Πότε πιστεύετε ότι βγήκε στις αίθουσες η πρώτη 3D ταινία; Αν μαντέψατε τη δεκαετία του 1950, έχετε ξεφύγει για μερικές δεκαετίες.

Και δεν είναι μόνο οι ταινίες 3D που είναι παλαιότερες από ό,τι νομίζετε: Από το ανθρακούχο νερό μέχρι τα προφυλακτικά, αυτά τα καθημερινά πράγματα εντοπίζουν την προέλευσή τους πολύ πιο πίσω από ό,τι ίσως έχουμε καταλάβει.

Ταινίες 3D

Στις 10 Ιουνίου του 1915, θαμώνες έφτασαν στο Astor Theatre της Νέας Υόρκης για να παρακολουθήσουν μια στιγμή ορόσημο στην ιστορία του κινηματογράφου. Ήταν η πρώτη ταινία 3D που προβλήθηκε ποτέ σε κινηματογράφο.

Βασικά, ήταν τρεις μικρού μήκους ταινίες. Πρώτα, μερικές αγροτικές λήψεις από όλη την Αμερική, μετά μερικά πλάνα από ένα σετ ταινιών και για το μεγάλο φινάλε, ένα ταξίδι στους καταρράκτες του Νιαγάρα. Το κοινό φόρεσε κόκκινα και πράσινα γυαλιά για να απολαύσει την πλήρη τρισδιάστατη εμπειρία, η οποία επιτυγχάνεται συνδυάζοντας σετ εικόνων που τραβήχτηκαν σε απόσταση δυόμισι ίντσες μεταξύ τους.

Η πρώτη τρισδιάστατη ταινία μεγάλου μήκους που βγήκε στους κινηματογράφους ήταν το The Power of Love, που έκανε το ντεμπούτο του στο Ambassador του Λος Άντζελες τον Σεπτέμβριο του 1922. Ένα πείραμα της εποχής ήταν κα΄τι που γίνεται ακόμα και σήμερα, επιτρέποντας στους θεατές να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο συμπεράσματα: κοιτάξτε μέσα από τον έναν φακό για ένα αίσιο τέλος, και από τον άλλο για ένα λυπηρό.

Ανθρακούχο νερό

Το La Croix, το αφρώδες νερό υπήρχε σε φυσικές μεταλλικές πηγές για χιλιάδες χρόνια πριν οι άνθρωποι καταλάβουν τελικά πώς να φτιάξουν το δικό τους. Για αυτό, πρέπει να ευχαριστήσουμε τις κύστες των χοίρων. Αυτές χρησιμοποίησε ο Άγγλος χημικός Joseph Priestley στα τέλη της δεκαετίας του 1760 ως μέρος ενός μηχανήματος που συνδύαζε φυσαλίδες αερίου με νερό.

Ο Priestley δεν το έκανε αυθόρμητα, υπήρξαν πάνω από έναν αιώνα ανακαλύψεων και καινοτομιών που οδήγησαν στην κατασκευή του, αλλά μας αρέσει πολύ να βλέπουμε την ιστορία με όρους ότι «ένας μάγκας έκανε κάτι», έτσι οι ιστορικοί τείνουν να αντιμετωπίζουν τον Priestley ως τον αστραφτερό πρώτο άνθρωπο του νερού. Σημείωσε αναλυτικά τη διαδικασία του σε ένα έγγραφο του 1772 με τίτλο «Οδηγίες για τον εμποτισμό του νερού με σταθερό αέρα».

Η κύστη του χοίρου αποδείχθηκε ότι είχε ένα πρόβλημα: Για να το πούμε ειλικρινά, μερικοί άνθρωποι νόμιζαν ότι το εμποτισμένο νερό του Priestley είχε γεύση ούρων. Ένας τέτοιος ήταν ο John Nooth, ο οποίος παρουσίασε το δικό του κατασκευαστή μόλις δύο χρόνια αργότερα.

