Πέντε σιωπές. Δέκα. Εκατό σιωπές. Χίλιες. Στη φασαρία των δρόμων, στων σπιτιών τις συνευρέσεις, στα φωτισμένα γήπεδα των συναυλιών… αφουγκράζεσαι τον ήχο της σιωπής. Παντού. Εκκωφαντική σιωπή… όπως κι ο φόβος που την γεννάει. Ναι. Φοβάσαι. Φοβάσαι να μιλήσεις αληθινά για σένα. Φοβάσαι να ακούσεις τον άλλον. Φοβάσαι να καταγγείλεις. Φόβος. ΑπΆ την οικογένεια, απΆ το Σχολείο, απΆ το Κράτος, απΆ τη Θρησκεία, απΆ τα Μέσα Επικοινωνίας, απΆ την Πολιτική, απΆ τις Ιδεολογίες. Φόβος. Η βασική αιτία της σιωπής. Κονταίνει τους ανθρώπους τόσο φόβος, αδειάζει τα βλέμματα, μικραίνει τις κινήσεις, κι αρχίζουν ψιθυρίσματα και λειψές ανάσες κι άρρωστες ζωές. Ναι. Ο φόβος… γέμισε το δωμάτιο… γέμισε τον κόσμο όλο… η ώρα της σιωπής… για πόσο θα αφήσουμε να μας φοβίζει αυτός ο φόβος;

Λίγα λόγια για το έργο

«Πρόκειται για το σχεδόν ντοκιμαντερίστικο δοκίμιο πάνω στην ενδοοικογενειακή βία με κύριο πυρήνα την αιμομιξία. Ένας πατέρας που με τη βιασμένη σιωπή της συζύγου του βιάζει τις δύο κόρες του. Όχι, το έργο δεν σκανδαλοθηρεί, δεν κραυγάζει, δεν επιθυμεί να προκαλέσει τον οίκτο, καταγράφει και συνάμα διαπιστώνει το γνωστό σύνδρομο της κοινωνικής ενοχής δια της αιδήμονος σιωπής. Μια υποδειγματική παράσταση». (Κώστας Γεωργουσόπουλος)

«Το έργο της Στίβενσον θέλει να κάνει τα άηχα ηχηρά και ορατά τα αόρατα, με την κατά πρόσωπο ανάκλαση του θύματος πάνω στη δική μας αθωότητα κι απερισκεψία. Αγωνίζεται με δυο λόγια να διαλύσει τη σιωπή, πράγμα διόλου εύκολο εφόσον το αστικό θέατρο διαθέτει ως γνωστόν εξαιρετική ηχομόνωση και δοκιμασμένες δικλίδες ασφαλείας σε παρόμοια ζητήματα. Σε κάθε περίπτωση αυτή είναι η κατάληξη: η δική μας σιωπή, η ακινησία μας, η αβελτηρία να δούμε τη βία ως απειλή της ανθρωπιάς και της ησυχίας μας». (Γρηγόρης Ιωαννίδης)

«Στο Θέατρο κάτω από τη γέφυρα δίνεται ένα ομόλογης διάνοιας έργο, οι Πέντε σιωπές». (Λέανδρος Πολενάκης)

«Είναι μια συγκλονιστική στιγμή, από τις πιο δυνατές θεατρικές εμπειρίες που μπορεί να βιώσει ο θεατής που πάσχει με τις ηρωίδες, αλλά ξαφνικά τίθεται και ενώπιον της δικής του ευθύνης, με τη σιωπή της καθημερινότητάς του. Αυτό το φορτίο, σε ακολουθεί για πολύ μετά την παράσταση, και αυτός είναι ένας λόγος όχι απλά συγχαρητηρίων σε όλη την ομάδα της παράστασης, αλλά ενός μεγάλου ευχαριστώ». (Κάτια Σωτηρίου)