Το 15ο αιώνα η όπερα και η εκκλησιαστική μουσική, είχαν τη πρωτακαθεδρία στα μουσικά ακούσματα. Οι τενόροι και οι μουσικοί εκκλησιαστικής μουσικής, ήταν περιζήτητοι και ακριβοπληρωμένοι.

Όμως λόγω εκκλησίας, είχαν απαγορευτεί οι γυναίκες μουσικοί, και τους υψίφωνους ρόλους τους έπαιρναν άντρες. Οι απαιτήσεις όμως της όπερας, ήταν ιδιαίτερα υψηλές και οδήγησε σε ένα διαδεδομένο για την εποχή φαινόμενο, που σήμερα φαντάζει παράξενο. Σε αυτόν τον αιώνα, εμφανίστηκαν οι καστράτοι. Οι καστράτοι ήταν τενόροι, που στην παιδική τους ηλικία, είχαν ευνουχιστεί, για να διατηρήσουν την φωνή τους ψηλή. Ο ευνουχισμός σταματούσε την ορμονική τους εξέλιξη, και έτσι η φωνή τους παρέμενε παιδική και μπορούσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των τότε μουσικών έργων.

Ο τελευταίος καστράτος του παπικού παρεκκλησίου του Βατικανού (Cappella Sistina), Αλεσάντρο Μορέσκι απεβίωσε το 1922 και μαζί του μια ολόκληρη μουσική εποχή.