Ο Κάρολος Ντίκενς και ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν συναντήθηκαν για πρώτη φορά σε ένα πάρτι το καλοκαίρι του 1847.

Ο Άντερσεν δεν ήταν ακόμη πολύ γνωστός στην Αγγλία (οι ιστορίες του μεταφράζονταν από τα δανικά για πρώτη φορά) και ήταν ενθουσιασμένος, συστήνοντας τον εαυτό του στον πολύ πιο διάσημο Ντίκενς και αποκαλώντας τον «τον σπουδαιότερο συγγραφέα της εποχής». Κάτι που είναι ωραίο. Λίγο υπερβολικό, ίσως, αλλά σίγουρα ωραίο.

Είχαν μια φιλική συζήτηση στη συνέχεια, ο Άντερσεν έγραψε μια επιστολή στους φίλους του στη Δανία, εκστασιασμένος που ο Ντίκενς είχε ανταποκριθεί στις προσδοκίες του. Ο Άντερσεν προφανώς έκανε καλή εντύπωση και στον Ντίκενς, επειδή λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Ντίκενς του έστειλε ένα πακέτο που περιείχε μερικά από τα βιβλία του και ένα προσωπικό σημείωμα.

Ίσως λίγο υπερβολικά ενθουσιασμένος από αυτή την χειρονομία, ο Άντερσεν έστελνε στον Ντίκενς τακτικές επιστολές για τα επόμενα εννέα χρόνια. Ενοχλημένος από την αλληλογραφία, το 1856 ο Ντίκενς ανέφερε απότομα (σε μια επιστολή γεμάτη με το είδος της παράξενης κολακείας που συχνά κρύβει μικροπρεπή κακία) ότι ο Άντερσεν θα ήταν ευπρόσδεκτος να μείνει με την οικογένειά του, αν βρισκόταν ποτέ στη γειτονιά. Κάτι που, απολύτως, σίγουρα δεν εννοούσε.

Αλλά τον Μάρτιο του 1857, ο Άντερσεν έγραψε ένθερμα στον Ντίκενς για να του πει ότι ταξίδευε στην Αγγλία, για όχι περισσότερο από δύο εβδομάδες, και ότι δεχόταν την προσφορά του Ντίκενς. Έτσι, τον Ιούνιο του ίδιου έτους, ο Άντερσεν εμφανίστηκε στο Gad's Hill, το εξοχικό κτήμα του Ντίκενς στο Χάιγχαμ, έτοιμος να γίνει συγκάτοικος με τον ήρωά του. «Η επίσκεψή μου είναι μόνο για εσάς», έγραψε. «Πάνω απ' όλα, αφήστε μου πάντα μια μικρή γωνιά στην καρδιά σας».

Παρόλο που η οικογένεια Ντίκενς τον περίμενε, κατά κάποιο τρόπο, δεν θα μπορούσαν ποτέ να τον περιμένουν. Ο Άντερσεν, κοινωνικά αδέξιος και προφανώς ένας από τους κορυφαίους λογοτεχνικούς μαλθακούς του δέκατου ένατου αιώνα, δεν ήταν καλός στο να αντιλαμβάνεται τα κοινωνικά σημάδια ή να διατηρεί οποιοδήποτε είδος επίσημης συμπεριφοράς, απαιτώντας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να παραμένει το κέντρο της προσοχής. Όταν έφτασε, ζήτησε από έναν από τους γιους του Ντίκενς να τον ξυρίζει καθημερινά, εξηγώντας ότι αυτό ήταν ένα έθιμο για τη φιλοξενία ανδρών επισκεπτών στη Δανία. Παραξενεμένος, ο Ντίκενς του έκλεισε ένα καθημερινό ραντεβού σε ένα κοντινό κουρείο. Ένα βράδυ, κατά τη διάρκεια ενός δείπνου, όταν ο Ντίκενς άπλωσε το χέρι του σε μια από τις παρούσες κυρίες, ο Άντερσεν έτρεξε και το άρπαξε ο ίδιος, και περπάτησε με τον Ντίκενς αγκαζέ στην τραπεζαρία. Δεν χρειάζεται βέβαια να αναφέρουμε καν το γεγονός ότι έμεινε τρεις εβδομάδες περισσότερο από ό,τι είχε αρχικά προτείνει.

Τώρα, αυτή ήταν μια ιδιαίτερα κακή στιγμή για τον Ντίκενς να έχει κάποιον (πόσο μάλλον έναν τόσο αδιάφορο) φιλοξενούμενο. Ο συγγραφέας του Little Dorrit δεν τα πήγαινε και τόσο καλά με την κριτική, και προσπαθούσε να αφήσει τη γυναίκα του για μια γυναίκα με τα μισά του χρόνια. Επιπλέον, έπαιζε σε ένα θεατρικό έργο, το έργο του φίλου του Γουίλκι Κόλινς, το Παγωμένο Βάθος. Έτσι, ήταν σαφώς ένας πολυάσχολος άνθρωπος, κάνοντας πολλά σημαντικά πράγματα.

