Από προχθές έχουν ειπωθεί όλα. Έχουμε ακούσει για ποδοσφαιρική δικαιοσύνη, για μια προφητεία που ολοκληρώθηκε, για το ότι το debate για το ποιος είναι ο GOAT έλαβε πλέον τέλος, για το ότι είδαμε έναν από τους καλύτερους τελικούς όλων των εποχών. Το ερώτημα βέβαια είναι αν η Αργεντινή του Μέσι άξιζε αυτό το τρόπαιο.
Για την ποδοσφαιρική δικαιοσύνη θα συμφωνήσουμε. Η Αργεντινή ήταν καλύτερη στον τελικό. Η Γαλλία έχει απίστευτο ταλέντο και γι’ αυτό έφτασε το παιχνίδι εκεί που το έφτασε, αλλά ποδόσφαιρο δεν έπαιξε. Ενώ η αργεντινή το έκανε σε αρκετές περιπτώσεις.
Για το αν ολοκληρώθηκε μια προφητεία, μάλλον και εδώ θα συμφωνήσουμε, μιας και ο Μέσι ήθελε αυτό το τρόπαιο σαν τρελός και η αλήθεια είναι ότι αυτό φαινόταν από την αρχή της χρονιάς, καθώς όλη του η απόδοση στην Πάρι έμοιαζε πως ήταν μια προετοιμασία για το πρώτο Μουντιάλ μέσα στον χειμώνα. Το ήθελε, ήθελε να βάλει το όνομα του δίπλα σε αυτό του Ντιέγκο Μαραντόνα και θα ήταν κρίμα και για τον ίδιο αλλά και για το ποδόσφαιρο να μην το κατάφερνε, ειδικά όταν πριν έξι χρόνια, σχεδίαζε να αποσυρθεί από την εθνική ομάδα, αλλά πίστεψε στο project και επανήλθε για να γράψει ιστορία.
Για την περίπτωση του GOAT, αυτά τα πράγματα είναι αντικειμενικά. Αν βγάζουμε τον GOAT από τα τρόπαια και τους αριθμούς τότε ναι, μπορεί και να είναι. Αλλά ο Μαραντόνα, είχε εκτός από πηγαίο ταλέντο μέσα στο γήπεδο και μια σπάνια προσωπικότητα εκτός αυτού, που σε συνδυασμό κατά την άποψή μου θα τον κρατήσουν στη θέση του GOAT ίσως και για πάντα, μιας και τέτοιες προσωπικότητες δεν υπάρχουν και πολλές στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ο Μέσι μπορεί τεχνικά να είναι αρτιότερος και να έκανε πολύ κόσμο, ακόμα και Βραζιλιάνους να υποστηρίζουν τη θέληση του για το Μουντιάλ, αλλά τέτοια ισχυρή, έντονη και κυρίως ηχηρή προσωπικότητα δεν είναι.
Ο τελικός ήταν ένας από τους καλύτερους που έχουμε δει. Συνήθως στα Παγκόσμια Κύπελλα, οι τελικοί δεν είναι τα καλύτερα ματς της διοργάνωσης. Από άποψη θεάματος κυρίως. Αν πάρουμε υπόψιν την τελευταία 20ετία, ούτε το 2002 ήταν, ούτε το 2010, ούτε το 2014, ούτε το 2018. Θα εξαιρέσω κάπως τον τελικό του 2006, όχι τόσο για το θέαμα, αλλά γιατί προσέφερε αμέτρητες συγκινήσεις. Αυτός εδώ, από το 75’ και μετά ήταν ένα χάρμα ειδέσθαι.
Άξιζε λοιπόν το Παγκόσμιο Κύπελλο η Αργεντινή του Μέσι και των συμπαικτών του; Κατά ένα μεγάλο ποσοστό ναι. Όχι τόσο για το ποδόσφαιρο που έπαιξε, αν και κατά διαστήματα ήταν εξαιρετική, αλλά περισσότερο για τη θέληση που έδειξε. Ξεκίνησε με ήττα - σοκ από τη Σαουδική Αραβία και τότε όλοι είπαν, ότι πάμε για ακόμα ένα κάζο. Οι παίκτες έκλεισαν τα αυτιά τους και κέρδισαν τα επόμενα δυο ματς για να τερματίσουν πρώτοι.
Στους «16» καρδιοχτύπησαν με την Αυστραλία, αλλά έδειξαν ψυχραιμία στις κρίσιμες στιγμές, δεν πανικοβλήθηκαν. Το ματς στους «8» με την Ολλανδία στράβωσε στο τέλος, αλλά και πάλι ήταν ψύχραιμοι και δεν υπέκυψαν στην πίεση. Ο ημιτελικός ήταν εύκολος και φτάνοντας στον τελικό, πάλι όταν στράβωσε το ματς, δεν πτοήθηκαν, ξαναπροηγήθηκαν και στα πέναλτι ήταν πάλι ψύχραιμοι.
Όσο μεγαλώνω, βλέπω ότι σε κάθε πτυχή της ζωής, η ψυχραιμία παίζει μεγάλο ρόλο. Πόσο μάλλον σε μια σπουδαία διοργάνωση που πέφτει βαριά στους ώμους. Πολλές φορές έχουμε δει πως το ταλέντο ή μια ελκυστική ομαδικότητα δεν μπορούν να φτάσουν στην κατάκτηση ενός τροπαίου. Συνήθως δεν κερδίζει η πιο ταλαντούχα ομάδα αλλά η πιο ψύχραιμη. Και βάσει αυτού, η Αργεντινή πήρε πανάξια το τρόπαιο, αφού ξεπέρασε τόσες στραβές (σε μερικές από τις οποίες έφταιγε και η ίδια) με απόλυτη ψυχραιμία για να φτάσει μέχρι το τέλος.
Φυσικά, έπρεπε ο Μέσι να έχει και συμπαραστάτες. Θα ξεχωρίσω τέσσερις. Τον Άλβαρεζ, ο οποίος ήταν εκεί όταν χρειάστηκε για να σκοράρει, τον Φερνάντες που έτρεχε ακούραστα σε όλο το γήπεδο για 90 ή 120 λεπτά, τον Μαρτίνες, που έκανε δυο αποκρούσεις, μια με την Αυστραλία και μια με τη Γαλλία που θα μπορούσαν να είχαν στοιχίσει, αλλά και για την ψυχραιμία του στα πέναλτι και πάνω απ’ όλα τον Ντε Πολ, που έδινε παντού και πάντα χώρο στον Μέσι, καλύπτοντας ότι μπορούσε παντού και με οποιονδήποτε τρόπο. Άφησα για το τέλος τον Ντι Μαρία, που ενώ δεν έπαιξε πολύ στη διοργάνωση, όταν χρειάστηκε ήταν για μια ακόμα φορά κομβικός.
Η Αργεντινή λοιπόν από προχθές είναι η μόνη ομάδα στη λίστα των τροπαιούχων με 3 κατακτήσεις, έχοντας μόνο από πάνω της τη Βραζιλία, τη Γερμανία και την Ιταλία. Ήταν δίκαιη η κατάκτηση και οι Αργεντινοί, νομίζω θα κάνουν μέρες για να αδειάσουν τους δρόμους, είτε του Μπουένος Αίρες, είτε την ποδοσφαιρομάνας πόλης της χώρας, το Ροζάριο.
