O Χρήστος Μοναστηριώτης της "παλιάς Αθήνας" ήταν ένας δημοφιλής κάτοικος της πόλης και ζούσε ως επαίτης στους δρόμους. 

Οι κάτοικοι τον φώναζαν "αράπη" λόγω του χρώματός του και της καταγωγής του. Δεν έχει καταγραφεί κάπου το πώς έφτασε στην Ελλάδα όμως όπως είχαν πει διάφοροι κάτοικοι στις εφημερίδες για εκείνον ήρθε στην Ελλάδα μαζί με έναν Έλληνα της Αιγύπτου, στον οποίο εργαζόταν ως υπηρέτης. Επειδή αγάπησε την Ελλάδα και βαφτίστηκε ορθόδοξος χριστιανός υιοθέτησε το επίθετο του πνευματικού του πατέρα, ενός στρατηγού που τον βάφτισε.

Κάποια στιγμή εργάστηκε στο δημόσιο ως φύλακας καθαριότητας. Ο Χρήστος ήταν τρομερά κοινωνικός και πάντα έστελνε λουλούδια και πήγαινε πρώτος πρώτος να ευχηθεί στους εορτάζοντες!  Κατά τη διάρκεια της αγγλογαλλικής κατοχής (1854-1857) πουλούσε αλκοόλ στους Άγγλους στρατιώτες, όμως αυτό ήταν παράνομο και συνελήφθη, ενώ υπέστη φοβερά βασανιστήρια από τους Άγγλους.

Πολλοί ζωγράφοι χρησιμοποίησαν τον Χρήστο ως μοντέλο και για τη ζωγραφική αλλά και τη γλυπτική τους. Οι πιο γνωστές προσωπογραφίες του είχαν φιλοτεχνηθεί από το Νικόλαο Γύζη. Ένα πορτρέτο του μάλιστα είχε φιλοξενηθεί στο ελληνικό περίπτερο της διεθνούς έκθεσης Παρισιού του 1878, ένα ακόμη πορτρέτο του φιλοτέχνησε και ο Ιακωβίδης, αλλά και ο Νικηφόρος Λύτρας.

Ιδού λοιπόν, απέθανε κι ο Χρήστος ο Αράπης!
Αφρικανός την γέννησιν και την επιδερμίδα,
υπήρξεν υποκείμενον ελληνικής αγάπης,
ως αγαπήσας και αυτός ενθέρμως την πατρίδα!