Ήταν 24 Φεβρουαρίου του 1975, όταν αποκλαύφθηκε η συνωμοτική κίνηση ομάδας αξιωματικών για να ανατρέψουν την κυβέρνηση Καραμανλή. Ο τότε υπουργός Άμυνας Ευάγγελος Αβέρωφ, την χαρακτήρισε ως το «πραξικόπημα της Πιτζάμας», επειδή οι επίδοξοι πραξικοπηματίες συνελήφθησαν ενώ κοιμόντουσαν στα σπίτια τους. Επικεφαλής της συνωμοσίας ήταν τέως δικτάτορας Δημήτρης Ιωαννίδης, που βρισκόταν προφυλακισμένος στον Κορυδαλλό.

Περίπου 7 μήνες μετά την μεταπολίτευση της 23ης Ιουλίου του 1974, το δημοκρατικό καθεστώς είχε αρχίσει να παγιώνεται. Οι πολίτες επέλεξαν την Αβασίλευτη δημοκρατία και η χώρα είχε πλέον δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ωστόσο υπήρχαν αρκετοί μέσα στο στράτευμα, που νοσταλγούσαν την δικτατορία και επεδίωκαν την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Στις 17 Ιανουαρίου του 1975, η ελληνική βουλή ενέκρινε το Δ’ Ψήφισμα, χαρακτηρίζοντας πραξικόπημα την κατάλυση της δημοκρατίας στις 21 Απριλίου του 1967 (και όχι επανάσταση), ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την ποινική δίωξη των πρωτεργατών του. Αμέσως μετά την έκδοση του ψηφίσματος, προφυλακίστηκαν τα ηγετικά στελέχη της Χούντας, Γεώργιος Παπαδόπουλος, Στυλιανός Παττακός, Νικόλαος Μακαρέζος, Δημήτριος Ιωαννίδης, Μιχαήλ Ρουφογάλης, Ιωάννης Λαδάς, Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος και Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος.

Αυτό μάλλον λειτούργησε ως αφορμή για μια ομάδα αξιωματικών, πιστών στον Ιωαννίδη, ώστε να κινηθούν κατά της εκλεγμένης κυβέρνησης. Η κίνηση τους αυτή έγινε γνωστή το απόγευμα της 24ης Φεβρουαρίου με κυβερνητική ανακοίνωση. Αρχικά συνελήφθησαν 37 αξιωματικοί, που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, και μετά από σύντομο χρονικό διάστημα, αποστρατεύθηκαν περίπου 200 ανώτατοι και ανώτεροι αξιωματικοί. Η συνωμοσία των πιστών του Ιωαννίδη, αποκαλύφθηκε από ένα δίκτυο νομιμόφρονων αξιωματικών, το οποίο είχε αναπτύξει μέσα στο στράτευμα ο Ευάγγελος Αβέρωφ, αμέσως μετά την μεταπολίτευση.

Το ποινικό σκέλος της υπόθεσης ανέλαβε η Στρατιωτική Δικαιοσύνη. Κατά την διάρκεια των ανακρίσεων, αποκαλύφθηκε πως στόχος των επίδοξων πραξικοπηματιών δεν ήταν η ανατροπή της κυβέρνησης Καραμανλή, αλλά αλλά η άσκηση πίεσης στην κυβέρνησή του να παύσει τη δίωξη εθνικοφρόνων πολιτών, να μειώσει τη δραστηριότητας του ΚΚΕ, να επαναφέρει την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ και να αποφυλακίσει τους προφυλακισθέντες πρωταιτίους του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου.

Οι κινηματίες σκόπευαν να καταλάβουν το Κέντρο Εκπαιδεύσεως Τεθωρακισμένων, να απομονώσουν το αεροπορικό στρατηγείο της Λάρισας και να καταλάβουν το στρατηγείο της Στρατιάς αλλά και ο παραμερισμός των διοικητών σε νευραλγικές μονάδες.

Τελικά, στο Στρατοδικείο Αθηνών με την κατηγορία της ένωσης προς στάση, παραπέμφθηκαν οι 21 από τους 37 συλληφθέντες. Η δίκη ξεκίνησε την 21η Ιουλίου και ολοκληρώθηκε περίπου 20 ημέρες αργότερα. Οι 7 αθωώθηκαν, ενώ οι υπόλοιποι 14 καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης από 4 έως και 12 χρόνια. Ο Τύπος της εποχής, θεώρησε πως οι ποινές ήταν επιεικείς, δεδομένου ότι για το αδίκημα της ένωσης προς στάση, προβλεπόταν ακόμα τότε και η ποινή του θανάτου.

Τον Ιανουάριο του 1976, έγινε η δίκη της έφεσης και στους 14 καταδικασθέντες επιβλήθηκαν πρωτόδικα μειωμένες ποινές. Η δίκη είχε διαχωρισθεί για τους εν αποστρατεία αξιωματικούς Δημήτριο Ιωαννίδη και Δημήτριο Παπαποστόλου, οι οποίοι δικάσθηκαν από πολιτικό δικαστήριο και καταδικάσθηκαν σε κάθειρξη 14 και 10 ετών αντίστοιχα. Η αυλαία της οπερετικού «πραξικοπήματος της πιτζάμας» έπεσε στις 27 Απριλίου του 1977, όταν πέντε από τους κινηματίες αποβλήθηκαν από το σώμα των αξιωματικών και μετέπεσαν στην τάξη του απλού στρατιώτη. Οι υπόλοιποι είχαν αποστρατευτεί από καιρό.