Όλα κάποτε πεθαίνουν όπως είναι φυσικό.

Η τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης ξεκινά από το γεγονός  ότι ο άνθρωπος έχει συνείδηση του θανάτου του, από εκεί ξεκινά και η τραγωδία του πολιτισμού.

Σε μια εποχή που η σεξουαλικότητα παρέδωσε στον θάνατο το ταμπού που την διακατείχε, ο φωτογράφος Δημήτρης Θεοδόσης και ο ποιητής Ζαχαρίας Στουφής, παρατηρούν τους ανθρώπους που στην προσπάθειά τους να κατανοήσουν αυτό το χαοτικό φαινόμενο του θανάτου, εμποτίζουν με αυτόν,  κάθε τι με το οποίο συναναστρέφονται, δημιουργώντας αδιάκοπα έναν πολιτισμό του θανάτου.

Είκοσι δύο φωτογραφίες που τραβηχτήκαν τα τελευταία είκοσι χρόνια και είκοσι δύο άρθρα που γράφτηκαν και δημοσιεύτηκαν την τελευταία δεκαετία, συνομιλούν και αλληλοσυμπληρώνονται σε μια έκθεση «ταμπού» όπως, ταμπού ήταν και η πορνογραφία στο μεσαίωνα.