Η χώρα θρηνεί. Η απόκοσμη σιωπή που κρύβει την θλίψη, τον φόβο, τον θυμό έχει σκεπάσει κάθε γωνιά της Ελλάδος. Τα δάκρυα δεν απαλύνουν τον πόνο, όταν συνειδητοποιείς, ότι νέοι άνθρωποι δεν είναι μαζί μας πια, απλά επειδή μπήκαν σε ένα τρένο. Και το ημερόλογιο γράφει 2023, και ο θυμός συσσωρεύεται όταν ξέρεις πως δεν είναι η πρώτη φορά, και όπως όλες οι θυσίες ανθρώπινων ψυχών που έχουν γίνει σε αυτή τη χώρα, γιατί περί θυσίας πρόκειται, δεν έχουν οδηγήσει ακόμα στο να αλλάξει κάτι και να μην ξαναθρήνησουμε νεκρούς.

16 Ιανουαρίου 1972. Δύο αμαξοστοιχίες συγκρούονται μετωπικά και 19 επιβάτες χάνουν τη ζώη τους. Η αμαξοστοιχία «Ακρόπολις Εξπρές» που εκτελούσε το δρομολόγιο Μόναχο – Αθήνα συγκρούστηκε με μια «πόστα»,αργό τρένο της εποχής που πραγματοποιούσε πολλές στάσεις, η οποία κατευθυνόταν από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη.

Εκεί τα δύο τρένα συγκρούστηκαν γιατί δύο σταθμάρχες δεν "συνεννοήθηκαν καλά".

Η διασταύρωση των δύο τρένων θα γινόταν σε έναν εκ των δύο σταθμό των Ορφανών ή του Δοξαρά.

Όμως οι δύο σταθμάρχες διαφώνησαν και ο αρμόδιος ρυθμιστής κίνησης ανέλαβε να δώσει τη λύση. Τελικά, οι συζητήσεις μεταξύ των τριών υπαλλήλων δεν κατέληξαν σε αποτέλεσμα, και το «Ακρόπολις» διήλθε κανονικά από τον σταθμό του Δοξαρά χωρίς να σταματήσει, επειδή είχε προτεραιότητα, ενώ και στο αργό τρένο δόθηκε σήμα να αναχωρήσει κανονικά από τον σταθμό των Ορφανών.

Το Ακρόπολις έπεσε με ταχύτητα 100 χλμ/ώρα πάνω στο αργό τρένο και τα δύο πρώτα βαγόνια έγιναν μια άμορφη μάζα. Ακολούθησε έκρηξη και πυρκαγιά που ολοκλήρωσε την τραγωδία.

Οι διασώστες άργησαν να φτάσουν λόγω του χιονιά και του σκοταδιού και όσοι βρέθηκαν στη περιοχή κάνουν λόγο για σκηνές από κόλαση. Μυρωδιά θανάτου και φωνές που ζητούσαν βοήθεια. 44 τραυματίες μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία με σοβαρά τραύματα.

Όσοι ήταν στη περιοχή περιέγραφαν πως οι φλόγες έμοιαζαν με ηφαίστειο που έχει εκραγεί. 

Ο κόσμος ζητούσε με οργή απαντήσεις και το θέμα πήρε διαστάσεις. Μόνο που οι φωνές κάποια στιγμή ξεθυμαίνουν, τα πρωτοσέλιδα σταματούν να κρατούν το θέμα στην επικαιρότητα, και τίποτα δεν αλλάζει. Και χθες το συνειδητοποιήσαμε για ακόμη μια φορά.