Έχοντας πειράξει ό,τι νοείται ως δημόσιος χώρος, από το Χονγκ Κονγκ έως το Λας Βέγκας, η διάσημη εικαστικός έρχεται στην Αθήνα με τρεις site-specific εγκαταστάσεις της.

Η πρώτη εγκατάσταση της Candy Chang, της εικαστικού που απαντά καταφατικά στο ερώτημα αν η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, έρχεται στη Στέγη στις 8 Φεβρουαρίου.

Το School of the Future κάνει τα μαθητικά μας όνειρα πραγματικότητα: μια διαφορετική ερμηνεία της σχολικής αίθουσας, χωρίς δασκάλους, βιβλία και μαθητές. Οι επισκέπτες βρίσκονται σε ένα χώρο με μια σχολική έδρα στο βάθος, περικυκλωμένη από χίλια μεγάλα κόκκινα μπαλόνια. Καλούνται να σημειώσουν σε ένα σημειωματάριο πάνω στην έδρα το δικό τους μάθημα ζωής . Μέσα από αυτή τη διαδικασία, οι επισκέπτες γίνονται ταυτόχρονα δάσκαλοι και μαθητές: μπορούν να διδάξουν, αλλά και να διδαχτούν, συμμετέχοντας σε ένα μεγάλο σχολείο συλλογικής εμπειρίας, όπου την κοινή εγκυκλοπαίδεια γνώσεων διαμορφώνουν οι ατομικές τους εμπειρίες.

Το School of the Future (Σχολείο του Μέλλοντος) είναι μια συναρπαστική εκθεσιακή εμπειρία, που διερευνά το ρόλο του σχολείου στη διαμόρφωση των αξιών μας. H εγκατάσταση της Τσανγκ περιλαμβάνει πάνω από 1.000 μπαλόνια, που προσφέρονται στους επισκέπτες για να διοχετεύσουν την παιδικότητά τους και να παίξουν, καθώς και μια κεντρική ράμπα που οδηγεί σε μια σχολική έδρα εποχής και μοιράζονταν το τι θα ήθελαν να είχαν διδαχθεί όταν πήγαιναν σχολείο. Χιλιάδες απαντήσεις καταγράφηκαν στις προηγούμενες παρουσιάσεις της έκθεσης, οι οποίες αποκάλυψαν ένα ευρύ φάσμα τόσο πρακτικής όσο και συναισθηματικής σοφίας: το πώς να είσαι ο εαυτός σου, την αξία του ταξιδιού, το πώς να μη φοβάσαι τις κατσαρίδες και τις χοντράδες, τα ισπανικά, το πώς να κάνεις προϋπολογισμό, την υπομονή και καλοσύνη, το πώς να περνάς καλά και πάλι χωρίς την τεχνολογία, το πώς να μην επιτρέψεις ποτέ ξανά σε κάποιον να σου πει ότι δεν ήσουν καλός/-ή σε κάτι που αγαπάς με πάθος, το να μη θεωρείς τίποτα δεδομένο, το πώς να αγαπάς και να κάνεις καλές επιλογές, τις διαφορετικές κουλτούρες, το πώς να αλλάζεις σκασμένο λάστιχο, τη συμπονετική ζωή και το πώς να διαχειρίζεσαι το άγχος και την υπαρξιακή κρίση. Το πρότζεκτ επιδιώκει εκ νέου μεθόδους έναρξης προσιτών και συμμετοχικών δημόσιων συζητήσεων για τους πολιτικούς θεσμούς και τα μαθήματα ζωής.

Στο χώρο της έκθεσης οι επισκέπτες θα  έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν βίντεο της Κάντυ Τσανγκ, όπου η ίδια μιλά για τη συνεργασία της με τη Στέγη και την αξία των δημοσίων χώρων στην κατανόηση της έννοιας της κοινότητας αλλά και της ίδιας της ζωής μας.

