Τι είναι το Εσωτερικό; Τι είναι αυτό το τόσο σημαντικό που διαδραματίζεται μέσα ώστε να μας παρασύρει σε μια σιωπηλή αλλά γεμάτη αγωνία παρατήρηση; Με ένα παιχνίδι διπλής θέασης όπου τόσο το κοινό όσο και τα πρόσωπα του έργου μοιάζει να βρίσκονται τοποθετημένα πίσω από μια κλειδαρότρυπα, ο Maeterlinck επιχειρεί να τοποθετήσει με τη σειρά του τον άνθρωπο απέναντι στο αναπόφευκτο και μη αναστρέψιμο γεγονός του θανάτου. Μάρτυρες, ηδονοβλεψίες ή απλά παρατηρητές; Ποιος μπορεί να απαντήσει με ευκολία όταν μάλιστα κατά τη διάρκεια του έργου έρχεται αντιμέτωπος με μια αφόρητη υποψία: μήπως το Εσωτερικό είναι τελικά ένα κάτοπτρο που καθρεφτίζει το δικό μας εύθραυστο κι ανοχύρωτο εσωτερικό τοπίο;

Έξω, θεατές και σκηνικά υποκείμενα γίνονται μαντατοφόροι του θανάτου, άγγελοι τρομερών ειδήσεων, συνένοχοι στη γνώση του ανείπωτου. Ο ρόλος του αγγέλου διαποτίζει απόλυτα τα πρόσωπα του έργου, σχεδόν συνθλίβοντας τη δική τους βούληση. Λειτουργούν σαν καλοκουρδισμένοι παίκτες ενός αέναου παιχνιδιού, προσπαθώντας να απαλλαγούν από το βάρος μιας θλιβερής αναγγελίας.

Μέσα, τα πρόσωπα ζουν, κινούνται, δρουν σε έναν εντελώς διαφορετικό ρυθμό, τον οποίο υπαγορεύει η ευτυχία της αδιατάραχτης καθημερινότητας. Η ευτυχία αυτή διατηρείται πίσω από κλειστές πόρτες και παράθυρα σαν επτασφράγιστο μυστικό. Όμως το φοβερό νέο θα τρυπώσει από μια ρωγμή, από μια χαραματιά και τελικά από την κεντρική είσοδο για να δείξει πόσο διάτρητη είναι αυτή η ευτυχία, η «μεταμφιεσμένη» σε οικογενειακή θαλπωρή. Η ανακοίνωση του αιφνίδιου θανάτου ενός νεαρού κοριτσιού διαλύει κάθε ψευδαίσθηση, διαπερνά όλους τους χώρους, γκρεμίζει τους τοίχους τους, τους ενοποιεί, καθιστώντας θεατές, αγγέλους και παθόντες, όλους ανελέητα θνητούς.