Το θέμα του χαμένου έρωτα, του έρωτα που μπορούσε ή όφειλε να υπάρξει, αλλά εμποδίζεται, είναι θεμελιώδες σε όλο το έργο του Λόρκα και, όπως ξέρουμε αντανακλά την δική του εμπειρία. Ο Λεονάρδο και η Νύφη, έζησαν ένα φλογερό εφηβικό έρωτα που κράτησε τρία χρόνια, έναν έρωτα που ματαιώθηκε από οικονομικούς υπολογισμούς και που οι γείτονές τους τον έχουν σχεδόν ξεχάσει. Η φύση είχε ΅Ά φτιάξειΆΆ τον έναν για τον άλλον, μα η κοινωνία ανέτρεψε τα σχέδιά της. Η τραγωδία είναι η αναπότρεπτη έκβαση.
Σε μία από τις συνομιλίες του Λόρκα με τον ποιητή Φίλιπ Κάμμιγκς, όταν ο Κάμμιγκς τον ρώτησε ποιο ήταν για εκείνον πραγματικά το νόημα της ζωής, ο Λόρκα είπε:
΅Ά Φελίπε, ζωή είναι το γέλιο σε ένα κομποσκοίνι θανάτων, είναι να βλέπεις, πίσω από τον άνθρωπο που ουρλιάζει, την αγάπη που υπάρχει στις καρδιές του κόσμου. Είναι να γίνεσαι άνεμος και να ταράζεις τα νερά στο ρυάκι. Είναι να έρχεσαι από το πουθενά και να πηγαίνεις στο πουθενά και ταυτόχρονα να βρίσκεσαι παντού με ένα σωρό φόβους να σε τριγυρίζουνΆΆ.
Ιαν Γκίμπσον, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα

Μετάφραση
Νίκος Γκάτσος

Σκηνοθεσία
Λένα Κιτσοπούλου

Σκηνικά - Κοστούμια
Έλλη Παπαγεωργακοπούλου

Φωτισμοί
Νίκος Βλασόπουλος

Μουσική
Νίκος Κυπουργός

Βοηθός σκηνοθέτη
¶ννα Νικολάου

Ερμηνεύουν
Νίκος Καραθάνος
Έμιλυ Κολιανδρή
Ιωάννα Μαυρέα
Μαρία Καλλιμάνη
Βίκυ Βολιώτη
Γιάννης Κότσιφας
Χρήστος Σαπουτζής
Σταύρος Γιαννουλάδης
Αινείας Τσαματης