Με καταγωγή από την Ταϊβάν, τόπο γέννησης το Πίτσμπουργκ και μόνιμη κατοικία της τη Νέα Ορλεάνη, η Κάντυ Τσανγκ κουβαλάει στο DNA της διαφορετικές κουλτούρες, αλλά μονάχα μία εμμονή: της αρέσει να πειράζει το δημόσιο χώρο, σαν να στήνει στο κέντρο της πόλης ένα υβριδικό επιτραπέζιο παιχνίδι μαζικής συμμετοχής. Σε αυτό το εικαστικό modus vivendi, όπου η τέχνη φλερτάρει με τον ακτιβισμό, οι μεγάλης κλίμακας διαδραστικές εγκαταστάσεις της Τσανγκ αφενός θολώνουν τα όρια ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό, αφετέρου δίνουν την ευκαιρία στους περαστικούς να συμμετάσχουν αυθόρμητα σε αυτές, να προβληματιστούν και, τελικά, να τις χρησιμοποιήσουν ως όχημα για την επανάκτηση του χώρου γύρω και εντός τους.

H γκουρού των αμερικανικών talk shows, Oprah Winfrey, έχει δηλώσει για την Κάντυ Τσανγκ: «Μέσα από μια σειρά μεγάλης κλίμακας projects, που συνδυάζουν την εικαστική εγκατάσταση με τον ακτιβισμό, η Τσανγκ ενθαρρύνει τον κόσμο να αλληλεπιδράσει με το δημόσιο χώρο για να ακουστεί η φωνή του».

«Το έργο της Κάντυ Τσανγκ, στο όριο μεταξύ δημόσιας τέχνης, κοινωνικής παρέμβασης και πολεοδομίας, αγγίζει κάθε πτυχή του ρόλου της τέχνης μέσα στην κοινωνία και συμβάλλει σε μια ουσιαστική δημιουργία χώρου μέσα στις κοινότητές μας.» —Public Art Review

«Η τέχνη της Κάντυ Τσανγκ λειτουργεί σαν μια κλήση αφύπνισης στην ψηφιακή εποχή μας με τους φρενήρεις ρυθμούς. Εξοπλισμένη μόλις με ελάχιστα μέσα, όπως κιμωλίες, ετικέτες ή post-it, μεταμορφώνει αδιάφορους αστικούς χώρους σε συναρπαστικά έργα που εμπνέουν μαζικά ανθρώπους, συχνά εθισμένους στις ηλεκτρονικές συσκευές, να έρθουν σε επαφή, ο ένας με τον άλλον, καθώς και με τον κόσμο γύρω τους.» —Ad Age

Τον Μάιο θα ακολουθήσουν οι εγκαταστάσεις της:

Before I die

Το 2011, η Κάντυ Τσανγκ ξεκίνησε αυτό το installation ως τοπικό πείραμα σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι της γειτονιάς της, στη Νέα Ορλεάνη. Κατέλαβε κυριολεκτικά το κτίριο, βάφοντας τους εξωτερικούς τοίχους του στα χρώματα του σχολικού μαυροπίνακα, όπου με λευκά stencil γράμματα έγραψε πολλές φορές τη φράση «Πριν πεθάνω, θέλω να…». Οι περαστικοί καλούνταν να αποτελειώσουν τη φράση, γράφοντας με κιμωλία τις μελλοντικές επιθυμίες τους.
Αυτή είναι και η πιο διάσημη εικαστική εγκατάστασή της, στην οποία η τέχνη συναντά τον κοινωνικό διάλογο και την ανανέωση του αστικού χώρου. Περισσότεροι από χίλιοι τοίχοι «Πριν πεθάνω» έχουν δημιουργηθεί σε 70 και πλέον χώρες, ανάμεσά τους στο Καζακστάν, το Ιράκ, την Αϊτή, την Κίνα, την Ουκρανία, την Πορτογαλία, την Ιαπωνία, τη Δανία, την Αργεντινή και τη Νότια Αφρική.

Confessions

Οι ανώνυμες και μυστικές εξομολογήσεις που έχουν γραφτεί σε έναν ιδιωτικό θάλαμο, πάνω σε μικρά ξύλινα πλακίδια, αναρτώνται στο δημόσιο χώρο, σε ένα πολύπτυχο εξομολογητήριο. Οι ατομικές εξομολογήσεις του καθενός δημιουργούν ένα ιδιότυπο installation –σαν τοίχο προσευχής– και υπενθυμίζουν πως δεν είμαστε μόνοι.

Επιμέλεια: Αφροδίτη Παναγιωτάκου