Ο συνθέτης Παναγιώτης Βελιανίτης δημιουργεί μια προσομοίωση του ουράνιου θόλου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2016. Φέρνει τους αστερισμούς σε απόσταση αναπνοής και μας καλεί να τους αγγίξουμε. Κάθε φορά που το είδωλό μας διατρέχει τα άστρα, εκείνα παράγουν μουσική με άξονα ήχους-ντοκουμέντα: από τη φωνή του Λένιν μέχρι της Μαρίας Κάλλας και από το Βρανδεμβούργιο κοντσέρτο αρ. 2 του Γ.Σ. Μπαχ μέχρι τον αχό των βομβαρδισμών στη Συρία.

Στο κέντρο αυτού του αέναα μεταβαλλόμενου ηχοτοπίου, στέκει και λαλεί ένα μοναχικό πτηνό: ο γκιώνης. Με τη μονότονη λαλιά του, μας υπενθυμίζει ότι η φύση υπάρχει και πέρα από τον ανθρώπινο «θόρυβο». Ένα κοινωνικό πείραμα πραγματοποιείται. Οι συμμετέχοντες ενορχηστρώνουν, με την κίνησή τους, το υπερ-αφήγημα του κόσμου που βρίσκεται κάτω από τα άστρα. Όπως ο μυθικός τιτάνας Άτλαντας συγκρατούσε τον ουράνιο θόλο, εμείς κουβαλάμε την Ιστορία μας.

Ένα φορητό τηλεσκόπιο, έξω από την εγκατάσταση, επιτρέπει στους επισκέπτες να ατενίσουν τα άστρα του θερινού ουρανού, ενώ μια σειρά διαλέξεις με θέματα αστροφυσικής, από ειδικευμένο προσωπικό του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, πλαισιώνουν το πρότζεκτ.