Το γεγονός ότι ο Βαλκάνιος σκηνοθέτης βάζει και το δικό του όνομα στον τίτλο αυτού του ντοκιμαντέρ δεν είναι καθόλου τυχαίο. Γιατί ο Maradona παρουσιάζεται καθαρά μέσα από τα δικά του μάτια και ήθελε να το τονίσει τόσο πολύ, ώστε να μην ακούσει άδικη κριτική. Είναι σαν να δήλωσε με αυτόν τον τρόπο ότι πρόκειται για ένα καθαρά υποκειμενικό πορτρέτο, οπότε μην με ζαλίσετε και πολύ.

Και τι πορτρέτο. Ο Kusturica δεν πιάνει μόνο τις ποδοσφαιρικές αρετές του που έγραψαν ιστορία και με τις ομάδες του αλλά κυρίως με την Εθνική Αργεντινής στα παγκόσμια Κύπελλα, αλλά κυρίως την επίδρασή του στην κοινωνία, η οποία τον λάτρεψε σαν θεό. Μάλιστα όπως μας δείχνει, υπάρχει και εκκλησία του Μαραντόνα στην χώρα του.

Η «μαγεία» του στο ποδόσφαιρο, η ιδεολογία του που ήταν κοντά στους φτωχούς ανθρώπους, η φιλία του με τον Κάστρο, τα μπλεξίματά του ή και το τραγούδι που έγραψε γι’ αυτόν ο Manu Chao και το οποίο τραγουδάει μπροστά του, συνθέτουν ένα από τα πιο πλήρη πορτρέτα του «pibe de oro» που δεν θα θέλεις να τελειώσει.

Ο Μαραντόνα έγραψε τη δική του ιστορία στο ποδόσφαιρο ειδικά σε εκείνο του Μουντιάλ του 1986 και αγαπήθηκε, μισήθηκε και συγχωρήθηκε από εκατομμύρια κόσμου. Η επίδρασή του στον κόσμο ήταν ίση εντός και εκτός γηπέδων και αυτό ακριβώς θέλει να μας πει η ταινία του Kusturica.