Η Πέγκυ Μπένσον ήθελε να κατέβει από το αεροπλάνο. Η πτήση από το αεροδρόμιο Laguardia της Νέας Υόρκης προς το Μαϊάμι είχε ήδη καθυστερήσει αρκετές ώρες.

Είχε προγραμματιστεί να απογειωθεί στις 14:45, και είχε φτάσει 18:00. Η πόλη καλύφθηκε από μια χιονοθύελλα και οι επιβάτες περίμεναν ενώ το πλήρωμα ξεπάγωνε τα φτερά του αεροπλάνου. Εκείνη κάθισε στο αεροσκάφος καθώς χιόνι έπεφτε έξω και ήταν αναστατωμένη.

«Ήθελε να κατέβει», είπε ο σύζυγός της Μέισον στους New York Times την επόμενη μέρα, «η αεροσυνοδός προσπάθησε να της μιλήσει και να την μεταπείσει». Τους είπαν ότι αν έφευγαν, οι τσάντες τους θα συνέχιζαν για τη Φλόριντα χωρίς αυτούς. Έμειναν παρά τους ενδοιασμούς της Πέγκυ, και το αεροπλάνο κατέβηκε στον διάδρομο προσγείωσης και μετά απογειώθηκε, σκαρφαλώνοντας στη χειμωνιάτικη νύχτα.

Ήταν 1 Φεβρουαρίου 1957 και η πτήση 823 της Northeast Airlines θα παρέμενε στον αέρα για περίπου ένα λεπτό πριν πέσει από τον ουρανό και προσγειωθεί στο Rikers Island, το συγκρότημα φυλακών 400 στρεμμάτων της Νέας Υόρκης.

«Ξαφνικά», είπε η Πέγκυ, «Όλα άναψαν. Ο άντρας μου με έσπρωξε προς ένα παράθυρο». Χτύπησε στο έδαφος και άρχισε να τρέχει.

Ο κρατούμενος Ανχελ Γκορμπέα έπαιζε χαρτιά όταν το αεροπλάνο κατέπεσε.

«Τότε», είπε ο Γκορμπέα στους Times, «ήρθαν οι εκρήξεις. «Τότε όλος ο ουρανός, ακόμα και μέσα από το χιόνι, φωτίστηκε. Σταθήκαμε στα παράθυρα. Είδαμε τους ανθρώπους να πέφτουν έξω από το αεροπλάνο, ήταν όλοι φωτισμένοι επίσης από τις φλόγες».

Η Ντελφιν Λόου ήταν μια 11χρονη κάτοικος του Rikers τη στιγμή της συντριβής. Ο πατέρας της ήταν ο επισκοπικός ιερέας του νησιού.

«Η μητέρα μου και ένας υπηρέτης` ετοίμαζαν το δείπνο όταν ακούσαμε έναν δυνατό βρυχηθμό, είδαμε μια πολύ φωτεινή λάμψη και ακούσαμε τη μητέρα μου να ουρλιάζει», θυμάται 50 χρόνια μετά την καταστροφή.

Το αριστερό φτερό του αεροπλάνου είχε κοπεί, ο κινητήρας σκίστηκε στα δυο και φλόγες ξεχύθηκαν από τα συντρίμμια. Ήταν ένα σκηνικό χάους. Οι άνθρωποι φλέγονταν και πάλευαν να ξεφύγουν, κυλώντας στο χιόνι καθώς η καταιγίδα συνεχιζόταν γύρω τους.

«Με έπιασαν στο κάθισμά μου», είπε ο Τζέικομπ Τομπ, γιατρός από το Μπρονξ. «Φλόγες έγλειφαν το πίσω μέρος του λαιμού μου».

Είκοσι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο δυστύχημα, ενώ 81 επιζώντες είτε πάλεψαν για τη ζωή τους είτε προσπάθησαν να βοηθήσουν άλλους, πολλοί από τους οποίους κάηκαν σε μεγάλο βαθμό. Απομονωμένος σε ένα νησί, η βοήθεια θα έπρεπε να φτάσει από το νερό. Με ένα μικρό προσωπικό, οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι διέταξαν να απελευθερωθούν οι κρατούμενοι για να βοηθήσουν τα θύματα. Περίπου 50 κρατούμενοι έσπευσαν για να βοηθήσουν στην απομάκρυνση των επιβατών από τα συντρίμμια.

Ζαλισμένοι επιζώντες οδηγήθηκαν όπου υπήρχε ελέυθερος χώρος. Η Λόου θυμήθηκε έναν πιανίστα με καμένα χέρια που τον έφεραν στο παρεκκλήσι. Μερικοί μεταφέρθηκαν στη φυλακή, όπου οι κρατούμενοι κοίταξαν μέσα από τα κάγκελα τους επιρρεπείς επιβάτες που ήταν απλωμένοι σε φορεία.

Ο αναπληρωτής αρχηγός της πυροσβεστικής Richard A. Denahan βρισκόταν στη γέφυρα Triborough όταν άκουσε για τη συντριβή από τον ασύρματο και έφτασε στο νησί Rikers μέσα σε μισή ώρα για να βοηθήσει τα πληρώματα στο έδαφος.

