Το καλοκαίρι πέρασε και για κάποιους ήταν καλό και για κάποιους άλλους όχι. Μπασκετικά τουλάχιστον, ήταν το καλοκαίρι των Ισπανών, το οποίο ολοκληρώθηκε προχθές με την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου από την Εθνική Ανδρών, απέναντι σε όλες τις προσδοκίες.
Ακούγαμε από την αρχή του Αυγούστου ότι η Ισπανία είναι αποδυναμωμένη. Δεν είχε πια τους παίκτες του παρελθόντος. Ο Rudy Fernandez έχει μεγαλώσει, τα αδέλφια Hernangomez είναι οι μόνοι που μπορούν να κουβαλήσουν την ομάδα, η αμφιλεγόμενη ισπανοποίηση του Lorenzo Brown αλλά και ο τραυματισμός του Llull, δεν συνηγορούσαν για τέτοια πορεία στη διοργάνωση.
Κι όμως, οι φούριας ρόχας έχουν φτιάξει ένα μέταλλο πρωταθλητή. Και δεν μιλάμε μόνο για την Εθνική Ανδρών αλλά για τις εθνικές όλων των ηλικιών. Γιατί δεν ξέρω αν το ξέρετε, οι Ισπανοί έφτασαν στους τελικούς σε όλες τις ηλικίες φέτος.
Η U16 έφτασε στον τελικό του Eurobasket και πήρε το αργυρό μετάλλιο, χάνοντας από τη Λιθουανία. Η U17 πήρε και αυτή το αργυρό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο χάνοντας στον τελικό από τις ΗΠΑ. Η U18, πήρε το χρυσό μετάλλιο στο Eurobasket κερδίζοντας την Τουρκία και η U20 πήρε και αυτή το χρυσό, κερδίζοντας στον τελικό τη Λιθουανία.
Μαζί λοιπόν με το χρυσό των Ανδρών, μιλάμε για πέντε μετάλλια σε πέντε διοργανώσεις μέσα σε ένα καλοκαίρι, με την Ισπανία να φτάνει τουλάχιστον μέχρι τον τελικό κάθε διοργάνωσης. Και αυτό μας κάνει να αναρωτιόμαστε, τι κάνει τόσο σωστά;
Το μπάσκετ στην Ισπανία είναι το δεύτερο πιο δημοφιλές άθλημα. Το πρωτάθλημα της ACB είναι το καλύτερο στην Ευρώπη, με τις ομάδες να θέλουν συνεχώς να ενισχύονται, αφού ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Αυτό βοηθά αρκετούς παίκτες να εξελιχθούν. Αλλά η δουλειά δεν αρχίζει από εκεί.
Όπως θα είδατε και οι μικρές εθνικές τα πήγαν πολύ καλά. Και αυτό συμβαίνει γιατί στην Ισπανία οι προπονητές και οι ομάδες προσπαθούν να πάρουν και να εξελίξουν έναν παίκτη από πολύ μικρή ηλικία. Του μαθαίνουν όχι απλά να παίζουν μπάσκετ, αλλά να το διαβάζουν, να το ζουν. Η οργάνωση τους είναι γύρω από την προσωπική εξέλιξη κάθε παίκτη ξεχωριστά και όχι απλά ενός γκρουπ παικτών. Το πρόγραμμα τους έχει πολλές ομοιότητες με εκείνο των ΗΠΑ, με την Ομοσπονδία να έχει βάλει αυστηρά κριτήρια για το ποιος θα πάρει δίπλωμα προπονητή, δίνοντας έτσι στα παιδιά τον άνθρωπο που πρέπει για να τους μάθει μπάσκετ.
Εκτός από την προσωπική τους εξέλιξη, τα παιδιά μαθαίνουν και τον κοινωνικό αντίκτυπο που έχει το μπάσκετ, είτε εντός είτε εκτός των αποδυτηρίων. Έτσι φτιάχνεται μια ομάδα από πολύ νωρίς που ξέρει γιατί παίζει μπάσκετ και τι να κάνει για να κάνει περήφανους τους υπόλοιπους που τον παρακολουθούν.
Αυτή είναι μόνο η αρχή. Αλλά από εκεί ξεκινούν όλα. Μαθαίνεις το άθλημα, μαθαίνεις να χάνεις, μαθαίνεις να κάνεις πρωταθλητισμό και μετά φτιάχνεις δυναστεία ως χώρα. Έτσι χτίζεις μέταλλο. Και δεν ήταν μόνο τα αδέλφια Gasol, ή τα αδέλφια Hernangomez. Ίσως να υπάρξουν κι άλλα αδέλφια στην Ισπανία που θα πάρουν το χρυσό.
