Η Φρειδερίκη Λουίζα Τύρα Βικτώρια Μαργαρίτα Σοφία Καικιλία Όλγα Ισαβέλλα Χριστίνα γεννήθηκε στις 18 Απριλίου 1917 στον μεσαιωνικό πύργο Μπλάνκεμπουργκ της Γερμανίας. Ήταν κόρη του Δούκα του Μπραουνσβάιχ Ερνέστου Αυγούστου Γ', αρχηγού του Οίκου του Ανόβερου, και της πριγκίπισσας Βικτώριας Λουίζας της Πρωσίας, μοναχοκόρης του Γερμανού αυτοκράτορα Γουλιέλμου Β' και της Αυγούστας Βικτωρίας του Σλέσβιχ-Χολστάιν. Η Φρειδερίκη έφερε τους τίτλους: Πριγκίπισσα του Ανοβέρου, Πριγκίπισσα της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας και Δούκισσα του Μπραουνβάιχ.

Μεγάλωσε στην Αυστρία και έκανε κολεγιακές σπουδές στο Λονδίνο και τη Φλωρεντία. Το 1936, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου, ο διάδοχος Πρίγκιπας Παύλος της Ελλάδας της έκανε πρόταση γάμου. Ο αρραβώνας τους ανακοινώθηκε επισήμα στις 28 Σεπτεμβρίου 1936. Στις 9 Ιανουαρίου 1938 έγινε ο γάμος της στην Αθήνα με τον Παύλο (ο οποίος ήταν και θείος της, πρώτος ξάδελφος της μητέρας της). Ως διάδοχοι, κατοικούσαν στην έπαυλη του Παλαιού Ψυχικού.

Από τον γάμο αυτό γεννήθηκαν τρία παιδιά: η πριγκίπισσα Σοφία (γεν. 2 /11/1938), νυν βασίλισσα της Ισπανίας, ο πρίγκιπας Κωνσταντίνος (γεν. 2/6/1940), μετέπειτα βασιλεύς των Ελλήνων, ως Κωνσταντίνος Β', και σήμερα τέως βασιλεύς των Ελλήνων, και η πριγκίπισσα Ειρήνη (γεν. 11/5/1942).

Με την άφιξή της στην Ελλάδα, η Φρειδερίκη επιδόθηκε σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Ίδρυσε τη «Φανέλα του Στρατιώτου», μέσω της οποίας έστειλε 127.000 δέματα στον μαχόμενο ελληνικό στρατό (1940-1941). Τον Απρίλιο του 1941 και προτού εισέλθουν τα γερμανικά στρατεύματα στην Αθήνα, μαζί με τη βασιλική οικογένεια ακολούθησε την κυβέρνηση του Εμμανουήλ Τσουδερού, αρχικά στην Κρήτη και στη συνέχεια στο εξωτερικό (Αίγυπτο και Νότιο Αφρική).

Επανήλθε στην Ελλάδα με όλη τη βασιλική οικογένεια στις 27 Σεπτεμβρίου 1946, μετά το δημοψήφισμα της 1ης Σεπτεμβρίου 1946, που αποκατέστησε τον Γεώργιο Β' στον θρόνο του. Η προτεστάντισσα Φρειδερίκη ασπάστηκε το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα και βαπτίστηκε τον Φεβρουάριο του 1947. Μετά τον θάνατο του Γεωργίου Α' και την ανάρρηση του Παύλου στον θρόνο (1 Απριλίου 1947), ονομάστηκε βασίλισσα των Ελλήνων και διαδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο στο πλευρό του συζύγου της.

Η βασίλισσα Φρειδερίκη είχε φίλους, αλλά και φανατικούς εχθρούς. Μάλιστα, οι αντίπαλοί της είχαν παραφράσει το όνομά της και υποτιμητικά την αποκαλούσαν «Φρίκη». Σύμφωνα με ανθρώπους που την έζησαν από κοντά, διέθετε έναν ιδιαίτερο και δυναμικό χαρακτήρα. Ήταν απαιτητική και διεκδικούσε με πείσμα ό,τι ήθελε. Από τη μία, την κατηγορούσαν για τσιγκούνα και από την άλλη, το προσωπικό του παλατιού μιλούσε για τη γενναιοδωρία της.

Δράση στον Εμφύλιο

Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου (1946-1949) επέδειξε σημαντική δραστηριότητα, τόσο με τις επισκέψεις της στις πολεμικές ζώνες, όσο και με το φιλανθρωπικό της έργο. Προκάλεσε τη μήνη της Κομμουνιστικής Αριστεράς με την ίδρυση των «Παιδοπόλεων», όπου φιλοξενούνταν ορφανά του Εμφυλίου και παιδιά φτωχών οικογενειών, αλλά και επαναπατριζόμενα ορφανά του λεγόμενου «Παιδομαζώματος». Υπολογίζεται ότι 33.000 παιδιά φιλοξενήθηκαν στις 53 «Παιδοπόλεις» της Φρειδερίκης, που τους παρείχαν τροφή, διαμονή και εκπαίδευση.

Ανάμειξη στην πολιτική ζωή

Ισχυρή προσωπικότητα, η Φρειδερίκη είχε ενεργό ρόλο στην πολιτική, προκαλώντας τριβές, που συχνά κατήγγελλαν ο Τύπος και τα κόμματα, τόσο με πολιτικούς του συντηρητικού χώρου, όπως ο Παπάγος και ο Καραμανλής (ρήξη με το Παλάτι και φυγή του στο Παρίσι το 1963), όσο και του κεντρώου χώρου, όπως ο Γεώργιος Παπανδρέου.

