Ο Βικτόρ είναι μόλις 9 χρονών, παρόλα αυτά πιο ώριμος, ασυμβίβαστος και ευαίσθητος από τον περίγυρό του. Μέσα σε μια νύχτα θα αποκαλύψει τη σκληρή εικόνα μιας συμβατικής ζωής, μέσα σε ένα σπίτι και περιβάλλον, στο οποίο ασφυκτιά. Μια παράσταση για τις καλά κρυμμένες ιστορίες και τις σκοτεινές πλευρές μιας καθόλα αστικής οικογένειας. Η καταβαράθρωση έρχεται μέσα από το όμορφα παράλογο σύμπαν του Βιτράκ Ροζέ, στο οποίο το γκροτέσκο, η ονειροπόληση, η σεξουαλικότητα, ο παραληρηματικός λόγος σε συνδυασμό με την αθυροστομία και την αυθάδεια του Βικτόρ κυριαρχούν. Ένα υπερρεαλιστικό έργο για μια απόλυτα ρεαλιστική ζωή. Ένα παιδί τολμάει να σπάσει τις συμβάσεις. Ο Βικτόρ!

«Ήρθα γιατί δεν μπορώ να κοιμηθώ. Και δεν μπορώ να κοιμηθώ πρώτον, επειδή είμαι άρρωστος και δεύτερον, επειδή κάνετε πολλή φασαρία. Εμ δε μου κολλάει ύπνος εμ, έχω και σας που κοπανάτε τα έπιπλα και είσαστε έτοιμοι να σφαχτείτε. Κάποια στιγμή νόμιζα ότι σπάσατε τα τζάμια από το σκρίνιο αλλά τελικά είχατε σπάσει την τζαμαρία της πόρτας… Αφήσετε τη συνήθεια που έχετε να κρύβετε το περίστροφο δίπλα στο δοχείο νυχτός. Καμιά ώρα θα τιναχτούμε όλοι στον αέρα. Και ύστερα σου λέμε για όλα φταίνε τα παιδιά! Αχ, τα καημένα νιάτα-τι τραβάνε»!

ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Βικτόρ: «Φοράω μάσκα, κρατάω περίστροφο και σας βάζω με το ζόρι να διαβάσετε αυτό το απόσπασμα».

Ο Ροζέ Βιτράκ με το έργο του «Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία» παραμορφώνει τις ενδοοικογενειακές σχέσεις στην προσπάθειά του να γελοιοποιήσει αυτόν το μικρό, «ικανοποιημένο» κόσμο. Σατιρίζει τις κοινωνικές αντιθέσεις και το μύθο της παιδικής ηλικίας δημιουργώντας την αίσθηση του απρόσμενου όπως συμβαίνει με τα γεγονότα της ζωής.

Ερμηνεύουν: Κατερίνα Κρέπη, Αμοιρίδου Λένια

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Κρέπη, Αμοιρίδου Λένια

Φωτισμοί: Ζωή Μολυβδά- Φαμέλη

Ηχολήπτης: Περικλής Φωτιάδης

Φωτογραφίες: Ζηνοβία Λιάπη

_{ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ}

_{(...) Το έργο είναι χυμένο στην κλασική μήτρα των τριών ενοτήτων. Διαδραματίζεται μέσα σε τέσσερες ώρες, στον ίδιο χώρο, ένα αστικό διαμέρισμα. Η δράση μετατοπίζεται, από πράξη σε πράξη, από την τραπεζαρία στην κρεβατοκάμαρη, με ενδιάμεσο πέρασμα από το σαλόνι. Η ενότητα δράσης διατηρείται με την αντίθεση ανάμεσα στην αγνή νεότητα και τους ένοχους γονείς, ή την κατάληψη της εξουσίας από τα παιδιά. Ακόμη, υπάρχει ομοιογένεια κοινωνικού φόντου των ηρώων: όλοι ανήκουν στον αστικό χώρο. Ο Βικτόρ, εννιάχρονο παιδί με ανάστημα, μυαλό και ευαισθησία ώριμου άντρα, ανακαλύπτει μέσα σε μια βραδιά τον κόσμο. Κοινωνεί όλες τις εμπειρίες της ζωής, και στο τέλος της βραδιάς πεθαίνει, αφού αναλώθηκε. Με την ίδια πορεία που το φρούτο ωριμάζει και πέφτει από το δέντρο. Η πορεία του από το άδολο, παιχνιδιάρικο γέλιο προς στην αποκάλυψη της δυσωδίας, προς τη θλίψη, τη γνώση, έχει φυσιολογικό τέρμα της τον θάνατο. Οι οικογένειες Πωμέλ και Μανιώ έχουν κοινωνικές σχέσεις. Ο κύριος Πωμέλ, πατέρας του Βικτόρ, και η κυρία Μανιώ, μητέρα της Εσθήρ, έχουν ερωτικές σχέσεις. Ο Βικτόρ και η μικρή Εσθήρ είναι αδέρφια. Ο κύριος Μανιώ προτιμάει να αγνοεί τα γεγονότα. Ο Βικτόρ αποκαλύπτει το σκάνδαλο. Σπρώχνει τον κύριο Μανιώ στην τρέλλα πρώτα, και στο θάνατο μετά (κρεμιέται στο μπαλκόνι του, ντυμένος με τα εθνικά χρώματα και υπό τους ήχους πατριωτικού θούριου). Οδηγεί τους γονείς του σε αυτοκτονία. Το έργο κλείνει με τη φράση της καμαριέρας: «Μα -αυτό είναι δράμα!» (...)}