτό βέβαια δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Ο Χουσεΐν δεν σχολίασε ποτέ την πρόταση, και αντ' αυτού προκάλεσε τον Μπους σε ζωντανή τηλεοπτική συζήτηση μέσω δορυφόρου. Ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου Άρι Φλάισερ δήλωσε ότι η ιδέα μιας μονομαχίας είναι μια «ανεύθυνη δήλωση» που δεν «δικαιολογούσε μια απάντηση».

«Θέλω απλώς να επισημάνω ότι στο παρελθόν, όταν το Ιράκ είχε διαφωνίες, εισέβαλε στους γείτονές του… Δεν υπήρχαν μονομαχίες. Δεν υπήρξαν εισβολές. Υπήρχε χρήση όπλων μαζικής καταστροφής. Και έτσι το Ιράκ λύνει τις διαφορές του».

Οι ΗΠΑ αποφάσισαν να εισβάλλουν επίσημα στο Ιράκ έξι μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 2003. Ο Χουσεΐν συνελήφθη τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, και το 2006, δικάστηκε και εκτελέστηκε. Οι ΗΠΑ απέσυραν τα τελευταία στρατεύματά τους το 2011, αν και οι δυνάμεις επέστρεψαν το 2014 εν μέσω αυξανόμενων ανησυχιών για εξέγερση.