Το αεροπλάνο καιγόταν για σχεδόν δύο ώρες, προκαλώντας πολύ καπνό. Τελικά, μια έρευνα θα αποφάσιζε ότι το λάθος του πιλότου προκάλεσε τη συντριβή.

Ήταν μια τρομακτική εποχή για αεροπορικά ταξίδια. Μόλις ένα μήνα νωρίτερα, στις 31 Ιανουαρίου 1957, ένα επιβατικό αεροπλάνο στην Καλιφόρνια, επανδρωμένο από τετραμελές πλήρωμα, είχε απογειωθεί για δοκιμαστική πτήση και συγκρούστηκε στον αέρα με ένα μαχητικό. Τα συντρίμμια έπεσαν βροχή στο Γυμνάσιο Pacoima, σκοτώνοντας ακαριαία δύο μαθητές. Ένας τρίτος μαθητής πέθανε αργότερα από τα τραύματά του. Μετά τη συντριβή στο νησί Rikers, ο Τύπος είχε εμμονή με τέτοιες ιστορίες.

Ο 62χρονος αρτοποιός, Ben Opatowsky, επέμενε να κάθεται δίπλα σε μια πόρτα έκτακτης ανάγκης, παρόλο που η γυναίκα του, Yetta, ήθελε να καθίσει πιο πίσω στο αεροπλάνο. Μετά την πρόσκρουση, έσπρωξε την πόρτα και «άρπαξε τη γυναίκα του από τα μαλλιά και την τράβηξε στο φτερό, από όπου πήδηξαν στο έδαφος». Η Joan Sanger και η τρίχρονη κόρη της Mindy, είχαν και οι δύο την κακή τύχη να προλάβουν την εναρκτήρια πτήση τους, και η αεροσυνοδός ήταν στα πρόθυρα της συνταξιοδότησης. Το περιοδικό LIFE κατέγραψε την ιστορία του Robert Selmonsky, ο οποίος άφησε την έγκυο σύζυγό του και τον δύο ετών γιο του να πάρουν την πτήση τους, παρά τις αμφιβολίες του για τη χιονοθύελλα. Καθώς απομακρυνόταν από το αεροδρόμιο, είδε την έκρηξη στον ουρανό. (Και οι δύο επέζησαν.) Καθώς οι Times έπαιρναν συνέντευξη από τον βαριά καμένο πιανίστα, Τσαρλς Νέιλορ, η σύζυγός του δήλωσε ότι είχε προαισθανθεί την καταστροφή. «Οι διαισθήσεις μου ήταν τόσο σωστές, έτσι δεν είναι, αγαπητέ;», είπε. «Αυτό είναι που είναι τόσο τρομακτικό».

Τελικά, κάθε επιζών απομακρύνθηκε από το νησί και μεταφέρθηκε πίσω στην ακτή. Λίγους μήνες αργότερα, μερικοί από τους κρατούμενους που είχαν βοηθήσει να σώσουν τη ζωή τους θα επιβιβάζονταν επίσης σε ένα πλοίο για την ηπειρωτική χώρα.

«Θέλουμε να δείξουμε στην κοινωνία και στους κρατούμενους ότι είμαστε εξίσου γρήγοροι να ανταμείβουμε και να δείχνουμε εκτίμηση για τα ευγενή έργα όσο και να τιμωρούμε για κακές πράξεις», είπε στους Times η Άννα Μ. Κρος, Επίτροπος Διορθωτικών Δικαιωμάτων. Στις 8 Μαρτίου 1957 11 άνδρες αφέθηκαν ελεύθεροι ως ανταμοιβή για τις προσπάθειες διάσωσης. Αρνήθηκε να αποκαλύψει τα ονόματά τους, επιμένοντας ότι «η δημοσιότητα θα είχε επιζήμια επίδραση πάνω τους». Λίγες εβδομάδες αργότερα, οι Times ανέφεραν ότι ο κυβερνήτης είχε μειώσει άλλες 11 ποινές και ότι μέχρι στιγμής είχαν μειωθεί συνολικά 46 ποινές.

Ο Μαρκ Κρόνεν ήταν μόλις έξι εβδομάδων όταν το αεροπλάνο συνετρίβη. Ένας τρόφιμος τον ανακάλυψε θαμμένο στο χιόνι και έφερε το βρέφος μέσα στο κτίριο.

«Μου έσωσε τη ζωή, δεν υπάρχει αμφιβολία», είπε ο Κρόνεν στη New York Post. «Μάλλον θα πέθαινα αν δεν με είχε βρει». Ο Κρόνεν δεν γνωρίζει το όνομα του ανθρώπου που τον έσωσε.

Η καταστροφή αιχμαλώτισε τη λαϊκή φαντασία για μια περίοδο, δημιουργώντας μάλιστα μια τηλεοπτική δραματοποίηση που οι Times χαρακτήρισαν «περιστασιακά αποτελεσματική» και στη συνέχεια έσβησε από τη μνήμη. Μια μέρα μετά την τραγωδία, ακόμη και ο τυχερός φούρναρης, ο Μπεν Οπατόφσκι έκανε σχέδια να συνεχίσει τα ταξίδια του.

«Θα πάμε στη Φλόριντα», είπε, «αλλά θα είναι με τρένο».