Η ονειρική πορεία της ομάδας του μεγάλου Φέρεντς Πούσκας, έφτασε στο πιο ψηλό της σημείο στις 2 Ιουνίου του 1971. Ο πρωταθλητής Παναθηναϊκός ρίχτηκε στην μάχη του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και κατάφερε το (μέχρι τότε) ακατόρθωτο: Να αγωνιστεί στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης του πλανήτη, στον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης, με αντίπαλο τον τεράστιο Άγιαξ.
Ο αρχιτέκτονας Πούσκας, είχε πολλά καλά εργαλεία στα χέρια του. Δομάζος, Αντωνιάδης, Καμάρας, Καψής, Γραμμός, Οικονομόπουλος, Φυλακούρης. Όμως, η εμπειρία του σε μεγάλες διοργανώσεις και η τετράγωνη ποδοσφαιρική λογική του, ήταν εκείνες που μετέτρεψαν όλα αυτά τα καλά εργαλεία σε νικητές. Με τον Παναθηναϊκό να φτάνει σε έναν τελικό που όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι θυμούνται μέχρι σήμερα. Άλλωστε παραμένει η μεγαλύτερη στιγμή ελληνικής ποδοσφαιρικής ομάδας σε συλλογικό επίπεδο, στιγμή που όλως τυχαίως ξαναπλησίασε μόνο ο Παναθηναϊκός άλλες δυο φορές (1984-85, 1995-96).
Η ιστορική πορεία του Παναθηναϊκού ξεκίνησε με την άσημη πρωταθλήτρια Λουξεμβούργου Ζενές Ες. Πρώτο παιχνίδι στο Λουξεμβούργο, με τον Παναθηναϊκό να κερδίζει με 2-1. Στον επαναληπτικό της Λεωφόρου, ο Παναθηναϊκός έκανε κάτι περισσότερο από το καθήκον του. Επιβλήθηκε της Ζενές Ες με 4-0 και πέρασε πανηγυρικά στον δεύτερο γύρο.
Στον δεύτερο γύρο αντιμετωπίζει την τότε κάτοχο του Κυπέλλου Κυπελλούχων, Σλόβαν Μπρατισλάβας. Το πρώτο παιχνίδι διεξάγεται στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας με τον Παναθηναϊκό να κερδίζει αρκετά εύκολα με 3-0, ύστερα από τέρματα των Δομάζου, Αντωνιάδη και Δεληγιάννη. Οι οπαδοί είναι εκστασιασμένοι, αφού με μια καλή εμφάνιση στην Τσεχοσλοβακία, ο Παναθηναϊκός θα έπαιρνε και αυτό το εισιτήριο. Κι έτσι έγινε. Ηττήθηκε μόλις με 2-1, με τον Αντωνιάδη να πετυχαίνει το γκολ της ισοφάρισης στο 52’ και τους φιλάθλους όλης της Ελλάδας να βρίσκονται στα ουράνια.
Στους «8» της διοργάνωσης ο Παναθηναϊκός βρήκε μπροστά του την πανίσχυρη Έβερτον. Το πρώτο ματς έγινε στο Λίβερπουλ. Το αποτέλεσμα αλλά και ο τρόπος που ήρθε, έκαναν τον γύρο της Ευρώπης. Ο Παναθηναϊκός προηγείται με γκολ του Αντωνιάδη στο 81’ και ισοφαρίζεται στις καθυστερήσεις, ενώ έχει προηγηθεί φάουλ στον τερματοφύλακα, Τάκη Οικονομόπουλο. Το αποτέλεσμα οφείλεται κυρίως στην έμπνευση του Πούσκας να παίξει man-to-man και τα λόγια που είπε στους παίκτες του πριν από τον αγώνα. «Αυτοί έχουν το άγχος. Αν κερδίσετε εσείς θα μιλάει όλη η Ευρώπη για εσάς». Στον επαναληπτικό της Αθήνας, ο Παναθηναϊκός κράτησε το 0-0 και προκρίθηκε χάρις στο εκτός έδρας γκολ στα ημιτελικά. Ήταν ήδη η μεγαλύτερη επιτυχία ελληνικού συλλόγου στα κύπελλα Ευρώπης. Μέχρι την επόμενη.