Από την άλλη, ο Άντερσεν ήταν δύσκολο να βρίσκεται κοντά του. Στην πρεμιέρα του Παγωμένου Βάθους (με τον Ντίκενς στον πρωταγωνιστικό ρόλο και τη Βασίλισσα Βικτώρια στο κοινό), ξέσπασε σε δυνατά κλάματα. Στη συνέχεια, προφανώς κατσουφίασε επειδή η παρουσία του στην εκδήλωση δεν έγινε ιδιαίτερα αισθητή. Και όταν έμαθε ότι ένα από τα έργα του έλαβε αρνητική κριτική, έπεσε κάτω στο γκαζόν της οικογένειας Ντίκενς και έκλαψε με πάθος. Παρά το θέαμα αυτό, η κόρη του Ντίκενς, Κέιτ, τον αποκάλεσε «βαρετό».

Υποτίθεται από μερικούς ότι ο Ντίκενς μπορεί να βάσισε τον αδύνατο, δουλοπρεπή χαρακτήρα του, την Ουράια Χιπ, στον καλεσμένο του. Υποτίθεται ότι ο Άντερσεν βασίστηκε στον εαυτό του για τον χαρακτήρα του Ασχημόπαπου.

Ο Ντίκενς παραπονιόταν εκτενώς για τον καλεσμένο του στις επιστολές του, επισημαίνοντας κάθε είδους ακίνδυνες ιδιορρυθμίες. Ως αγόρι της επαρχίας, ο Άντερσεν ήταν καχύποπτος ότι θα τον έκλεβαν στην πόλη, και ο Ντίκενς έγραψε καυστικά ότι, μια φορά, ένας οδηγός άμαξας πήρε τον Άντερσεν σε μια εναλλακτική διαδρομή μέσα από το Λονδίνο, οδηγώντας τον στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο να τον ληστέψουν και να τον δολοφονήσουν, οπότε έβαλε όλα τα υπάρχοντά του στις μπότες του (συμπεριλαμβανομένου του ρολογιού του, των χρημάτων του, ενός χρονοδιαγράμματος τρένου, «ενός τετράδιο τσέπης, ενός ψαλιδιού, ενός σουγιά» και ορισμένων άλλων αντικειμένων, συμπεριλαμβανομένων, προφανώς, δύο μικρών βιβλίων). Είχε ύστερα πόνο στα πόδια του, όπως ανέφερε ο Ντίκενς χωρίς να χάσει χρόνο.

Ο Ντίκενς ήταν επίσης καχύποπτος για την αγάπη του Άντερσεν για τις χειροτεχνίες, παραπονούμενος ότι «έκοβε χαρτί σε κάθε είδους σχέδια και μάζευε τα πιο παράξενα μικρά πουλάκια στο δάσος». Διακόσμησε το καπέλο του Γουίλκι Κόλινς με μια αλυσίδα από μαργαρίτες, γεγονός που έκανε τον ανυποψίαστο Κόλινς αντικείμενο χλευασμού από την τοπική κοινότητα.

Αλλά η χειρότερη ύβρις αφορούσε τις γραπτές και προφορικές ικανότητες του Άντερσεν. Ο Ντίκενς είπε σε έναν φίλο του, όταν τον προσκάλεσε στο σπίτι: «Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν μπορεί ίσως να είναι μαζί μας, αλλά δεν θα σας πειράξει, ειδικά επειδή δεν μιλάει άλλη γλώσσα εκτός από τα δανικά του, και υπάρχουν υποψίες ότι δεν το γνωρίζει καν αυτό».

Παραπονέθηκε επίσης: «Δεν μπορούσε να προφέρει το όνομα του δικού του βιβλίου, Ο Αυτοσχεδιαστής, στα ιταλικά και ο μεταφραστής του φαίνεται να προσποιούνταν ότι δεν μπορεί να μιλήσει δανικά».

Αφού έφυγε ο Άντερσεν (ένιωσε ότι δεν ήταν πλέον ευπρόσδεκτος και έκλαψε κατά την αναχώρησή του), έστειλε ένα σημείωμα συγγνώμης. «Παρακαλώ ξεχάστε», παρακάλεσε, «την αρνητική πτυχή που μπορεί να σας έδειξε η κοινή μας ζωή για μένα». Ο ίδιος ο Ντίκενς έγραψε ένα σημείωμα στον καθρέφτη του δωματίου των επισκεπτών στο σπίτι του: «Ο Χανς Άντερσεν κοιμήθηκε σε αυτό το δωμάτιο για πέντε εβδομάδες, κάτι που φάνηκε στην οικογένεια για ΧΡΟΝΙΑ!»

Παρά το γεγονός ότι και οι δύο άντρες δεν φαίνονταν και τόσο σπουδαίοι με διαφορετικούς τρόπους (ο Άντερσεν ήταν απίστευτα ευαίσθητος και ο Ντίκενς ήταν κάπως μοχθηρός), αυτό το ενδιάμεσο μας υπενθυμίζει ότι, ενώ μερικές φορές, μπορείς να συναντήσεις τους ήρωές σου... ίσως πρέπει απλώς να μην αφήσεις τους θαυμαστές σου να ζήσουν μαζί σου. Στο σπίτι σου.