Μικροί και μεγάλοι, κυκλοφορήστε παντού στη Στέγη, για να γνωρίσετε το ιδιαίτερο μουσικό ρεύμα του μινιμαλισμού.

Το ετήσιο Open Day της Στέγης είναι πλέον θεσμός. Χαρακτηριστικό της διοργάνωσης αυτής είναι το άνοιγμα της Στέγης στο κοινό: επισκέπτες κάθε ηλικίας έχουν τη δυνατότητα να κινηθούν ελεύθερα σε όλους τους χώρους του κτιρίου, επιλέγοντας τα δρώμενα της επιλογής τους και δημιουργώντας τις δικές τους αισθητικές διαδρομές.

Στην τέταρτη, ετήσια έκδοσή του, στις 6 Μαρτίου 2016, το Open Day δεν επικεντρώνεται πλέον στο έργο ενός και μόνο σύγχρονου συνθέτη, αλλά επιχειρεί μια πρώτη προσέγγιση στο πολυποίκιλο μουσικό ρεύμα του μινιμαλισμού. Πλάι σε έργα διάσημων συνθετών, όπως των Steve Reich, Philip Glass, Terry Riley, Alvin Lucier, Michael Nyman, John Luther Adams, θα παρουσιάσουμε και καλλιτέχνες της παγκόσμιας σκηνής λιγότερο γνωστούς στη χώρα μας, με συνθέσεις που χρονολογικά φτάνουν μέχρι τις μέρες μας.

Σε κάθε γωνιά της Στέγης –στα φουαγιέ , τη Μικρή και την Κεντρική Σκηνή– τραγουδιστές, μουσικοί, ηθοποιοί, περφόρμερ, σπουδαστές και φιλότεχνοι θα συμμετάσχουν σε ένα μαραθώνιο εκτέλεσης εμβληματικών μουσικών έργων και συμβάντων, που στην πλειοψηφία τους παρουσιάζονται για πρώτη φορά στη χώρα μας. Παράλληλα, οι επισκέπτες θα μπορούν να περιεργαστούν παρτιτούρες και βιβλία και να παρακολουθήσουν ταινίες και βίντεο των καλλιτεχνών, ενώ το αφιέρωμα ολοκληρώνεται με συναυλίες στη Μικρή Σκηνή από σολίστες και σύνολο.

Ο μινιμαλισμός, ένας όρος που εισήχθη από τους συνθέτες και κριτικούς Michael Nyman και Tom Johnson, περιγράφει μια αισθητική τάση που κυριαρχεί στη σύγχρονη μουσική δημιουργία από το τελευταίο τρίτο του 20ού αιώνα μέχρι σήμερα. Η ιδέα του μινιμαλισμού είναι πολύ πιο ευρεία από αυτήν που φαντάζεται ο περισσότερος κόσμος. Περιλαμβάνει εξ ορισμού έργα που χρησιμοποιούν ελάχιστο μουσικό υλικό (έως καθόλου!), νότες ή μουσικά όργανα με περιορισμένες δυνατότητες· συνθέσεις που η ίδια η διαδικασία δημιουργίας τους είναι και η μορφή τους· μουσική βασισμένη σε ισοκράτες, στατικούς θορύβους, σχεδόν ανεπεξέργαστες ηχογραφήσεις της φύσης· έργα με εξαιρετικά αργές, ανεπαίσθητες αλλαγές και με σχεδόν εμμονική έμφαση στην επανάληψη· μικροτονικές συνθέσεις· έργα που ενσωματώνουν διδάγματα από εξωευρωπαϊκούς μουσικούς πολιτισμούς ή συνομιλούν απευθείας με την τζαζ και το ροκ.

