1899 - Ο Ελβετός Χανς Γκάμπερ ιδρύει της Μπαρτσελόνα

Η Μπαρτσελόνα, ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά σωματεία του κόσμου, ιδρύθηκε στις 29 Νοεμβρίου το 1899. Η πρωτοβουλία ανήκει στον Ελβετό Χανς Γκαμπερ, ο οποίος λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε βάλει αγγελία στην εφημερίδα πως ψάχνει ποδοσφαιριστές για την ίδρυση ποδοσφαιρικής ομάδας. Οι ενδιαφερόμενοι μαζεύτηκαν στο γυμνάσιο Σόλε στις 29 Νοεμβρίου και εκείνη την ημέρα ιδρύθηκε η ομάδα που έμελλε να στιγματίσει το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, τόσο μέσα όσο και έξω από τα γήπεδα.

Τα χρώματα της η Μπαρτσελόνα τα πήρε από την ομάδα που υποστήριζε ο Γκάμπερ στην πατρίδα του, την Βασιλεία. Το 1902 έπαιξε τον πρώτο της τελικό κυπέλλου, ενώ το 1909 απέκτησε το πρώτο της γήπεδο, χωρητικότητας 6.000 θέσεων. Όμως έφτασε γρήγορα τα 10.000 μέλη και αναγκάστηκε να μεγαλώσει το γήπεδο.

Ο ιδρυτής της Μπαρτσελόνα, Χανς Γκάμπερ

Μετακόμισε στο Λες Κορτς που χωρούσε τότε 20.000. Ο Γκάμπερ έμεινε στην προεδρία της ομάδας μέχρι και το 1925. Σε αυτή την περίοδο η Μπαρτσελόνα (στα καταλανικά Μπαρσελόνα) κατέκτησε πέντε φορές το Κύπελλο του Βασιλιά (Copa del Rey). Το επίσημο πρωτάθλημα Ισπανίας ξεκίνησε το 1928. Λίγο πριν την φυγή του Γκαμπερ, η Μπαρτσελόνα έχασε την δυναμική της για πολιτικούς λόγους. Οι οπαδοί της σε έξαρση, γιούχαραν τον εθνικό ύμνο της Ισπανίας και ο τότες δικτάτορας Πρίμο ντε Ριβέρα, αποφασίζει να πάψει τις λειτουργείες του σωματείου για 6 μήνες. Τα μέλη της μειώνονται και η ομάδα αρχίζει να έχει μεγάλα οικονομικά προβλήματα.

Κατά την διάρκεια του Εμφυλίου, η πόλη της Βαρκελώνης, έγινε προπύργιο των Δημοκρατικών και «σπίτι» των απανταχού «αριστερών» επαναστατών που έσπευσαν από όλο τον κόσμο να πολεμήσουν τον φασισμό του Φράνκο. Η Μπαρτσελόνα, ως γνήσια εκπρόσωπος της περιοχής, τάχθηκε στο πλευρό των δημοκρατικών. Τα γραφεία της ομάδας αλλά και των συνδέσμων θα υποστούν πολλούς βομβαρδισμούς.

Από το 1939 και την επικράτηση του Φράνκο, ο δικτάτορας έδειχνε μια φανερή προτίμηση στην «αιώνια» αντίπαλό της, Ρεάλ Μαδρίτης. Τα «πέτρινα χρόνια» της Μπαρτσελόνα ήταν μια μαύρη στιγμή στην ιστορία της. Ήταν τότε που η Μπαρτσελόνα αναγκάστηκε να βγάλει την σημαία της Καταλονίας από το σήμα της και να αλλάξει την προφορά του ονόμα της σε «Μπαρθελόνα».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της τρομοκρατίας του Φράνκο ήταν ο διπλός τελικός Κυπέλλου του 1943. Το πρώτο ματς το κέρδισε η Μπαρτσελόνα με 3-0. Στον επαναληπτικό του «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», ένας αξιωματικός του Φράνκο επισκέφθηκε την ομάδα και είπε στους παίκτες πως «παίζουν ποδόσφαιρο χάρις στη μεγαλοψυχία του καθεστώτος». Οι παίκτες της φοβήθηκαν και τους έπιασε πανικός. Η Ρεάλ κέρδισε εκείνο το παιχνίδι με 11-1!

Ειδικότερα από την δεκαετία του ’50, η ομάδα άρχισε να παίρνει τα πάνω της. Το 1954 μετακόμισε στο «Καμπ Νου» και το 1958 κατέκτησε το Κύπελλο Εκθέσεων, το τότε Κύπελλο UEFA. Από το 1978 μέχρι το 2000 η Μπαρτσελόνα, με τον εργολάβο Ζοζεπ Νούνιεζ στην ηγεσία του συλλόγου, ζει τις πιο λαμπρές μέρες τις ιστορίας της, μέχρι της επόμενες. Κατάφερε δε να κατακτήσει και το πρώτο της Κύπελλο Πρωταθλητριών την σεζόν 1991-92.

Από το 2000, η Μπαρτσελόνα θεωρείται η πιο επιτυχημένη ομάδα της 15ετιας, με 4 Champions League και πολλούς εγχώριους τίτλους. Το πιο σημαντικό της επίτευγμα ήταν πως κατάφερε να αλλάξει το ποδόσφαιρο, με το ιδιαίτερο στυλ του Total Football που καθιέρωσε, στυλ που υιοθετήθηκε για αρκετά χρόνια και από την Εθνική Ισπανίας.

