Η Πινακοθήκη Γιώργου Βογιατζόγλου, σε συνεργασία με την Αίθουσα Τέχνης Αγκάθι-Καρτάλος, παρουσιάζει από τις 8 Φεβρουαρίου έως τις 9 Απριλίου 2016 την έκθεση του Στέφανου Ρόκου «Η Εποχή του Ηλεκτρισμού».

Η νέα ατομική έκθεση του Στέφανου Ρόκου αποτελεί μία πανοραμική παρουσίαση πολλαπλών εικαστικών δυνατοτήτων και μορφών. Περιλαμβάνει μία σειρά καινούργιων ζωγραφικών έργων μεσαίων και μεγάλων διαστάσεων με μεικτή τεχνική (ακρυλικά, ακουαρέλα, μελάνια, μολύβια σε χαρτί ή καμβά)∙ γύψινα γλυπτά ως τμήματα μιας ευρύτερης σύλληψης∙ δύο κεντήματα μεγάλων διαστάσεων∙ καθώς και πέντε βιντεοπροβολές χαρακτηριστικών στιγμών από προηγούμενες, μετά το 2010, ατομικές εκθέσεις του στο Λονδίνο, την Αμβέρσα και την Αθήνα.

Ο Ρόκος δημιουργεί ένα εικαστικό περιβάλλον πέρα από τους συνηθισμένους ειδολογικούς διαχωρισμούς, περνώντας από τις δύο στις τρεις ή στις τέσσερις διαστάσεις και χρησιμοποιώντας το κέντημα, τις εγκαταστάσεις και τις προβολές για να οργανώσει έναν κόσμο-πλαίσιο, στον οποίο και η καθαρή ζωγραφική αποκτά μία πλάγια, ανοίκεια σημασία. Ο τίτλος της έκθεσης αντικατοπτρίζει την «ηλεκτρισμένη» ένταση η οποία διαπερνά το πολιτικό, κοινωνικό και προσωπικό πεδίο την τελευταία πενταετία, μέσα από αφηγηματικά, διάστικτα με προσωπικές αναφορές και εμμονές έργα, τα οποία ισορροπούν μεταξύ θλίψης και χαράς, σε έναν παράδοξο απολιθωμένο κόσμο, ο οποίος ανήκει ταυτόχρονα στο παρελθόν και στο μέλλον.

Στην Εποχή του Ηλεκτρισμού η ζωγραφική του Ρόκου επανέρχεται στις δημιουργικές εμμονές της – στα κομβικά εκείνα σημεία της έμπνευσής του τα οποία αναδεικνύει ο Π.Ε. Δημητριάδης στο κείμενο που συνοδεύει τον κατάλογο της έκθεσης: την «αποκρουστικότητα του γήρατος ως απειλή στέρησης της νεότητας, σε λιβιδινική βάση», αλλά και τον «χρόνο που περνάει, είτε ως παρακμή της φύσης είτε ως αλλοίωση του δυτικού τοπίου», στην «ευρωπαϊκή αυθεντία που “εξαερώνεται” και υποφέρει […] έναν υπόγειο (ή υπέργειο) σιδηρόδρομο προς τη δυστοπία και την απόγνωση μιας μάζας που άγεται και φέρεται με προορισμό το χάος, ένα σύμπαν που καταδυναστεύεται από τη δυσπλασία, τη νεοπλασία, την κακοήθεια […] τη βιαιότητα αλλά και τη θαλπωρή ενός κοινού πεπρωμένου, όπου η χαρά είναι πάντα το διάλειμμα». Ο Ρόκος επιστρέφει σε όλες εκείνες τις απειλητικές δονήσεις που κλονίζουν την εξωτερική και εσωτερική ισορροπία μας, αναδεικνύοντας την ομορφιά που μπορεί να αναδυθεί μέσα από μία αμφίρροπη σύγκρουση – όπως και ο ίδιος σημειώνει σε πρόσφατη συνέντευξή του: «Ίσως η δική μου ιδανική ιδεατή πραγματικότητα να είναι το απόσταγμα μιας ηλεκτρισμένης κατάστασης που καταλήγει να έχει θετικό πρόσημο».