Στην πιο ήσυχη χώρα του κόσμου, ένα μικρό προάστιο της Ουψάλα, το Flogsta, κάθε βράδυ στις 10 γεμίζει από ουρλιαχτά. Όχι επειδή συμβαίνει κάτι τραγικό — αλλά επειδή συμβαίνει κάτι πολύ ανθρώπινο.

Φοιτητές βγαίνουν στα παράθυρα και τα μπαλκόνια και ουρλιάζουν όλοι μαζί, χωρίς να δώσουν ραντεβού, χωρίς να υπάρχει αρχηγός. Είναι το Flogsta Scream, ένα άτυπο τελετουργικό αποφόρτισης, που έγινε παράδοση για όσους κουβαλούν άγχη, πίεση και μοναξιά.

Ξεκίνησε πριν δεκαετίες, χωρίς να το επινοήσει κανείς. Απλώς συνέβη. Κι έκτοτε, κάθε φοιτητής που περνά από τη γειτονιά, το μαθαίνει — και τελικά το περιμένει. Για πολλούς είναι η μόνη στιγμή που νιώθουν ότι κάποιος τους ακούει, έστω κι αν δεν ξέρει το όνομά τους.

Είναι κραυγές που δε ζητούν λύση. Μόνο κατανόηση. Και μια υπενθύμιση ότι δεν είμαστε μόνοι.