Concept, σύνθεση , μουσικολογική & σκηνοθετική επιμέλεια, realisations, ενορχηστρώσεις, οργάνωση: Ανάργυρος Δενιόζος
Μουσική διεύθυνση: Ανδρέας Λεβισιανός
Σκηνοθεσία , video & φωτισμοί: Μάνος Αρβανιτάκης
Επιμέλεια κίνησης: Όλγα Σπυράκη
Προγραμματισμός, Electronics: Νίκος Παλαμάρης
Οργανωτική επιμέλεια: Κατερίνα Τσεσμετζή
Οι συντελεστές θα ανακοινωθούν προσεχώς.

Η διοργάνωση πραγματοποιείται με τη φιλική συμμετοχή των Vicki Ray και Μark Menzies και με την ευγενική συνεργασία της Lauren Pratt από το αρχείο James Tenney στο Λος ¶ντζελες.

Διαβάστε περισσότερα:

Από τα πρώτα του βήματα, ο μινιμαλισμός αναπτύχθηκε περισσότερο σε γκαλερί , αίθουσες τέχνης και λοφτ, δημιουργώντας ένα παράλληλο κύκλωμα χώρων ακρόασης της σύγχρονης μουσικής με αυτό των καθιερωμένων συναυλιακών χώρων. Σε μεγάλο βαθμό, συνδιαλέχτηκε και ενσωμάτωσε την πρακτική καλλιτεχνικών κινημάτων όπως το Fluxus, η Performance Art, η Conceptual Art και τα Happenings.

Η φυσική συνύπαρξη στους ίδιους χώρους, το ενδιαφέρον για την ηλεκτρονική ενίσχυση του ήχου, η απλούστερη φύση δομών και υλικών, καθώς και η ιδέα του «συγκροτήματος», είναι μερικοί από τους λόγους που η μουσική αυτή επηρέασε καθοριστικά ορισμένα συγκροτήματα και τάσεις της ροκ μουσικής. Μάλιστα, δύο από τα μέλη της αρχικής σύνθεσης των θρυλικών Velvet Underground έπαιζαν προηγουμένως στο συγκρότημα ενός από τους «πατέρες» του μινιμαλισμού, του La Monte Young.

Στις επιρροές του μινιμαλισμού συμπεριλαμβάνονται οι συνθέτες του Organum, μορφές της αναγεννησιακής μουσικής, όπως η πασακάλια και το ground bass, o Erik Satie, η αρμονική στάση στα έργα του Claude Debussy, το “Bolero” του Maurice Ravel, η μουσική Gamelan της Ινδονησίας, οι αφρικανικές πολυρρυθμίες, η ιαπωνική μουσική Gagaku, η θιβετιανή ψαλμωδία, η ακραία συμπύκνωση της μουσικής του Anton Webern, o John Cage και οι ρυθμικές δομές του.

Στο μινιμαλισμό οφείλεται, εν πολλοίς, η νέα άνθηση της όπερας και του Νέου Μουσικού Θεάτρου. Πολλοί από τους συνθέτες που συνδέονται με το μινιμαλισμό έχουν γράψει έργα τα οποία γνώρισαν εξαιρετική αποδοχή από το κοινό και τους κριτικούς, ανανεώνοντας το ενδιαφέρον για τη μορφή αυτή.

Στα αρχικά του βήματα, ο μινιμαλισμός συνάντησε την εχθρότητα των παραδοσιακών σχημάτων και ιδιωμάτων της Νέας Μουσικής. Ένα από τα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης ήταν η τεράστια ώθηση που έλαβε η έννοια του συνθέτη-περφόρμερ και η δημιουργία μουσικών συνόλων αφιερωμένων στην εκτέλεση αυτής της μουσικής.

Παρότι αρχικά θεωρήθηκε ένα καθαρά βορειοαμερικανικό πολιτισμικό φαινόμενο, ο μινιμαλισμός είναι στην πραγματικότητα διεθνές ιδίωμα: σημαντικοί εκπρόσωποί του προέρχονται από την Ιαπωνία, τη Λατινική Αμερική, τη Νότια Αφρική, την Αγγλία, τη Γαλλία, την Ολλανδία. Ιδιαίτερη ανάπτυξη γνώρισε και σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.