Στις 9 Δεκεμβρίου του 1916, ακριβώς έναν ολόκληρο αιώνα πριν, γεννήθηκε στο Άμστερνταμ της Νέας Υόρκης ένας άνθρωπος που έγραψε ιστορία στην μεγάλη οθόνη, όχι μόνο γιατί έπαιξε μεγάλους και σημαντικούς ρόλους, αλλά γιατί όλοι οι ρόλοι που κλήθηκε να υποδυθεί, φέρουν την ανεξίτηλη σφραγίδα του, αφήνοντας μια σπουδαία κληρονομιά.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Kirk Douglas γνώριζε από μικρός τι θέλει να γίνει. Από τα νεανικά χρόνια του λυκείου, συμμετείχε σε θεατρικές παραστάσεις, κάνοντας αυτό που αγαπούσε περισσότερο απ’ όλα. Γιος μεταναστών από την Λευκορωσία (το πραγματικό του όνομα ήταν Issur Danielovitch, αλλά στην Αμερική τον φώναζαν Izzy Demsky λόγω του ονόματος που υιοθέτησε ο θείος του στις ΗΠΑ), έζησε πολύ φτωχά παιδικά χρόνια, πουλώντας τρόφιμα στους ανθρακωρύχους και κάνοντας, ούτε λίγο ούτε πολύ, 40 δουλειές πριν ακολουθήσει ολοκληρωτικά το επάγγελμα του ηθοποιού.

Οι υποκριτικές του ικανότητες δεν πέρασαν απαρατήρητες από την Αμερικανική Ακαδημία Δράματος (δεν θα μπορούσε άλλωστε), η οποία του πρόσφερε υποτροφία. Μαζί με την συμφοιτήτρια του Lauren Bacall, άφησαν εποχή σε εκείνη την φουρνιά μαθητών της Ακαδημίας. Όταν αποφοίτησε έπαιξε κατ’ ευθείαν στο Broadway.

Η καριέρα του

Η καριέρα του ήταν ανοδική από το ξεκίνημά της. Το φυσικό του υποκριτικό σθένος, η τόλμη του και η «ολοκληρωτική κατάκτηση» του ρόλου, έκαναν το Kirk Douglas πρώτη επιλογή πολλών σκηνοθετών,  που ήθελαν να απογειώσουν τις ταινίες τους.

Από το 1949 κιόλας, στην όγδοη συνολικά ταινία στην οποία συμμετείχε αλλά μόλις στην δεύτερη ως πρωταγωνιστής, κέρδισε την πρώτη υποψηφιότητα Α’ ανδρικού ρόλου. Ήταν για την ταινία «Champion», όπου υποδύθηκε έναν μποξέρ. Η καριέρα του εκτοξεύτηκε και κάθε χρόνο συμμετείχε σε τουλάχιστον τρείς μεγάλες παραγωγές.

Οι πιο γνωστές του ταινίες, ήταν φυσικά ο «Σπάρτακος» (1960), όπου πλάι στο πλευρό του Sir Laurence Olivier άφησε εποχή στον ρόλο του σκλάβου που επαναστάτησε εναντίον της Ρώμης. Λίγα χρόνια νωρίτερα είχε πρωταγωνιστήσει στην ταινία «20.000 λεύγες κάτω από την θάλασσα», που βασίστηκε στο αριστουργηματικό βιβλίο του Ιουλίου Βερν. Το 1956, ήταν πάλι υποψήφιος για Όσκαρ Α’ Ανδρικού ρόλου, στο αριστούργημα του Vincente Minnelli, «Lust For Life» («Η ζωή ενός Ανθρώπου») όπου υποδύθηκε με απίστευτη επιτυχία, τον ζωγράφο Βίνσέντ Βαν Γκονγκ, στο πλευρό του αγαπημένου (κυρίως στην χώρα μας), Anthony Quinn.

