Ο ερευνητής καλείται να ελέγξει το ανθρώπινο συναίσθημα εκπαιδεύοντας τη ρέπλικά του, που δεν είναι προγραμματισμένη για την αγάπη. Εκείνη όμως επιλέγει διαφορετικά.

Η ερωτική ιστορία «Ρέπλικα» της Στέλλας Μαρή κάνει πρεμιέρα την Τετάρτη 11 Μαΐου με τον Μανώλη Βαζαίο στο ρόλο του ερευνητή-κατασκευαστή ρομπότ και την Στέλλα Μαρή στο ρόλο της ρέπλικας. Παρουσιάζεται στο Studio Κυψέλης μόνο για 5 παραστάσεις.

Το έργο

Ένας ερευνητής και κατασκευαστής ρομπότ, ο Μάνος Ανδρέου, καλείται με την υποστήριξη όλων των προηγμένων χωρών, να επενδύσει στην έρευνα των ορίων της τεχνητής νοημοσύνης, προκειμένου τα συμπεράσματα να εφαρμοστούν και στους ανθρώπους που θα θελήσουν να απαλλαγούν από όποια τάση τούς οδηγεί σε λάθος επιλογές ανθρώπων και όχι μόνο. Προς αυτή την κατεύθυνση έχει εκπαιδεύσει το κατασκεύασμά του, την Ευδοκία, να δίνει τις σωστές απαντήσεις στο παιχνίδι «Δώσε κι εσύ πόνο …μπορείς». Το κανάλι προσφέρει τα στούντιο για την πλατφόρμα εργασίας στην οποία θα μετάσχει ο ερευνητής με τη ρέπλικά του. Θέμα του παιχνιδιού, το πώς η Ευδοκία θα καταφέρει να πληγώσει τον σύντροφό της που την είχε προδώσει στο παρελθόν. Και ενώ η Ευδοκία δεν είχε εκπαιδευτεί για να αγαπήσει, τελικά αδυνατεί να διακρίνει τα όρια μεταξύ παιχνιδιού και αγάπης, κατασκευής και έρωτα… οι συγκρούσεις αυτές λειτουργούν τελικά σαν αφορμή να αναδυθούν και οι συγκρούσεις του ερευνητή, που τελικά αναδεικνύεται ως το πάσχον πρόσωπο, θύτης και θύμα, «προϊόν» της κοινωνίας και του πολιτισμού της.

Αντί σκηνοθετικού σημειώματος

«Στο πρώτο μου έργο «Forever Yours ή π2», το οποίο ανέβηκε επιτυχώς σε δύο διαφορετικές παραγωγές στο «θέατρο Ράγες» και στο «Studio Κυψέλης» (2010 και 2011), ήταν εμφανής στη σκηνοθετική του γλώσσα, μεταξύ άλλων, ένας διάλογος των τεσσάρων ηθοποιών με εναλλασσόμενες πλατφόρμες που οριοθετούνταν από τη χρήση multimedia (videoart και graphic design). Στη «Ρέπλικα» το στοίχημα είναι ακριβώς το αντίθετο: σε ένα έργο που η υπόθεσή του εντάσσεται στο φουτουριστικό, η πρόθεση

είναι αμιγώς «θεατρική» και οι ηθοποιοί μέσω του λόγου και της κίνησής τους καλούνται να μάς οδηγήσουν στην πραγματικότητα των ρόλων τους. Επίσης, ο προσανατολισμός προς την κινητική φόρμα είναι διακριτικά εμφανής… Εξακολουθεί και με αφορά ένα «θέατρο της κατασκευής» που τολμά και συναντά το «θέατρο της ψευδαίσθησης», που σου επιτρέπει να συγκινηθείς και να πάρεις πολύ στα σοβαρά το ευγενές αυτό «ψέμα» που λέγεται θέατρο». [Στέλλα Μαρή].

Παραγωγή: Minus [two] (Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία)

κείμενο και σκηνοθεσία: Στέλλα Μαρή

σκηνογράφος: Γιώργος Σταματάκης

ενδυματολόγος: Χαρά Κονταξάκη

Σχεδιασμός φωτισμού: Γιάννης Ζέρβας

Make up artist: Ειρήνη Προφήτη

Φωτογράφιση: Κώστας Βολιώτης

Παίζουν οι ηθοποιοί: Μανώλης Βαζαίος, Στέλλα Μαρή