Ο Priestley ήταν αρχικά δυσαρεστημένος για τους βαρείς ισχυρισμούς, υπονόησε μάλιστα ότι ένας από τους βοηθούς του Nooth μπορεί να κατούρησε στο νερό πριν ο Nooth το περάσει από τη μηχανή του Priestley. Αλλά τελικά ακόμη και ο Priestley αναγνώρισε ότι η κυρίως γυάλινη συσκευή του Nooth ήταν καλύτερη από τη δική του.

Έτσι, την επόμενη φορά που θα ανοίξετε ένα κρύο ανθρακούχο νερό, να πείτε μπράβο στις κύστες των χοίρων. Ή στην απουσία τους στις σημερινές τεχνικές ενανθράκωσης.

Προφυλακτικά

Αφού μιλήσαμε για κύστες ζώων, ας μιλήσουμε για προφυλακτικά. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο βασιλιάς Μίνωας της Κρήτης είχε δεχτεί κατάρα με σπέρμα γεμάτο φίδια και σκορπιούς. Περιττό να πούμε ότι αυτό ήταν αρκετά επικίνδυνο για τους σeξουαλικούς συντρόφους του και εμπόδισε επίσης τη γυναίκα του, Πασιφάη, να μείνει έγκυος. Έτσι, σε μια εκδοχή της ιστορίας χρησιμοποιούν την κύστη μιας κατσίκας για να πιάσουν τους σκορπιούς και όλοι είναι ευχαριστημένοι.

Σίγουρα, αυτό είναι ένας μύθος, και κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα αν υπήρξε ποτέ ο βασιλιάς Μίνωας. Αλλά όπως έγραψε ο ιστορικός Vern L. Bullough στην Εγκυκλοπαίδεια του Ελέγχου των Γεννήσεων το 2001, «φαίνεται λογικό να υποστηρίξουμε ότι αυτό που εμφανίστηκε στη μυθολογία αντικατόπτριζε, εν μέρει, την πραγματικότητα και τα εμπόδια του ενός ή του άλλου προϊόντος φτιαγμένου από ουροδόχο κύστη μπορεί κάλλιστα να είχαν χρησιμοποιησεί οι Έλληνες και πιθανώς οι Ρωμαίοι διάδοχοί τους».

Τα παλαιότερα προφυλακτικά που έχουν ανακαλύψει οι αρχαιολόγοι δεν διαφέρουν τόσο από τη θρυλική κύστη κατσίκας. Αντικείμενα που βρέθηκαν σε ανασκαφές κάτω από το κάστρο Dudley της Αγγλίας τη δεκαετία του 1980, χρονολογήθηκαν στη δεκαετία του 1640 και είχαν κατασκευαστεί από ψάρια και άλλα έντερα ζώων. Η αρχαιολόγος Stephanie Ratkai είχε δηλώσει ότι «μοιάζουν με φύλλα από καφέ χαρτί και στην αρχή νομίζαμε ότι ήταν περγαμηνή».

Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο παλιό προφυλακτικό που ανακαλύφθηκε. Στη Σουηδία βρέθηκε ένα επαναχρησιμοποιούμενο προφυλακτικό που είχε και ένα εγχειρίδιο οδηγιών. Σύμφωνα με τις οδηγίες, το μούλιασμα σε ζεστό γάλα πριν από κάθε χρήση θα απέτρεπε την ασθένεια. Δεν το προτείνουμε σε καμία περίπτωση.

Μπισκότα Oreo

Τα Oreo δεν είναι τόσο αρχαία, αλλά υπάρχουν για πολύ περισσότερο από όσο τα βυθίζετε στο γάλα της επιλογής σας. Όταν το Oreo κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα ράφια ήταν 1912. Ήταν πολύ περισσότερο πολυτέλεια. Μια διαφήμιση εκείνης της χρονιάς περιέγραφε το επιδόρπιο ως: «Ένα φίνο, νόστιμο μπισκότο σοκολάτας με γέμιση κρέμας. Πολύ ακριβό, αλλά Ω! πόσο καλό." Στα 45 σεντς ανά 400 γραμμάρια, το "ακριβό" δεν ήταν υπερβολή, αυτό είναι περίπου 14 δολάρια σε σημερινά χρήματα.