1941 – Οι Ιάπωνες βομβαρδίζουν την αμερικανική ναυτική βάση στο Περλ Χάρμπορ της Χαβάης

Τα ιαπωνικά αεροπλάνα βομβαρδίζουν την ναυτική βάση του Περλ Χάρμπορ στην Χαβάη, που αποτελούσε έδαφος τον ΗΠΑ από το 1898 (έγινε η 50η πολιτεία το 1959), προκαλώντας μεγάλη καταστροφή. Εκείνη την ημέρα ήταν που αποφάσισαν οι ΗΠΑ να αναμιχθούν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι σχέσεις των δυο χωρών ήταν τεταμένες για περισσότερο από μια δεκαετία. Οι ΗΠΑ δεν έβλεπαν με καλό μάτι την επεκτατική πολιτική της Ιαπωνίας στην Κίνα. Το καλοκαίρι του 1941 μάλιστα, οι ΗΠΑ επέβαλαν εμπάργκο στις εξαγωγές πετρελαίου. Οι Ιάπωνες θέλησαν μετά από αυτή την εχθρική κίνηση να δώσουν ένα μάθημα, που θα ήταν τέτοιο ώστε να μην «σπρώξει» τους Αμερικάνους να αναμιχθούν στον πόλεμο.

Η διαταγή για επίθεση δόθηκε την 1η Δεκεμβρίου του 1941. Στο Περλ Χάρμπορ βρίσκονταν 104 πλοία και περισσότερα από 300 αεροσκάφη. Οι Ιάπωνες ξεκίνησαν να πλέουν προς τα δυτικά χωρίς να ειδοποιήσουν και έφτασαν 275 ναυτικά μίλια βόρεια της Χαβάης, από όπου και θα εξαπέλυαν την επίθεσή τους.

Στις 7 Δεκεμβρίου του 1941, στις 3.42 τα ξημερώματα ξεκίνησε η μάχη. Το αμερικανικό ναρκαλιευτικό «Condor» εντόπισε ένα ιαπωνικό υποβρύχιο και ύστερα από καταδίωξη κατάφερε να το βυθίσει. Τέσσερις ώρες αργότερα ξεκίνησε η μεγάλη επίθεση των Ιαπώνων, με τα πρώτα αεροπλάνα. Ήταν Κυριακή και επικρατούσε μία γενική χαλαρότητα στην ναυτική βάση.

Οι Ιάπωνες κατάφεραν να κάνουν αυτό που σχεδίασαν: να τους πιάσουν στον ύπνο. Η εναέρια επίθεση ήταν θανατηφόρα και καταστροφική. 2.386 Αμερικάνοι (στρατιώτες και πολίτες) έπεσαν νεκροί, ενώ άλλοι 1.139 τραυματίστηκαν. Βυθίστηκαν 5 πλοία, ενώ καταστράφηκαν 188 αεροπλάνα. Οι Ιάπωνες έχασαν μόλις 64 άνδρες και 29 αεροπλάνα.

Από την επόμενη κιόλας μέρα οι Αμερικάνοι είχαν μια κοινή απαίτηση για εκδίκηση. Η ουδετερότητα που κρατούσαν μέχρι εκείνη την στιγμή οι ΗΠΑ, εξαφανίστηκε μέχρι και στον μεγαλύτερο υποστηρικτή της. Οι Ιάπωνες είχαν μόλις ξυπνήσει έναν «κοιμώμενο γίγαντα» όπως αποδείχθηκε περίτρανα με την συνέχεια του πολέμου. Ο πρόεδρος Ρόυσβελτ την επόμενη ημέρα κήρυξε πόλεμο εναντίον του Άξονα, χαρακτηρίζοντας την 7η Δεκεμβρίου ως «μέρα ντροπής για το αμερικανικό έθνος».

