Θύελλα αντιδράσεων σε Ελλάδα και Ευρώπη έχει προκαλέσει η αποκάλυψη πως ο βιαστής και δολοφόνος της 19χρονης φοιτήτριας Μαρίας Λαντενμπέργκερ στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας είναι το ίδιο πρόσωπο που καταδικάστηκε στην Ελλάδα για απόπειρα ανθρωποκτονίας 20χρονης και βρέθηκε εκτός φυλακής μετά από 1,5 χρόνο.

Τόσο η αντιπολίτευση από το εσωτερικό της χώρας, όσο και ο Γερμανός υπουργός Εσωτερικών Thomas de Maiziere, επέκριναν τον τρόπο που λειτούργησε η ελληνική πλευρά, με τον Γερμανό μάλιστα να είναι ιδιαίτερα ενοχλημένος τονίζοντας ότι πρόκειται για μια «ιδιαίτερα ενοχλητική διαδικασία» σε ό,τι αφορά τους χειρισμούς της Ελλάδας, και πως αν οι γερμανικές Αρχές είχαν ενημερωθεί για τον Αφγανό από την Αθήνα, θα δρούσαν διαφορετικά: «Αν το όνομα του Αφγανού ήταν στη διεθνή λίστα υπόπτων, τότε θα είχαμε κινηθεί διαφορετικά και δεν θα τον είχαμε καταχωρήσει στις υπηρεσίες μας ως ασυνόδευτο ανήλικο πρόσφυγα».

Το δριμύ κατηγορώ του Γερμανού υπουργού είναι δικαιολογημένο, καθώς όπως διαπιστώνεται, δεν είχε εκδοθεί σε βάρος του ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης, πράγμα που ήταν αυτονόητο να γίνει, από τη στιγμή που θεωρήθηκε δραπέτης. Κάθε κρατούμενος που αποφυλακίζεται υπό όρους και δεν τους τηρεί, αυτομάτως θεωρείται δραπέτης και σχηματίζεται σε βάρος του σχετική δικογραφία. Πέρα δηλαδή, από το γεγονός ότι ένας βίαιος εγκληματίας έκανε χρήση των ευεργετικών διατάξεων του νόμου Παρασκευόπουλου και βρέθηκε ελεύθερος, δηλώνοντας διεύθυνση στον Αγιο Παντελεήμονα, δεν ακολουθήθηκε η διαδικασία για την αναζήτησή του.

Στις κατηγορίες για σωρεία παραλείψεων και λαθών τα υπουργεία Δικαιοσύνης και Προστασίας του Πολίτη απάντησαν με κοινή ανακοίνωση, στην οποία εμμέσως πλην σαφώς, αναφέρεται ότι οι γερμανικές Αρχές ήταν ενήμερες πολύ καιρό πριν για τα στοιχεία του δράστη του εγκλήματος και ότι υπήρχε πρόβλημα με το άσυλο, αλλά δεν ρωτήθηκαν οι ελληνικές αρχές.

Ειδικότερα, μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι ο Αφγανός είχε υποβάλει και στην Ελλάδα αίτημα ασύλου ως ανήλικος, το 2013, αλλά απορρίφθηκε. Κατόπιν αυτού, όλα τα στοιχεία του, συμπεριλαμβανομένων και των δακτυλικών αποτυπωμάτων του, μπήκαν στην ευρωπαϊκή βάση δεδομένων, προκειμένου να είναι ενήμερη οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης, στην οποία ενδεχομένως να υπέβαλε και δεύτερο αίτημα ασύλου.

Αναλυτικότερα, η ανακοίνωση έχει ως εξής:

«Από τις γερμανικές Αρχές -μέσω του δικτύου αστυνομικής συνεργασίας- απεστάλησαν στις 14 Δεκεμβρίου 2016 στην Ελληνική Αστυνομία δακτυλικά αποτυπώματα αλλοδαπού, που φέρεται ως δράστης υπόθεσης βιασμού και δολοφονίας φοιτήτριας στη Γερμανία.

Όπως προέκυψε ο συγκεκριμένος αλλοδαπός υπήκοος:

Είχε υποβάλει αίτημα ασύλου στην Ελλάδα ως ασυνόδευτος ανήλικος τον Ιανουάριο του 2013.

Δακτυλοσκοπήθηκε και τα στοιχεία του συμπεριλαμβανομένων των δακτυλικών του αποτυπωμάτων καταχωρήθηκαν στην κοινή ευρωπαϊκή βάση δεδομένων (Eurodac), όπου έκτοτε παραμένουν διαθέσιμα σε όλες τις υπηρεσίες των κρατών-μελών.

Το αίτημα ασύλου που είχε υποβάλλει στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 2013 είχε απορριφθεί.

Σημειώνεται ότι για οποιοδήποτε νέο αίτημα σε άλλη χώρα κινούνται οι προβλεπόμενες ευρωπαϊκές διαδικασίες από την χώρα που δέχεται το νέο αίτημα ασύλου.

Επιπλέον, ο συγκεκριμένος αλλοδαπός:

Συνελήφθη το 2013 ως ανήλικος, δικάστηκε από δικαστήριο ανηλίκων και κρατήθηκε σε φυλακή Ανηλίκων για απόπειρα ανθρωποκτονίας και ληστεία.
Τιμωρήθηκε με 10 χρόνια κάθειρξης ενώ εκκρεμούσε η εκδίκαση της έφεσής του.

Παρακολούθησε το σχολείο της φυλακής και δεν υπέπεσε σε πειθαρχικό παράπτωμα.

Είχε ευεργετικό υπολογισμό ποινής καθώς συμπλήρωσε 581 ημέρες εργασίας.

Εξέτισε τα 2/5 της ποινής του και αποφυλακίστηκε στις 30 Οκτωβρίου 2015, με εισαγγελική διάταξη, υπό τον όρο της εμφάνισης σε Αστυνομικό Τμήμα κάθε μήνα. Δεν τήρησε τον όρο και η αποφυλάκιση ανακλήθηκε.

Η υφ' όρον απόλυση είναι πάγιος θεσμός του ποινικού δικαίου στην Ευρώπη και προβλέπει την πρόωρη αποφυλάκιση για τους καταδίκους με πρόσκαιρη κάθειρξη, δηλαδή με τα 3/5.

Η διάταξη για την απόλυση των κρατουμένων με τα 2/5 του ν. 4322/2015, σε περίπτωση κάθειρξης έως 10 χρόνια, ίσχυε και τα προηγούμενα χρόνια, με κάποιες εξαιρέσεις.

Ωστόσο και χωρίς αυτές τις διατάξεις ο κρατούμενος θα αποφυλακιζόταν λίγους μήνες αργότερα.
Σ' όλη την Ευρώπη ο εγκλεισμός των ανηλίκων χρησιμοποιείται ως έσχατο μέσο και στην αντιμετώπισή τους επικρατεί η επιείκεια αντί της αυστηρότητας».