«Την Κυριακή το βράδυ μας είπες να καθίσουμε να μας μιλήσεις... ήξερες ότι φεύγεις... και μας μίλησες για αγάπη...», γράφει ο δικηγόρος Νίκος Λαϊνόπουλος, για τον αγαπημένο του πατέρα, τον Θεόδωρο Λαϊνόπουλο, που έφυγε χθες από τη ζωή, νικημένος από την επάρατο νόσο.

Η κοινωνία του Πύργου, είναι φτωχότερη από χθες. Ο εμπορικός κόσμος της πόλης αλλά και η Αγωνιστική Λέσχη Αυτοκινήτου Πύργου, το ίδιο, αφού ο Θεόδωρος Λαϊνόπουλος, ήταν ένα πραγματικά «ζωντανό κύτταρο της τοπικής κοινωνίας», με πλούσια δράση, αστείρευτη ενέργεια, καλοσύνη και ευγένεια που σπάνια συναντάς σε άνθρωπο.

Μπορεί να μην ήταν αυτός που ίδρυσε τους Μύλους Λαϊνόπουλου, αλλά μαζί με τα αδέλφια του, τον Αλέξανδρο και τον Γιώργο - που πήραν από νωρίς στα «χέρια τους» την επιχείρηση ως η 3ηγενιά, καθώς ο πατέρας τους έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 52 ετών - ήταν αυτοί που εκσυγχρόνισαν τη Μονάδα και ανέπτυξαν σημαντική επιχειρηματική δράση, καταφέρνοντας με «όπλο» την ποιότητα και τον επαγγελματισμό τους να προμηθεύουν αλεύρι όλη την Ηλεία και πολλές επιχειρήσεις εκτός νομού. Μέχρι την τελευταία στιγμή, λίγο πριν ανακαλύψει το πρόβλημα της υγείας του, ήταν εκεί, στους Μύλους, βοηθώντας τον γιο του Στέλιο, «στα χέρια» του οποίου έχει περάσει πια η επιχείρηση. Ήταν εκεί, γιατί δεν ήθελε να είναι αλλού, αφού οι Μύλοι, η «φασαρία» από τις μηχανές, η συναναστροφή με τον κόσμο καθημερινά, ήταν η ζωή του. Ένα μικρό κομμάτι της όμως, το αφιέρωσε και στον μηχανοκίνητο αθλητισμό, ως οδηγός, ως αγωνοδίκης αλλά και ως πρόεδρος της ΑΟΛΑΠ. Και εκεί, έδωσε τη σκυτάλη στον Στέλιο και μάλιστα δεν έλειπε ποτέ από το πλευρό του σε κάθε αγώνα. Καμάρωνε, όχι μόνο για τον Στέλιο, με τον οποίο δούλευαν μέχρι το τέλος μαζί, αλλά και για τον Νίκο, την Μαριλένα του και τις οικογένειες που είχαν δημιουργήσει, για τα εγγόνια του, τα οποία υπεραγαπούσε.