Ξύλινη καρέκλα, ποπ κορν στο χέρι, γιασεμί στο φράχτη και μια παλιά ταινία στο πανί. Όχι, δεν είναι ανάμνηση – είναι θερινό σινεμά στα καλύτερά του. Κι αυτές είναι οι 7 πιο καλοκαιρινές ταινίες που αξίζουν μια επανεμφάνιση κάτω απ’ τ’ αστέρια!

"Ρωμαϊκές Διακοπές" (Roman Holiday, 1953)

Η Όντρεϊ Χέπμπορν στην πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση, πάνω σε μια βέσπα με τον Γκρέγκορι Πεκ, είναι απλώς ό,τι πιο θερινό, ρομαντικό και κομψό έχει υπάρξει ποτέ. Βλέπεται μόνο με σινεμασκόπ και παγωμένη μπύρα.

"Μερικοί το προτιμούν καυτό" (Some Like It Hot, 1959)

Μέριλιν Μονρό, γέλιο, σαξόφωνα και μια τρέλα που μυρίζει ’50s και άμμο! Αν δεν είναι αυτή ταινία για θερινό, τότε τι είναι; Θα γελάσεις, θα ρομαντζάρεις, θα θέλεις να τη δεις ξανά.

"Κορίτσια για φίλημα" (1965)

Χρώματα, τραγούδια, καρτ ποστάλ από ’60s Ελλάδα και τον Φίνγκο να παλεύει με το μοντέρνο. Οι σκηνές από το beach party είναι σκέτη καλοκαιρινή ευφορία, και η Μάρθα Καραγιάννη – παντοτινή θεά.

"Επιχείρηση Απόλλων" (1968)

Ξένος πρίγκιπας, ελληνικό κρουαζιερόπλοιο, και η Έλενα Ναθαναήλ σε έναν ρόλο-όνειρο. Ένα love story πάνω στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου που στάζει ρομαντισμό, '60s γοητεία και σπάνια ελληνική πολυτέλεια.

"Before Sunrise" (1995)

Μπορεί να μην είναι παλιά με την έννοια του ’60, αλλά η αύρα της είναι σαν βόλτα στην Πλάκα ένα θερινό δειλινό. Δυο ξένοι που γνωρίζονται ένα καλοκαίρι και μιλούν όλη νύχτα. Αν δεν την έχεις δει σε θερινό, δεν την έχεις δει σωστά.

"Grease" (1978)

Summer nights and Danny Zuko! Όλο το vibe του καλοκαιριού σε μία ροζ τσιχλόφουσκα. Ιδανική ταινία για να τραγουδήσεις φάλτσα στη σκοτεινή καρέκλα, χωρίς ντροπή.

"West Side Story" (1961)

Αυτό δεν είναι ταινία, είναι καλοκαίρι. Είναι τα δειλινά, οι πρώτοι έρωτες και οι μεγάλοι καβγάδες, με χορευτικά στα σοκάκια και ραγισμένες καρδιές. Ιδανική για να την τραγουδήσεις σιγανά πίσω από την καρέκλα σκηνοθέτη.

Τελικά, γιατί να δεις παλιές ταινίες σε θερινό;

Γιατί εκεί το σινεμά δεν είναι απλώς εικόνα — είναι ανάμνηση. Είναι εκείνη η αίσθηση ότι κάτι ξεχασμένο μπορεί ξαφνικά να σε συγκινήσει όπως παλιά. Είναι το τζιτζίκι, το γιασεμί, ο ήχος του προβολέα. Είναι το «μαζί».

Κι αν είσαι τυχερός, ίσως η ζωή σου χαρίσει μια σκηνή που θα μπορούσε να είχε σκηνοθετήσει ο Βισκόντι. Ή έστω ο Δαλιανίδης.