Η Angélique Ionatos ηχογράφησε το νέο της άλμπουμ τον Ιανουάριο του 2015 και μέσα από αυτή τη δουλειά, το καλοκαίρι του 2015, γεννήθηκε ένα νέο θέαμα με ένα μουσικό σχήμα που εναλλάσσεται από συναυλία σε συναυλία. Και πώς να μην σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για μια κραυγή αγάπης και εξέγερσης σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνάει η χώρα της;

Αυτή η νέα δημιουργία φέρνει στην πρώτη γραμμή τη θέση των ελπιδοφόρων ποιητών και καλλιτεχνών:
«Οι ποιητές είναι εξόριστοι. Στον κόσμο μας, που είναι υποταγμένος στη νέα βαρβαρότητα της πλουτοκρατίας, οφείλουμε να τους αναζητήσουμε για να ξαναβρούμε μονομιάς τη μνήμη και την ουτοπία. Εκείνοι επαγρυπνούν για την ανθρωπότητά μας. Η δική μου «όμορφη και παράξενη πατρίδα» που απόθεσε στις ρίζες μου μια τόσο γόνιμη γη, με δίδαξε ότι η ποίηση ανέκαθεν τρέφει το τραγούδι. Και αυτό το τραγούδι μπορεί να γίνει και κραυγή.»

Σήμερα, απέναντι στην καυτή επικαιρότητα της χώρας της, εκείνη δημιουργεί με περισσότερη ένταση, περισσότερη οργή, αλλά και περισσότερη ελπίδα. Ως πολίτης, στρατεύεται με την πεποίθηση ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να απoτελεί μάρτυρα του καιρού του, ότι μπορεί να μιλήσει δυνατά για τις πληγές, να αρνηθεί σθεναρά την υποταγή, τη λογοκρισία, την ταπείνωση, να σηκώσει ψηλά τις προσδοκίες. Το λέει μέσα από τη μουσική της, μέσα από τους παντοτινούς ποιητές αλλά και μέσα από νέες φωνές, του Καψάλη, του Ρίτσου, του Μορτόγια και πολλών άλλων.

«Η συγκατάθεση φωτίζει το πρόσωπο, η άρνηση του δίνει κάλλος» έλεγε ο René Char. Σίγουρα η ποίηση δεν είχε πάντα τον πρώτο λόγο, μα είχε πάντα τον τελευταίο…

Και στις 23 Ιουνίου 2016 στις 21.30 στην Πάτρα, στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας.

Angélique Ionatos: φωνή & κιθάρα,
Gaspar Claus: βιολοντσέλο
Κατερίνα Φωτεινάκη: φωνή & κιθάρα