Μέσα στη δίνη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Λουίζε αποχωρίζεται τον 3χρονο γιο της Χέρμπερτ. Τον στέλνει να ζήσει στην επαρχία. Τα επόμενα 17 χρόνια μητέρα και γιος θα βρεθούν ελάχιστες φορές και ουσιαστικά η σχέση τους θα συνεχίσει να υπάρχει μέσα από την αλληλογραφία τους. Όταν πια ο Χέρμπερτ πάρει το απολυτήριό του, θα έρθει να βρει τη Λουίζε για μια καινούργια αρχή ή για έναν τελευταίο αποχαιρετισμό. Μέσα στον εύθραυστο κόσμο της συνάντησης τους, εισβάλει η Έλλα, που θα λειτουργήσει ως καταλύτης και θα επισπεύσει τη λύση.

Σημείωμα του σκηνοθέτη:
«Αναγκάστηκα να έρθω στον κόσμο το 1938, διαλέγοντας εγώ ο ίδιος του γονείς μου.... ή .... Είμαι ένας εξωγήινος. Δεν έχω έρθει ακόμα στον κόσμο. Είμαι καθ' οδόν...», λέει σε ένα σημείωμά του ο Άχτερνμπους. Το «Αγαπημένε μου Χέρμπερτ» είναι ένα αυτοβιογραφικό έργο, που φανερώνει έναν άνθρωπο με πολύ δύσκολη και τραυματική παιδική ηλικία. Ο Άχτερνμπους γράφει για την εγκατάλειψη, για την παντοτινή αναζήτηση της Μητέρας, την αναζήτηση των Απαντήσεων. Οι ήρωές του – η Λουίζε, η Έλλα και ο Χέρμπερτ – είναι άνθρωποι ανήμποροι να αγαπήσουν, να δώσουν στοργή, άνθρωποι ευνουχισμένοι και έντονα τραυματισμένοι από την οικογένεια, άνθρωποι που με τη σειρά τους τραυματίζουν και εγκαταλείπουν εκείνους που τους αγαπούν. Ο Άχτερνμπους θυμώνει με την εγωπάθεια των ανθρώπων, με την ανοησία τους, με την εγκληματική τους απάθεια. Αλλά κυρίως απελπίζεται με την συναισθηματική αναπηρία, με την ανικανότητα να δώσει χαρά ο ένας στον άλλο, γελώντας ταυτόχρονα με όλα αυτά, δίνοντας τον τόνο της γελοιότητας μέσα στην συντριβή.

Μετάφραση: Έφη Ρευματά
Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Κίνηση: Ζωή Χατζηαντωνίου
Μουσική επιμέλεια: Νέστορας Κοψιδάς
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη

Παίζουν
Βίκυ Βολιώτη, Κατερίνα Λυπηρίδου, Αινείας Τσαμάτης