Σαν σενάριο από σειρά του Netflix – μόνο που είναι 100% αληθινό. Στην καρδιά του Ζάγκρεμπ, της πρωτεύουσας της Κροατίας, η Hedviga Golik, μια γυναίκα με ήσυχη ζωή και χωρίς οικογένεια, κάθισε ένα βράδυ του 1966 στην πολυθρόνα της να δει τηλεόραση… και δεν σηκώθηκε ποτέ ξανά.

Η Hedviga εξαφανίστηκε. Κυριολεκτικά. Χωρίς κανέναν να τη δηλώσει αγνοούμενη. Χωρίς να ρωτήσει φίλος, συγγενής, γείτονας. Κανείς.

Το 2008 – 42 ολόκληρα χρόνια μετά – κρατικοί υπάλληλοι προσπάθησαν να τακτοποιήσουν το παλιό διαμέρισμα που φαινόταν εγκαταλελειμμένο. Όταν άνοιξαν την πόρτα, βρέθηκαν μπροστά σε ένα στοιχειωμένο κουκούλι χρόνου:

Έπιπλα ξεπερασμένα, σκονισμένα. Πιάτα στο νεροχύτη. Μια τηλεόραση δεκαετίας ’60 στραμμένη προς την πολυθρόνα. Κι εκεί… Καθισμένη σαν να κοιμάται, η Hedviga. Μουμιοποιημένη από τον χρόνο. Κυριολεκτικά.

Το διαμέρισμα ήταν τόσο ερμητικά κλειστό, που το σώμα της είχε υποστεί φυσική μουμιοποίηση – σαν να το διατήρησε ο χρόνος, για να θυμίζει τι μπορεί να συμβεί όταν μια ζωή περνάει εντελώς απαρατήρητη.

Κανείς δεν την αναζήτησε. Καμία καταγγελία εξαφάνισης. Καμία ερώτηση.

Οι γείτονες υπέθεσαν ότι μετακόμισε. Απλώς… έφυγε. Ή έτσι νόμισαν. Η Hedviga πέθανε ήσυχα – αλλά και αδιανόητα μόνη. Και παρέμεινε έτσι για τέσσερις δεκαετίες, ξεχασμένη.