Με τον Δον Ζουάν (1665) ο Μολιέρος υπογράφει ένα από τα σημαντικότερα και πλέον αινιγματικά έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, μια κωμωδία γεμάτη ειρωνεία αλλά και με τραγικό βάθος.
 


Ο ακόλαστος αριστοκράτης ήρωάς του βρίσκεται σε διαρκή αναζήτηση καθότι αθεράπευτος κυνηγός της Ομορφιάς και της Ηδονής, αλλά ταυτόχρονα και σε διαρκή φυγή καθότι κυνηγημένος από όλους όσους έχει προσβάλλει: τη γυναίκα που άρπαξε από το μοναστήρι, την παντρεύτηκε και ύστερα την παράτησε, τους αδελφούς της που θέλουν να εκδικηθούν την τιμή της, τον πατέρα του που τον επιπλήττει για τον έκλυτο βίο του και τους δανειστές του που δεν θα πάρουν ποτέ όσα τους χρωστάει.


Στο τέλος, αυτός ο άθεος και βλάσφημος ορθολογιστής, αποδεχόμενος την πρόσκληση σε δείπνο του αγάλματος ενός διοικητή που είχε σκοτώσει σε μονομαχία, αποφασίζει να αναμετρηθεί με το επέκεινα και με τον ίδιο τον Θεό, που τον κατακεραυνώνει και τον κατακρημνίζει στα βάραθρα της κόλασης.


Καταγγελία μιας υποκριτικής και θρησκόληπτης κοινωνίας, ο Δον Ζουάν θίγει, μέσα από την παρουσίαση ενός ανθρώπου που θέλει να αποτινάξει τα κοινωνικά, οικογενειακά και θρησκευτικά δεσμά, το θέμα της απόλυτης ελευθερίας: πώς να υπάρχεις χωρίς να υποτάσσεσαι; Μια τέτοια ελευθερία είναι εφικτή; Και αν ναι, ποιο το τίμημα γιΆ αυτόν που τη βιώνει, για τους άλλους που την υφίστανται;