Στα πρώτα τέσσερα χρόνια μετά τη διάλυση των Wham!, ο George Michael είχε σημειώσει τέσσερα Νο. 1 στο Billboard με singles από το ντεμπούτο σόλο άλμπουμ του Faith, είχε κερδίσει βραβεία Grammy, BRIT και MTV VMAs, και γενικά είχε αναδειχθεί ως ο νέος μεγάλος ήρωας της ποπ. Ο πρώην συνεργός του στο έγκλημα, από την άλλη πλευρά, φαινόταν να έχει αποφύγει οριστικά τη μουσική σκηνή.

Ο Andrew Ridgeley δεν εξαφανίστηκε εντελώς από τα φώτα της δημοσιότητας μετά τον θριαμβευτικό αποχαιρετισμό των Wham! στο Wembley Stadium το 1986. Μετακόμισε στον παράδεισο των εκατομμυριούχων του Μονακό σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να σφυρηλατήσει μια καριέρα στον κόσμο των αγώνων αυτοκινήτου της Formula 3. Έκανε επίσης μια προσπάθεια να κατακτήσει το Χόλιγουντ ως ηθοποιός, την οποία ο ίδιος ο Ridgeley θα έλεγε αργότερα ότι «δεν απέδωσε τίποτα». Και ο φυσικός του τρόπος με το άλλο φύλο σήμαινε ότι κοσμούσε συνεχώς τα ταμπλόιντ, συνήθως με το ψευδώνυμο «Randy Andy».

Στη συνέχεια, τον Μάιο του 1990, ο Ridgeley ξεκίνησε μια σόλο καριέρα που θα έθετε τις προηγουμένως κρυμμένες φωνητικές του ικανότητες στο προσκήνιο και στρατολόγησε αρκετά μέλη από το στρατόπεδο των Wham! για να βοηθήσουν. Ο Hugh Burns (ο οποίος έπαιξε κιθάρα στο δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος, Make It Big) και ο David Austin (ο οποίος εμφανίστηκε στο μουσικό βίντεο για το "The Edge of Heaven" των Wham!) ήταν και οι δύο συν-συγγραφείς, και υπήρχαν επίσης συνεισφορές από τον μπασίστα των Wham!, Deon Estus, αλλά και την τραγουδίστρια Tessa Niles. Υπάρχει ακόμη και μια σύντομη εμφάνιση από τον ίδιο τον Michael στο εναρκτήριο τραγούδι "Red Dress".

Ωστόσο, όπως υποδηλώνουν οι συνεργάτες του που επιλέχθηκαν αλλού, ο frontman των Nazareth, Dan McCafferty, ο ντράμερ των Mr. Big, Pat Torpey, ο μπασίστας των The Damned, Paul Gray, το πρώην ποπ είδωλο είχε επίσης αποφασίσει να γίνει λίγο "άξεστο".

Σε σύγκριση με τη μουσική των Wham!, «Είναι πολύ πιο επιθετική, λίγο πιο ωμή, ένα πιο πρωτόγονο είδος», είχε πει τότε ο Ridgeley. «Αυτό μου αρέσει σε μεγάλο μέρος της μουσικής που ακούω».

«Ένιωθα καλά», έγραψε αργότερα ο Ridgeley στα απομνημονεύματά του για τη δημιουργία του καθυστερημένου πρώτου σόλο άλμπουμ του, Son of Albert, το οποίο κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1990. «Η διαδικασία ηχογράφησης, που εκτείνεται σε περίπου ένα χρόνο, ήταν ικανοποιητική και πολύ διασκεδαστική, καθώς έλαβε χώρα σε διάφορα στούντιο σε όλο το Λονδίνο και το Λος Άντζελες».

Δυστυχώς, το Son of Albert δεν ασχολήθηκε με τον ακμάζοντα grunge ήχο που έβγαινε από το Σιάτλ, ούτε με το σκληρό hard rock των τότε κυρίαρχων Guns N' Roses. Αντίθετα, επιδίωξε το είδος του glam metal που είχε ήδη βγει εκτός μόδας για αρκετά χρόνια. Το blockbuster των Def Leppard, Hysteria!, το άλμπουμ επιστροφής του Alice Cooper στα τέλη της δεκαετίας του '80, Trash, και τα πιο δημοφιλή της σκηνής του Sunset Strip φάνηκαν να είναι τα σημεία αναφοράς για το δίσκο του Ridgeley, ο οποίος ήταν γεμάτος με δυναμικές power συγχορδίες και ακόμη πιο λάγνες μελωδίες: «Χαμογελάει και ξέρω τι έρχεται μετά / Γιατί τα μάτια της ψιθυρίζουν σeξ», τραγουδάει στο «Kiss Me», και στο «Flame» δηλώνει, «Γυρίζω όταν δοκιμάζω την αγάπη σου στο δέρμα μου».

Στα τρία άλμπουμ των Wham!, ο Ridgeley δεν ανέλαβε ούτε μία φορά τα καθήκοντα του τραγουδιστή, αλλά ενώ μπορεί να μην ήταν ευλογημένος με τους γλυκούς τόνους του Michael, ο playboy είχε ένα ισχυρότερο ιστορικό τραγουδοποιίας. Αυτός και ο Michael συνέγραψαν το κύριο single τους «Wham! Rap (Enjoy What You Do)» και το κλασικό των καλοκαιρινών διακοπών «Club Tropicana», καθώς και το «Careless Whisper». Το «Shake» του Son of Albert, ένα εμφατικό μείγμα industrial beats και κροταλιστικών κιθάρων που κοσμούσε τα χαμηλότερα σημεία του Hot 100, πλησιάζει στο να αιχμαλωτίσει τέτοιες χαρές. Δεν βοήθησε και το γεγονός ότι δύο από τα 10 κομμάτια του άλμπουμ είναι διασκευές, τόσο με τον εφηβικό ρομαντισμό του «The Price of Love» των Everly Brothers όσο και με το κλασικό τραγούδι dancefloor «Hangin'» των Chic, δεδομένης της έντονης ροκ επεξεργασίας.