Η Μπαρτσελόνα είναι το καμάρι της Καταλονίας, «αιώνια» αντίπαλος της Ρεάλ Μαδρίτης, που αντιπροσωπεύει το συνολικό καθεστώς που έχει η Μαδρίτη στην Ισπανία αλλά και της Εσπανιόλ, που αντιπροσωπεύει τους βασιλικούς της Βαρκελώνης. Όπως λένε οι οπαδοί της, δεν είναι μια απλή ομάδα αλλά μια ιδέα. Και αυτό φαίνεται και από το μότο της: «Més que un club» («Περισσότερο από μια ομάδα»).

1964 – Η τραγωδία στην 22η επέτειο από την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. 13 νεκροί και 45 τραυματίες

Η τραγωδία του Γοργοποτάμου στις 29 Νοεμβρίου του 1964, δεν ήταν μόνο αιτία ώστε να σκοτωθούν 13 άνθρωποι και να τραυματιστούν άλλοι 45 αλλά ήταν και αφορμή για τις ραγδαίες εξελίξεις στο πολιτικό τοπίο της Ελλάδας που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια.

Εκείνη την ημέρα, γιορτάστηκε η 22η επέτειος της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου, που είχε γίνει στις 25 Νοεμβρίου του 1942. Χιλιάδες κόσμου μαζεύτηκαν για να τιμήσουν την επέτειο, που για πρώτη φορά διοργανώθηκε από επίσημο ελληνικό κράτος. Στην κυβέρνηση βρισκόταν τότε η «Ένωση Κέντρου» με πρωθυπουργό των Γεώργιο Παπανδρέου. Η πολιτική κατάσταση ήταν τεταμένη, με την παραίτηση του αναπλ. Υπουργού Συντονισμού Ανδρέα Παπανδρέου, λίγες μόλις ημέρες πριν από το τραγικό συμβάν, όταν και κατηγορήθηκε για το «Σκάνδαλο Σκιαδαρέση».

Η τελετή κυλούσε ομαλά, μέχρι που επικράτησε ένταση επειδή δεν επετράπη στις αντιστασιακές ομάδες να καταθέσουν στεφάνι. Το πλήθος, που προερχόταν κυρίως από τον χώρο της Αριστεράς, αποδοκίμασε την κυβερνητική αντιπροσωπεία, μέχρι που η τελευταία αποχώρησε. Οι εφημερίδες της εποχής έλεγαν πως το πλήθος έφτανε έως και τις 20.000 κόσμου.

Λίγο πριν από τις 1.30 το μεσημέρι, ακούστηκε μια δυνατή έκρηξη. Το πλήθος άρχισε να τρέχει πανικόβλητο, θεωρώντας πως οι άνδρες της χωροφυλακής είχαν ανοίξει πυρ. Όταν τα πράγματα ηρέμησαν, αποκαλύφθηκε τι πραγματικά είχε συμβεί.

Σύμφωνα με πηγές και έρευνες των αστυνομικών αρχών, ένας άνδρας είχε πατήσει μια αμερικανική νάρκη, η οποία βρισκόταν ακόμα στο σημείο και με την έκρηξη της σκόρπισε τον θάνατο. 13 άνθρωποι έπεσαν νεκροί ενώ 45 τραυματίστηκαν και μεταφέρθηκαν στα πλησιέστερα νοσοκομεία. Το επίσημο πόρισμα της αστυνομίας ήταν πως επρόκειτο για ατύχημα, με την νάρκη να έχει τοποθετηθεί στο σημείο από τον καιρό του Εμφυλίου Πολέμου και δεν είχε αφοπλιστεί όταν έγινε η εκκαθάριση της περιοχής. Ο αριθμός των θυμάτων ήταν μεγάλος, όπως έλεγε το πόρισμα της ειδικής επιτροπής, λόγω του συνωστισμού αλλά και το είδος της νάρκης.

Η Αριστερά αμφισβήτησε την εκδοχή και έκανε λόγο για σχέδιο δολοφονίας. Η ΕΔΑ δεν πήρε επίσημη θέση, ενώ οι Θεοδωράκης και Κύρκος που επισκέφθηκαν το σημείο την επόμενη μέρα, έκαναν λόγο για οργανωμένη δολοφονία, όπως έγραψε ο Παύλος Πετρίδης στο βιβλίο του «Η δίκη του Γοργοποτάμου».

Αμέσως μετά την έκρηξη ακολούθησαν επεισόδια, με την αστυνομία να προβαίνει σε 18 συλλήψεις. Ανάμεσά τους, ο στρατηγός του ΕΛΑΣ, Αυγερόπουλος και ο στρατηγός του ΕΔΕΣ, Κοσίντας. Οι 18 συλληφθέντες οδηγήθηκαν σε δική, που άρχισε στην Λαμία τον Μάιο του 1965. 12 από αυτούς καταδικάστηκαν σε φυλάκιση έως και 3 έτη, ενώ οι 6 αθωώθηκαν. Οι καταδικασθέντες άσκησαν έφεση και αφέθηκαν ελεύθεροι.