Όσο περίεργο κι αν σας ακούγεται, είναι αλήθεια πως σε 6 πόλεις του κόσμου είναι παράνομος ο... θάνατος! Με νόμους που ισχύουν ήδη από το 1999, οι παραβάτες τιμωρούνται με χρηματικά πρόστιμα, ακόμα και με την αύξηση της φορολογίας. Υπάρχει όμως κάποια λογική πίσω από την παράλογη αυτή νομοθεσία;

Στη Σελία, μια μεσαιωνική πόλη στην Καλαβρία της νότιας Ιταλίας, ζουν μόλις 537 άνθρωποι. Το 1960, βέβαια, ο πληθυσμός της ήταν τριπλάσιος, ενώ σήμερα οι περισσότεροι κάτοικοί της ξεπερνούν την ηλικία των 65 ετών. Ως εκ τούτου, οι νόμοι της έχουν διαμορφώσει έναν μεσαιωνικό χαρακτήρα, όπως αναφέρεται σε σχετικό ρεπορτάζ του Guardian. Μάλιστα, τον περασμένο μήνα ο δήμαρχος της πόλης υπέγραψε το Διάταγμα 11, το οποίο απαγορεύει στους κατοίκους της να αρρωστήσουν εντός του δήμου και τονίζει πως απαγορεύεται να... πεθάνουν.

Όσοι δεν λάβουν τα απαραίτητα μέτρα ώστε να συμμορφωθούν με την εν λόγω νομοθεσία, θα πληρώνουν συμβολικό πρόστιμο 10 ευρώ τον χρόνο. Και μιας και η Σελία, όπως και άλλες πόλεις της νότιας Ιταλίας, αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της ερήμωσης, όσοι από τους κατοίκους της δεν φροντίζουν την υγεία τους ή έχουν βλαβερές συνήθειες θα τιμωρούνται με αύξηση της φορολογίας.

Όμως αυτή η πόλη δεν είναι η μόνη στον κόσμο που θέλει να καταστήσει τον θάνατο... παράνομο, καθώς παρόμοια μέτρα έχουν ληφθεί στο Κιουνιό (2007) και στο Σαρπουρένς (2008) της Γαλλίας, στο Μπιριτίμπα Μιρίμ (2005) της Βραζιλίας, στο Λανχαρόν (1999) της Ισπανίας, όπως και στο Φάλτσιανο ντελ Μάσικο (2012), που βρίσκεται επίσης στην Ιταλία. Σε κάθε μια από τις προαναφερθείσες πόλεις το πρόβλημα ήταν η υπερπληρότητα του τοπικού νεκροταφείου, με αποτέλεσμα οι αρχές να καταφύγουν σε μέτρα μεγάλης απόγνωσης.

Φυσικά, ο θάνατος μπορεί να προκληθεί και από αυτοκτονία, η οποία ήταν παράνομη στη Βρετανία μέχρι το 1961. Προφανώς και όσοι την επιτύχαιναν δεν αντιμετώπιζαν κάποια κύρωση, όμως όσοι διέπρατταν αποτυχημένες απόπειρες τιμωρούνταν. Σε διάφορα μέρη του κόσμου η πράξη αυτή συνεχίζει να είναι παράνομη, όπως π.χ. στη Μαλαισία, όπου ο νόμος επιβάλλει φυλάκιση μέχρι και ένα έτος ή χρηματική ποινή ή και τα δυο.

Όμως η απαγόρευση του θανάτου δεν είναι κάτι καινούργιο, μιας και σύμφωνα με όσα έγραψε ο Θουκυδίδης τον 5 π.Χ. αιώνα, στη Δήλο δεν επιτρεπόταν να πεθάνει κανείς, ενώ όσοι τάφοι υπήρχαν εκεί καταστράφηκαν και στο μέλλον δεν θα επιτρεπόταν να συμβεί ξανά κάτι τέτοιο. Παρόμοια παράδοση υπήρχε και στο ιαπωνικό νησί της Ιτσουκουσίμα, το οποίο δεν διαθέτει νεκροταφεία ή νοσοκομεία, ακόμα και σήμερα.

Εν ολίγοις, η απαγόρευση του θανάτου αποτελεί ένα μέσο πίεσης των κεντρικών αρχών, όμως τέτοιες κινήσεις δεν  φέρνουν πάντοτε καλά αποτελέσματα, καθώς π.χ. το Κιουνιό συνεχίζει να μην έχει κοιμητήριο εδώ και 8 χρόνια.