Ο δίσκος βομβάρδισε τους κριτικούς και το κοινό που αγόραζε δίσκους: Ενώ το δεύτερο άλμπουμ του Michael, Listen Without Prejudice Vol. 1, έφτασε σε απόσταση αναπνοής από την κορυφή του Billboard 200 όταν κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1990, το Son of Albert δεν έφτασε ψηλότερα από το Νο. 130. Δεν κατάφερε καθόλου να μπει στα charts στην πατρίδα του Ridgeley.

Το Entertainment Weekly το αξιολόγησε με C+, αποκαλώντας τη φωνή του Ridgeley «μικροσκοπική» και σημειώνοντας ότι «αν και υπάρχει ζωντάνια στη μουσική του... τα έχετε ακούσει όλα εκατό φορές νωρίτερα. Ο Ridgeley φαίνεται να έχει επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του ως έναν ξέφρενο ροκ εν ρολέρ, αλλά τα τραγούδια του εξακολουθούν να ακούγονται σαν κατασκευασμένη ποπ». Ένας κριτικός στην Esher News and Mail δεν μάσησε τα λόγια του, λέγοντας: «Ο Θεός να μας βοηθήσει όλους!! ... Η επιβεβαίωση της παντελούς έλλειψης ταλέντου και ιδεών του αποδεικνύεται πλέον πέραν πάσης αμφιβολίας με την αξιολύπητη δικαιολογία για ένα ντεμπούτο άλμπουμ που είναι το «Son of Albert». Αλλά ήταν μια βάναυση κριτική μισού αστεριού από το Rolling Stone («Στην κλίμακα αξιοπιστίας, ο Andrew Ridgeley βρίσκεται κάπου ανάμεσα στη LaToya Jackson και τη λήθη») που εξασφάλισε τη θέση του στην ποπ αηδία μια για πάντα.

Έχοντας τελικά ξεπεράσει το στηθαίο, ο Ridgeley έμεινε δικαιολογημένα συντετριμμένος από μια τόσο εχθρική αντίδραση. «Ήταν θλιβερό και απογοητευτικό να δεχτώ τέτοια επίπληξη για αυτό το άλμπουμ», δήλωσε στο περιοδικό Hello! το 1997, προτού εμφανιστεί να ισχυριστεί ότι ο hair metal ήχος του δεν είχε σκοπό να ληφθεί τόσο σοβαρά υπόψη. «Όλο αυτό ήταν ειρωνικό και ήταν λανθασμένα ερμηνευμένο. Αλλά ίσως ήταν κακοσχεδιασμένο από άποψη στυλ και χρόνου από μέρους μου».

Ο γεννημένος στο Surrey φαινόταν ακόμα καμένος από την αντίδραση δεκαετίες αργότερα. «Προσωπικά είχα αρκετά χαμηλή γνώμη για τους κριτικούς δίσκων και τον μουσικό τύπο ούτως ή άλλως», δήλωσε στην The Independent το 2023. «Αν ήξεραν πραγματικά τι έκαναν, θα έφτιαχναν τους δίσκους αντί να μιλάνε γι' αυτούς».

Αναπόφευκτα, η CBS Records, η οποία είχε επιλέξει τη ρήτρα σόλο δίσκου στο συμβόλαιο των Wham!, αποφάσισε να μην δώσει στον Ridgeley άλλη μια ευκαιρία. Και εκτός από κάποιες ηχογραφήσεις DIY αποκλειστικά για δική του κατανάλωση, έκτοτε έχει δώσει μεγάλη ελευθερία στη δημιουργία μουσικής. «Δεν νομίζω ότι αυτή είναι μεγάλη απώλεια για κανέναν», παραδέχτηκε με τον τυπικά βρετανικό αυτοσαρκαστικό τρόπο.

Στην πραγματικότητα, μετά από μια απροσδόκητη εμφάνιση του Michael στο Rock in Rio το 1991, ο Ridgeley φάνηκε να αποσύρεται εντελώς από τα φώτα της δημοσιότητας: Σύμφωνα με αναφορές, μάλιστα αποχώρησε από μια ολοκληρωμένη επανένωση των Wham! για το Live 8 του 2005. Ωστόσο, από τον πρόωρο θάνατο του πρώην μέλους του συγκροτήματος το 2016, έχει γίνει λίγο πιο ορατός, εμφανιζόμενος στο Last Christmas, την εορταστική ρομαντική κομεντί που πήρε το όνομά της από την επιτυχία που έχει γίνει ακόμη μεγαλύτερη 40 χρόνια μετά, εισάγοντας τον Michael στο Rock and Roll Hall of Fame και δημοσιεύοντας ένα αυτοβιογραφικό σημείωμα.

Ο θερμά νοσταλγικός τόνος του τελευταίου και η πληθώρα γοητευτικών συνεντεύξεων σε talk show που έχει δώσει ο Ridgeley έκτοτε, αποδεικνύουν ότι ήταν ένας από τους καλούς τύπους της Δεύτερης Βρετανικής Εισβολής. Αλλά η λανθασμένη σόλο προσπάθειά του υποδηλώνει επίσης ότι ορισμένοι μουσικοί δεν είναι απαραίτητα φτιαγμένοι για να πρωταγωνιστήσουν.