Μετά το 1960 και τον «Σπάρτακο», η αναγνωρισιμότητα έγινε καθολική και η καριέρα του συνέχισε να πορεύεται με το φως ενός λαμπρού αστεριού να την συνοδεύει σε κάθε της βήμα. Όμως η αποδοχή από το σύνολο του καλλιτεχνικού κόσμου, δεν έγινε μόνο για το ταλέντο του ως ηθοποιός αλλά και γιατί υπήρξε μετρημένος και δίκαιος άνθρωπος. Κάνεις δεν ξεχνά την στάση του απέναντι στον Dalton Trumbo, τον σπουδαίο σεναριογράφο που είχε απομακρυνθεί από το Χόλυγουντ επειδή ήταν κομμουνιστής, αλλά επέστρεψε με τον «Σπάρτακο» ύστερα από την νηφάλια και δίκαια στάση του Kirk Douglas.

Δεν σταμάτησε σχεδόν ποτέ να παίζει στον κινηματογράφο, γυρίζοντας ταινίες σχεδόν κάθε χρόνο μέχρι και το 2004 (γύρισε άλλη μια το 2008), όπου αποσύρθηκε σε ηλικία 88 ετών.

Προσωπική ζωή

Στην προσωπική του ζωή ο Kirk υπήρξε αρκετά σταθερός, κάνοντας δυο γάμους. Το 1944 παντρεύτηκε την συμφοιτήτριά του Diana Dill, με την οποία απέκτησε δυο γιους. Ένας από αυτούς είναι ο γνωστός ηθοποιός Michael Douglas. Το 1951 χώρισε και ξαναπαντρεύτηκε τρία χρόνια αργότερα, την Anne Buydens, με την οποία απέκτησε άλλους δυο γιους. Είναι παντρεμένος μαζί της μέχρι σήμερα.

Παρόλο που στις τρείς υποψηφιότητες του για Όσκαρ δεν κατάφερε (κακώς) να κερδίσει ένα χρυσό αγαλματίδιο, το 1996, τιμήθηκε από την Ακαδημία με το τιμητικό Όσκαρ, για τα 50 χρόνια δημιουργικής και ηθικής του προσφοράς στην κινηματογραφική κοινότητα. Συνέχισε να γράφει ιστορία ακόμα και όταν πέρασε τα 80. Το 2003 πρωταγωνίστησε στην ταινία «It Runs in the Family», μαζί με τον γιό του Michael Douglas και τον εγγόνο του, Cameron Douglas (και την πρώην γυναίκα του και μητέρα του Michael, Diana). Οι ρόλοι ήταν ακριβώς αυτοί που έχουν μεταξύ τους, στην πραγματική τους ζωή. Αν και η ταινία δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας, μόνο η ιστορία που έγραψε, την κάνει σημαντική για τον κινηματογράφο.

To 1996, o Kirk Douglas υπέστη εγκεφαλικό που του άφησε πρόβλημα στην ομιλία. Αλλά ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Όπως είπε κάποια χρόνια αργότερα: «Όσο άσχημα και αν είναι τα πράγματα, πάντα υπάρχουν τα χειρότερα. Τι κι αν το εγκεφαλικό μου άφησε πρόβλημα στην ομιλία; Κι ο Μωυσής είχε πάθει και τα πήγε μια χαρά»

Σήμερα ο Kirk Douglas φθάνει τον ένα αιώνα ζωής. Στα εκατό χρόνια ζωής του, είχε μια ζωή που στην αρχή της κανένας δεν θα ήθελε, αλλά που αργότερα μετατράπηκε σε μια ζωή που θα ήθελαν όλοι. Όμως ο Kirk Douglas ποτέ δεν προκάλεσε και δεν ξέφυγε από τις αρχές του. Ήταν πάντα αφοσιωμένος σε αυτό που αγαπούσε από μικρός, «το μόνο πράγμα που ήταν σίγουρος στην ζωή του», την τέχνη του ηθοποιού. Ας του ευχηθούμε να ζήσει άλλα τόσα χρόνια και ας ελπίσουμε να υπάρχουν πάντα τέτοιοι άνθρωποι στον κόσμο. Σοφοί, σίγουροι και ακέραιοι...