Σας είχα ξαναπεί γι’ αυτή τη σειρά παλαιότερα. Και τότε μέσα από το κείμενο είχα τονίσει τη λέξη feelgood, ότι δηλαδή αυτή η σειρά των 11 βραβείων Emmy, πάνω απ’ όλα σε κάνει να αισθάνεσαι καλά και όμορφα. Αυτός είναι άλλωστε ο σκοπός της εξαρχής και όχι να εμβαθύνει στην ανάλυση του ποδοσφαίρου.
Η 3η σεζόν, την οποία περιμέναμε με ανυπομονησία, έκανε πρεμιέρα επιτέλους στις 15 Μαρτίου και κάθε Τετάρτη, μέχρι τις 31 Μαΐου, θα παρακολουθούμε ανελλιπώς το Ted Lasso, στην τελευταία του απ’ ότι φαίνεται σεζόν.
Όσο όμως και αν μας δυσαρεστεί ότι θα τελειώσει, άλλο τόσο μας χαροποιεί ότι έχουμε ακόμα 9 ολόκληρα επεισόδια μπροστά μας, με τη διάρκειά τους να έχει μεγαλώσει. Και τώρα θα σας πω γιατί τονίζω και πάλι τόσο τη λέξη feelgood.
Όταν έκατσα να δω τα τρία πρώτα επεισόδια, ήμουν σε κακή ψυχολογική κατάσταση με διάφορα μαζεμένα θέματα. Αλλά μόλις είδα το πρώτο επεισόδιο, αισθάνθηκα αυτομάτως πιο ελαφρύς. Στο δεύτερο, είχα ξεχάσει ήδη γιατί δεν ήμουν καλά και μάλιστα άρχισα να γελάω κάθε τρεις και λίγο. Ειδικά σε μια σκηνή στο δεύτερο επεισόδιο (δεν θα σας πω ποια, αλλά θα καταλάβετε) το γέλιο ήταν άφθονο.
Τα ευρήματα της 3ης σεζόν είναι πολλά, με αναφορές στο πραγματικό ποδόσφαιρο, με τους ήρωες ωστόσο να αντιμετωπίζουν τα περισσότερα προβλήματα τους, όπως πάντα σε αυτή τη σειρά, εκτός του γηπέδου. Ειδικά μετά το τρίτο επεισόδιο, η απόδοση στο γήπεδο έχει μπει στον αυτόματο και εμείς ασχολούμαστε με τα εξωγηπεδικά. Μάλλον γι’ αυτό, επιλέχθηκε η συγκεκριμένη εξέλιξη.
Ο Jason Sudeikis είναι φανταστικός και μοιάζει να μπαίνει όλο και πιο βαθιά στο ρόλο, σεζόν με τη σεζόν. Και παρόλο που μάλλον καταλάβαμε πάνω κάτω που θα πάει το πράγμα, θέλουμε απλά να βλέπουμε τη σειρά για να χαμογελάμε και ταυτόχρονα να παίρνουμε μαθήματα, για το πως να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Αυτή είναι άλλωστε και η μαγεία του Ted Lasso…
