Όταν κάτι πρέπει να το κάνουμε ή να το υποστούμε, λέμε τη φράση «αναγκαίο κακό»!

Τη φράση αυτήν τη βρίσκουμε για πρώτη φορά σ' έναν στίχο του Μενάνδρου (342-291 π.Χ.), που μιλάει για τον γάμο. Ο ποιητής γράφει ότι ο γάμος «...εάν τις την αλήθειαν σκοπή, κακόν μεν έστιν, αλλ' αναγκαίον κακόν», δηλαδή αν θέλουμε να εξετάσουμε την αλήθεια, ο γάμος είναι μεν ένα κακό, αλλά... αναγκαίον κακόν.

Στο κείμενο αναφέρεται και το επίσης πασίγνωστο «Πάντων ιατρός των αναγκαίων κακών, χρόνος εστίν», δηλαδή ο χρόνος είναι γιατρός αυτών των αναγκαίων κακών.

Επίσης: «Αθάνατόν εστί κακόν αναγκαίον γυνή», που πάει να πει πως η γυναίκα είναι το αιώνιο αναγκαίο κακό. [Φιλήμονος αδήλων, απόσπ. 103 (Meineke)].