Στις 27 Αυγούστου του 1883, ακούστηκε ο δυνατότερος καταγεγραμμένος ήχος στην ιστορία. Προήλθε από την έκρηξη του ηφαιστείου Κρακατόα στην Ινδονησία, το οποίο εκτός από εκκωφαντικό ήχο προκάλεσε και περισσότερους από 36.000 θανάτους, ενώ το έδαφος του νησιού (που είχε δημιουργηθεί από άλλη έκρηξη) μειώθηκε κατά 30%.
Ο ήχος ακούστηκε μέχρι 5.000 χιλιόμετρα μακριά. Άνθρωποι ανέφεραν πως τον άκουσαν σε 50 διαφορετικές τοποθεσίες σε όλον τον κόσμο. Οι κάτοικοι του νησιού Rodrigues στον Ινδικό ωκεανό, που βρίσκεται περισσότερα από 4.800 χιλιόμετρα μακριά, ανέφεραν πως άκουσαν έναν πολύ μακρινό ήχο που έμοιαζε με ανταλλαγές πυροβολισμών.
Ο ήχος προκλήθηκε από μια σειρά εκρήξεων του ηφαιστείου, του οποίου ο καπνός απλώθηκε σε απόσταση 80 χιλιομέτρων, με πολλούς να υποστηρίζουν πως πρόκειται για την μεγαλύτερη φυσική καταστροφή του 19ου αιώνα. Ο ήχος όμως ξεπέρασε τα πάντα, με τους κατοίκους των γύρω περιοχών να μένουν με προβλήματα ακοής.
Σύμφωνα με τον The Independent, η δύναμη της έκρηξης ήταν 10.000 φορές μεγαλύτερη από μια βόμβα υδρογόνου. Η ένταση του ήχου έφτασε τα 172 ντεσιμπέλ, έναν ιδιαίτερα δυνατό ήχο. Το ανθρώπινο όριο για να πονέσουν τα αυτιά μας είναι τα 130 ντεσιμπέλ, ενώ αν ποτέ είχατε την ατυχία να σταθείτε ακριβώς δίπλα στην μηχανή του αεροπλάνου, ή ένταση θα έφτανε τα 150 ντεσιμπέλ. Εκείνη την ημέρα, έπρεπε να προσθέστε και λίγο ακόμα σε αυτό.
Το 1883, οι μετεωρολογικοί σταθμοί σε όλον τον κόσμο, χρησιμοποιούσαν βαρόμετρα ώστε να μετρούν τις αλλαγές στην ατμοσφαιρική πίεση. Κάτι λιγότερο από 7 ώρες μετά την έκρηξη του Κρακατόα μια πίεση αέρα αναφέρθηκε στην Καλκούτα της Ινδίας. Στις 8 ώρες το ίδιο έγινε στην Μελβούρνη και το Σίδνεϋ, ενώ σε 12 ώρες το ίδιο έγινε και στην αγία Πετρούπολη. Σε 18 ώρες η πίεση αυτή παρατηρήθηκε και στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ, την Νέα Υόρκη και την Ουάσινγκτον.
Συνολικά, τα ωστικά κύματα που ξεκίνησαν από την Κρακατόα, έκαναν τον γύρο του κόσμου 3 με 4 φορές, ενώ κάποιες πόλεις «ένιωσαν» μέχρι και 7 αλλαγές στην ατμοσφαιρική πίεση, αφού τα ωστικά κύματα ταξίδεψαν και από τις δυο πλευρές του ορίζοντα. Το σίγουρο είναι πως στο τέλος εκείνου του καλοκαιριού, κανείς δεν θα ήθελε να βρίσκεται ούτε 500 χιλιόμετρα μακριά από εκεί.