Παρά τον ιδιότροπο χαρακτήρα της, η βασίλισσα είχε πολλές κατακτήσεις και γοήτευε τον ανδρικό πληθυσμό. Ο Μάρσαλ λέγεται ότι ήταν ένας από αυτούς. Όποια κι αν είναι η αλήθεια για τον χαρακτήρα της βασίλισσας, το σίγουρο είναι ότι πολλές πράξεις της σημάδεψαν την ιστορία και επηρέασαν καθοριστικά τις πολιτικές εξελίξεις. Η σύγκρουση του παλατιού με τον Γεώργιο Παπανδρέου προκάλεσε ανεπανόρθωτη ζημιά στον κοινοβουλευτικό βίο, με αποτέλεσμα την αποστασία βουλευτών το 1965 και εν τέλει την ανατροπή της Δημοκρατίας από τους συνταγματάρχες το 1967.

Μετά τον θάνατο του βασιλιά Παύλου στις 6 Μαρτίου 1964, δεν περιορίστηκε στο ρόλο της βασιλομήτορος, αλλά με την ομάδα των έμπιστων αυλικών της επηρέαζε σε σημαντικό βαθμό τον νεαρό βασιλιά Κωνσταντίνο.

Αποχώρηση από την Ελλάδα και θάνατος

Μετά το αποτυχημένο αντικίνημα του Κωνσταντίνου (13 Δεκεμβρίου 1967) για την ανατροπή της δικτατορίας, ακολούθησε τη βασιλική οικογένεια στο εξωτερικό. Παρέμεινε και μετά τη Μεταπολίτευση, αφού ο ελληνικός λαός με συντριπτική πλειοψηφία στο δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974 κατάργησε τη μοναρχία. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της ασχολήθηκε με τον μυστικισμό και τις θρησκείες της Ανατολής, πραγματοποιώντας πολλά ταξίδια στην Ινδία.

Πέθανε από καρδιακή προσβολή στα ανάκτορα Θαρθουέλα της Μαδρίτης στις 6 Φεβρουαρίου 1981, κατά τη διάρκεια εγχείρισης καταρράκτη ή ανόρθωσης βλεφαρίδων, όπως έγραψαν οι Times της Νέας Υόρκης. Η σορός της, με άδεια της κυβέρνησης Ράλλη, μεταφέρθηκε και τάφηκε στο Κτήμα Τατοΐου στις 12 Φεβρουαρίου 1981. Την κηδεία παρακολούθησαν η οικογένειά της, εστεμμένοι, και περίπου 3.000 φιλοβασιλικοί.

Στην αρχή, ο Κωνσταντίνος, πρότεινε στον πρωθυπουργό να μεταφερθεί η σορός στις 11 Φεβρουαρίου στην Ελλάδα και την επόμενη μέρα να γίνει η κηδεία στη Μητρόπολη Αθηνών και η ταφή στο Τατόι. Ο Γεώργιος Ράλλης δήλωσε ότι όλα έπρεπε να γίνουν στο Τατόι την ίδια μέρα, γιατί στη Μητρόπολη ήταν πολύ πιθανό να γίνουν ταραχές.

Σύμφωνα με την κυβέρνηση Ράλλη, το πρόβλημα δεν ήταν αν θα επιτρεπόταν η κηδεία, γιατί δεν υπήρχε ανάγκη τέτοιας άδειας, αλλά ότι θα έπρεπε να εκδοθεί απόφαση απαγορεύσεως της κηδείας. Αυτή η απαγόρευση θα εξέθετε τη χώρα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Τέλος, μετά την αλλαγή του πολιτεύματος, το 1974, τα μέλη της πρώην βασιλικής οικογένειας διατηρούσαν την ελληνική ιθαγένεια και τυπικά μπορούσαν να έρθουν στην Ελλάδα χωρίς κανένα περιορισμό.

Ο Κωνσταντίνος πιεζόταν να κάνει δηλώσεις και στην αρχή αρνήθηκε. Την παραμονή της κηδείας, το γραφείο του έδωσε στη δημοσιότητα δήλωσή του, με την οποία εξέφραζε τη λύπη του για την πολιτικοποίηση της κηδείας, ενώ ο ίδιος ερχόταν στην Ελλάδα για να εκτελέσει ένα οδυνηρό προσωπικό καθήκον, και ότι οι περιορισμοί που επεβλήθησαν στην απλή τελετή κηδείας της μητέρας του προσθέτουν γι' αυτόν πικρία στην οδύνη. Τελικώς, την Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου κηδεία και ταφή έγιναν αυθημερόν στο Τατόι.

Στο Τατόι, εκτός από μέλη βασιλικών οικογενειών της Ευρώπης (οι βασιλείς της Ισπανίας, η βασίλισσα Τζουλιάνα της Ολλανδίας, ο πρίγκιπας Φίλιππος, δούκας του Εδιμβούργου κ.ά.), προσκλήθηκαν και 200 περίπου Αθηναίοι, που είχαν στενό σύνδεσμο με τη Φρειδερίκη, και πήγαν περίπου 3-4 χιλιάδες λαού, που η χωροφυλακή δεν μπόρεσε να εμποδίσει. Την κυβέρνηση εκπροσώπησε ο μετέπειτα Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος.