Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που μπορεί να υπερηφανευτεί πως έζησε χωρίς κανόνες, χωρίς να ενταχτεί σε καμία ιδεολογία και τα παρακλάδια της, που συνήθως οδηγούν σε στρατιωτική πειθαρχία, και που δεν μπήκε ποτέ σε καλούπι, αυτός είναι ο Νικόλας Άσιμος. Ο ανένταχτος Νικόλας από την Κοζάνη, έφτασε στην Αθήνα και στα αγαπημένα του Εξάρχεια με μια μεγάλη στάση στην Θεσσαλονίκη, και έγινε ένας από τους τρείς «αγίους» της περιοχής, μαζί με την Κατερίνα Γώγου και τον Παύλο Σιδηρόπουλο.
Οι στίχοι του αντικατοπτρίζουν τέλεια τη θεωρία του για τον κόσμο γύρω του. Έναν κόσμο που είχε σε απόσταση, που δεν τον πολυκαταλάβαινε και δυστυχώς, ούτε ο κόσμος τον κατάλαβε εγκαίρως. Στίχοι επίκαιροι, μουσική απλή και αρκετές φορές ψυχεδελική. Ο Άσιμος προσπαθούσε να εξηγήσει πόσο λάθος λειτουργεί ο κόσμος, πως όλοι ήταν μπλεγμένοι με τα πιστεύω τους και έχαναν την ουσία της ζωής η οποία περνούσε ανέγγιχτη από μπροστά τους. Δεν ήθελε να αλλάξει μόνος του τον κόσμο. Δεν ήλπιζε σε τόσα πολλά. Όμως είχε την εντύπωση πως τουλάχιστον θα μπορούσε να ξυπνήσει τους ανθρώπους, ώστε κάποια μέρα να ανατρέψουν τα πάντα...
Η απογοήτευσή του στο τέλος ήταν τέτοια που δεν άντεξε. Η ζωή του όμως ήταν γεμάτη. Κι ας έζησε μόλις 39 χρόνια...
View this post on Instagram
Μεγαλώνοντας στην Κοζάνη
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη αλλά οι γονείς του ήταν από την Κοζάνη. Εκεί πέρασε τα παιδικά του χρόνια όπου τελείωσε και το σχολείο. Ο πατέρας του είχε μαγαζί στο κέντρο της πόλης ενώ η μητέρα του ασχολούνταν με τις δουλειές του σπιτιού. Ήταν μέτριος μαθητής. Μια έρευνα κάποτε έδειξε πως οι πιο ευφυείς άνθρωποι είναι μέτριοι στο σχολείο. Γιατί δεν διαβάζουν λόγω αντίδρασης αλλά τα καταφέρνουν μόνο με το μυαλό τους. Του άρεσε η ποίηση, του Σουρή περισσότερο. Έγραφε σατιρικούς στίχους και τους απήγγειλε στους συμμαθητές του. Έστειλε και τους πρώτους στον Νίκο Μαστοράκη που είχε μια στήλη στην «Ελεύθερη Ώρα», με το ψευδώνυμο «Άσιμος» (το πραγματικό του όνομα ήταν Νικόλαος Ασημόπουλος).
Στη Θεσσαλονίκη
Σε ηλικία 18 ετών, πέτυχε στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ, όπου κυρίως ασχολήθηκε με το θέατρο. Παράλληλα, θέλησε να παρακολουθήσει και μαθήματα στη Δραματική Σχολή του Κυριαζή Χαρατσάρη. Όμως τα παράτησε όλα.
Προτιμούσε να γρατζουνάει την κιθάρα του μέχρι να τη μάθει και αργότερα να γράψει τα πρώτα του τραγούδια. Τραγούδησε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη, σε μια μπουάτ στον Λευκό Πύργο, όπου για πρώτη φορά, τσακώθηκε με συνεργάτες του. Και δεν θα ήταν η τελευταία σε καμία περίπτωση.
Όμως κάποια στιγμή συνελήφθη. Η ασφάλεια τον κράτησε για αρκετό καιρό. Η ταυτότητά του χάθηκε. Δεν έβγαλε άλλη. Περίμενε 18 χρόνια για να βγάλει. Με το όνομα Άσιμος αυτή τη φορά. Και μια διευκρίνιση: Άνευ θρησκεύματος.
Στην Θεσσαλονίκη έμεινε έξι χρόνια. Αν και διάβασε φιλοσοφία, δεν ήθελε να συνεχίσει. Ούτε με την υποκριτική. Ούτε η πόλη μάλλον του έκανε και αποφάσισε να κατέβει στην Αθήνα.
Αθήνα και Εξάρχεια
Έφτασε τον Μάιο του 1973. Χωρίς πτυχίο, χωρίς γνωστούς και χωρίς σπίτι. Τα κατάφερε όμως, πάντα με τον δικό του τρόπο. Εμφανίστηκε σε διάφορες μπουάτ στην Πλάκα, απ’ όπου έβγαζε ένα μεροκάματο. Εκεί θα συνεργαστεί με ονόματα όπως ο Πάνος Τζαβέλλας, ο Γιάννης Ζουγανέλης και ο Σάκης Μπουλάς.
Το 1975 θα κάνει το βήμα στη δισκογραφία. Αλλά όχι με τον τρόπο που ξέρουμε. Ήταν ένας δίσκος 45 στροφών, με ένα τραγούδι από κάθε πλευρά του. Όμως έπεσε θύμα λογοκρισίας, αφού απαγορεύτηκε η μετάδοσή του από τη δημόσια ραδιοτηλεόραση. Δεν τον ενδιέφερε. Συνέχισε να τραγουδάει όπως αισθανόταν. Άρχισε να διακινεί παράνομα τις κασέτες του. Στα προπύλαια, στο Μοναστηράκι, στα Εξάρχεια. Ίδρυσε τότε και το θρυλικό «Exarchia Square Band», που άφησε εποχή για κάποια χρόνια στην περιοχή.
Παρόλο που ήταν μισογύνης (μόνο στα λόγια), βρήκε τον έρωτα στην αναρχοφεμινίστρια Λίλιαν Χαριτάκη και το 1976 απέκτησαν μια κόρη. Αναρχικός κι αυτός, κατά τη διάρκεια της χούντας αλλά και αργότερα, έτρωγε ξύλο και από τους ασφαλίτες και από τους κομμουνιστές.
Φυλάκιση, αποφυλάκιση, βιβλίο και δίσκος
Το 1977, μαζί με ακόμα πέντε εκδότες – συγγραφείς, φυλακίστηκε γιατί «επηρέαζε αρνητικά το κοινωνικό σύνολο». Κανένας δεν είχε καταλάβει ακόμα, πόσο χρειαζόταν το κοινωνικό σύνολο τους στίχους του. Έμεινε δυο μήνες στη φυλακή.
Το 1981, κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Αναζητώντας Κροκανθρώπους», ενώ ένα χρόνο μετά, κυκλοφόρησε ο πρώτος μεγάλος δίσκος του, με τη συμμετοχή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, της Χάρις Αλεξίου κ.α., με τον τίτλο «Ο Ξαναπές».
Έστηνε αυτοσχέδιες παραστάσεις στα Εξάρχεια. Πολύς κόσμος τον αγαπούσε αλλά υπήρχαν ακόμα περισσότεροι που τον περιφρονούσαν. Ο ίδιος προσπαθούσε, όμως είχε αρχίσει να κουράζεται. Περνούσε περισσότερο χρόνο στο μαγαζάκι που είχε αγοράσει στην οδό Καλλιδρομίου. Εκεί που έδωσε τέλος στη ζωή του.
Το τραγικό τέλος
Η ψυχική του υγεία όμως επιδεινωνόταν συνεχώς. Δεν ήταν λίγες οι φορές που επισκέφτηκε ψυχιατρεία. Ήταν τότε που απέκτησε εμμονή με το έργο του Αμερικανού συγγραφέα - ανθρωπολόγου Κάρλος Καστανιέδα. Σύμφωνα με μαρτυρίες, άρχισε να κάνει πειράματα αθανασίας με μικρά ζωάκια, τα οποία προσπαθούσε να αναστήσει. Στα χειρόγραφα της αυτοκτονίας του αργότερα, ζητούσε την ύστατη συγχώρεση από τα ζωάκια για το μεγάλο λάθος που είχε κάνει.
Τον χειμώνα του 1987 κατηγορήθηκε για το βιασμό μιας κοπέλας. Οδηγήθηκε σε ψυχοθεραπευτική κλινική και αργότερα στις φυλακές Κορυδαλλού. Η κοπέλα απέσυρε τη μήνυση αλλά ο εισαγγελέας είχε αντίθετη άποψη και ο Άσιμος παρέμεινε στη φυλακή μέχρι τον Ιούνιο. Όσο ήταν στη φυλακή και κατά τη διάρκεια της αποφυλάκισης του περιμένοντας για τη δίκη, ο Άσιμος φαινόταν σαν να άδειασε. Δεν μπορούσε να ξεπεράσει την πίκρα του για μια κατηγορία που δεν αποδείχτηκε ποτέ. Δεν άντεξε το στίγμα του βιαστή. Το μυαλό του κατακλύστηκε από αρνητικές σκέψεις. Υπερευαίσθητος όπως ήταν δεν τις άντεξε. Ύστερα από δυο απόπειρες αυτοκτονίας, βρέθηκε κρεμασμένος στο μαγαζί του στην Καλλιδρομίου στις 17 Μαρτίου του 1988. Δεν είχε ακόμα κλείσει τα 40.
Όπως πάρα πολλοί καλλιτέχνες, ο Άσιμος εκτιμήθηκε περισσότερο μετά θάνατον. Όλο και περισσότερος κόσμος, άκουγε τα τραγούδια του και ανακάλυπτε τις αλήθειες των στίχων του. Όμως χωρίς αυτόν παρόντα...