Παρ’ όλη την καταστροφή, οι Ιάπωνες δεν κατάφεραν να πλήξουν καίρια τους Αμερικανούς. Τα αεροπλανοφόρα και τα υποβρύχια, που θα σήκωναν το κύριο βάρος του πολέμου στον Ειρηνικό, έμειναν ανέπαφα. Αυτό έδωσε το δικαίωμα σε διάφορους συγγραφείς να υποστηρίξουν αργότερα πως ο πρόεδρος Ρούσβελτ γνώριζε για την επίθεση και την άφησε να γίνει για να πείσει και τους ουδέτερους, ώστε οι ΗΠΑ να εισέλθουν στον πόλεμο.

1965 – Άρση του αλληλοαφορισμού μεταξύ Ορθόδοξης και Καθολικής Εκκλησίας που κρατούσε από το Σχίσμα του 1054

Η διαμάχη του Ορθόδοξης και Καθολικής Εκκλησίας ξεκινά από το 857 μ.Χ., όταν στην διαμάχη διαδοχής για το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης παρενέβη ο Πάπας Νικόλαος ο Β’ και ζήτησε να έχει λόγο στην εκλογή του Πατριάρχη. Η πρώτη αυτή διαμάχη κράτησε για 12 χρόνια και έληξε με αμοιβαίες υποχωρήσεις.

Σχεδόν 200 χρόνια μετά ξέσπασε μια νέα διαμάχη μεταξύ του Πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλάριου και του Πάπα Λέοντα Θ’, με τον πρώτο να επεμβαίνει στις καινοτομίες που θέλησε να επιβάλλει ο Πάπας στις βυζαντινές επαρχίες της Νότιας Ιταλίας. Η απάντηση του Πάπα ήταν σφοδρή: αμφισβήτησε τον Οικουμενικό Πατριάρχη και ζήτησε να υπαχθούν κάτω απ΄ την δικαιοδοσία του οι Εκκλησίες της Βουλγαρίας και της Ιλλυρίας (σημερινής Αλβανίας).

Το σχίσμα ολοκληρώθηκε το 1054, όταν ο Πάπας αφόρισε τον Πατριάρχη. Μάλιστα, ο απεσταλμένος του στην Κωνσταντινούπολη, Ουμβέρτος, άφησε επιδεικτικά το χαρτί του αφορισμού πάνω στην Αγία Τράπεζα της Αγίας Σοφίας λίγο πριν από την έναρξη της Θείας Λειτουργείας. Μια εβδομάδα αργότερα, ο Πατριάρχης συγκάλεσε σύνοδο όπου αφόρισε όλους του παπικούς που συνέταξαν τον αφορισμό ή συμφωνούσαν με αυτά που περιείχε. Το «Μεγάλο Σχίσμα» μόλις είχε ολοκληρωθεί. Η «σφραγίδα» του Σχίσματος μπήκε όταν οι Σταυροφόροι άλωσαν την Κωνσταντινούπολη το 1204.

Η πιο μεγάλη και σοβαρή προσπάθεια για την επανένωση των δυο εκκλησιών έγινε το 1965. Η προσπάθεια είχε ξεκινήσει πολλά χρόνια νωρίτερα, αλλά πάντα οι απαιτήσεις κάποιας πλευράς έβαζαν φρένο. Στις 7 Δεκεμβρίου του 1965, όμως ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ’ και ο Πατριάρχης Αθηναγόρας, έκαναν από κοινού άρση των αφορισμών, κατά το πέρας των εργασιών της Β’ Βατικανής Συνόδου. Είχαν προηγηθεί κινήσεις καλής θέλησης και από τις δυο πλευρές αλλά και μια συνάντηση στα Ιεροσόλυμα στις αρχές του 1964.

Παρ’ όλα αυτά το Σχίσμα συνεχίζει να υφίσταται. Όλες οι προσπάθειες συμφιλίωσης ξεκινούσαν πάντα από πολιτικά κίνητρα. Τα κίνητρα δεν ήταν εκκλησιαστικά, και όπως λένε αναλυτές, γι’ αυτό τον λόγο απέτυχαν.