Για να παίξω NBA Jam έχω διαβάσει, έχω μαζέψει το δωμάτιό μου, έχω πάει εκκλησία την Κυριακή, έχω κουβαλήσει τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ, έχω πει κάλαντα. Ναι το παραδέχομαι, ήμουν πολυμήχανος, για να βρω τα κέρματα, που θα έριχνα σε αυτό το μαγικό ηλεκτρονικό παιχνίδι.

Στον εθιστικό του NBA Jam, με μύησε ο ξάδελφος μου, μεγαλύτερος σε ηλικία, άμπαλος στο πραγματικό μπάσκετ, αλλά ιδιοφυία στα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Για όσους ήμασταν μικρά παιδιά στα 90s, δεν υπήρχε καλύτερη διασκέδαση από το να τρώμε 500 δραχμές, στις καφετέριες με ηλεκτρονικά παιχνίδια. Τα κορίτσια ήρθαν πολύ μετά...

Το σκηνικό γνώριμο και αγαπημένο. Δύο ψηλά σκαμπό, άβολα κατά κανόνα, γύρω σου μαζεμένοι, πάντα, οι άφραγκοι και πορωμένοι με τα ηλεκτρονικά, αλλά όλα έσβηναν μόλις έβγαινε η ένδειξη στην οθόνη INSERT COIN. Και μετά η λύτρωση, Press Start. 

Πιο απλό παιχνίδι δεν ξαναβγήκε. Με δύο κουμπιά, νόμιζες ότι ήσουν ο Michael Jordan. Κάρφωνες, έκλεβες τη μπάλα, σούταρες, και όταν ερχόταν η στιγμή που ήσουνα on fire, η μπάλα κατέληγε στο καλάθι ακόμα και από το κέντρο.

Τα χρόνια πέρασαν, εμείς μεγαλώσαμε, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια εξελίχθηκαν, έγινα ρεαλιστικά, αλλά ποιος θέλει κάτι ρεαλιστικό στο διάλλειμά του, από τον βίαιο ρεαλισμό της πραγματικής ζωής;