Έβερτον - Παναθηναϊκός 1-1
Στον ημιτελικό, ο Παναθηναϊκός θα αντιμετωπίσει τον πανίσχυρο και κραταιό τότε πρωταθλητή Γιουγκοσλαβίας, Ερυθρό Αστέρα. Το παιχνίδι στο Βελιγράδι ήταν μια ανώμαλη προσγείωση. Ο Ερυθρός Αστέρας κερδίζει με 4-1, με το γκολ του Καμάρα στο 55’ να αποδεικνύεται αργότερα «χρυσάφι». Οι Γιουγκοσλάβοι τύπωσαν φειγ-βολάν με τίτλο, «Τελικός Κυπέλλου Πρωταθλητριών: Ερυθρός Αστέρας – Άγιαξ». Όταν το είδαν αυτό οι παίκτες του Παναθηναϊκού πείσμωσαν. Και μπήκαν στην απόρθητη Λεωφόρο για να κερδίσουν το ματς. Και το έκαναν με τον πιο εμφατικό τρόπο. 3-0, με γκολ των Αντωνιάδη (2) και Καμάρα, και η πρόκριση στον τελικό ήταν γεγονός. Ο Παναθηναϊκός θα πήγαινε στο Γουέμπλει, όχι μόνο αήττητος στην έδρα του, αλλά και χωρίς να δεχτεί γκολ.
Παναθηναϊκός - Ερυθρός Αστέρας 3-0
Όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι, υποστήριζαν τότε τον Παναθηναϊκό. Οι εφημερίδες, έδιναν ευχές και η φρενίτιδα έφτασε μέχρι και σε διασκευή του τραγουδιού των Beatles, «Ob-La-Di, Ob-La-Da», με τους στίχους να πάνε κάπως έτσι:
Φεύγω από το σπίτι μου το πατρικό
Έχω στο Λονδίνο μια δουλειά
Βρήκα σ΄ ένα σύντομο λογαριασμό
Πως τα γκολ είναι γλυκά σαν τα φιλιά
Ένα γκολ, δύο γκολ… στον αέρα
Πάντσο η ομάδα πετά
Ένα γκολ, δύο γκολ τέτοια μέρα
Άνοιξη έχει η καρδιά
Όταν θα γυρίσω θα στο ξαναπώ
Όσο μ΄ αγαπάς πως σ΄ αγαπώ
Πράσινο μαντήλι δέσε στα μαλλιά
Τώρα έχω στο Λονδίνο μια δουλειά
Ζενες Ες με θυμάσαι ακόμα
Σλόβαν με ξέρεις καλά
Του Αστέρα το κόκκινο χρώμα
Πράσινη πήρε μπογιά
Με ζεστή καρδιά και ψυχή βαθιά, ξανά,
Δώσε τη μάχη άλλη μια φορά,
Παναθηναϊκέ!
Πράσινο τον Τάμεση θέλω να δω
Μέσα σ΄ ένα Κύπελλο χρυσό
Κι έξω από το Μπάκιγχαμ έχω σκοπό
Να κολλήσω το τριφύλλι θυρεό
Προχωρείτε του ΠΑΟ, λιοντάρια
Στο Γουέμπλεϊ βάλτε φωτιά
Σαν κι εσάς διαλεχτά παλικάρια
Μόνο η Ελλάδα γεννά!
Στις 2 Ιουνίου, ο Παναθηναϊκός μπαίνει στο Γουέμπλει. Αντίπαλος του ο μεγάλος Άγιαξ, του Γιόχαν Κρόιφ. Το γρήγορο γκολ του Βαν Ντάικ στο 5’, έκοψε τα φτερά των παικτών του Παναθηναϊκού. Όμως το πάλεψε, είχε ευκαιρίες και ελπίδες, όσο έμενε το 1-0. Όμως με το άτυχο αυτογκόλ του Καψή στο 85’, τα όνειρα σταμάτησαν εκεί. Όμως εκείνη η ομάδα του Παναθηναϊκού είχε κάνει κάτι ακατόρθωτο. Κάτι που δεν μπορεί να υποτιμηθεί.
Τα στιγμιότυπα του τελικού
Η ομάδα εκείνη του Παναθηναϊκού έμεινε στην ιστορία. Και το έπος του Γουέμπλει, συζητιέται ακόμα μεταξύ των οπαδών του Παναθηναϊκού. Και πως να μην συζητιέται, αφού πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες στιγμές στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.
