Στη σκιά του ηφαιστείου Kawah Ijen στην ανατολική Ιάβα της Ινδονησίας, ένα απόκοσμο φαινόμενο προσελκύει περίεργα βλέμματα από όλο τον κόσμο.

Τη νύχτα, οι πλαγιές του φωτίζονται από αιθέριες μπλε φλόγες, αποτέλεσμα των αποθέσεων θείου που αναφλέγονται κάτω από την έντονη θερμότητα του ηφαιστείου. Αυτό το μαγευτικό φυσικό θέαμα, ωστόσο, κρύβει μια ζοφερή πραγματικότητα για τους ανθρώπους που μοχθούν στο έδαφός του. Κυνηγούν το θειάφι, που στην καθομιλουμένη είναι γνωστό ως «χρυσός του διαβόλου», για την προσοδοφόρα αλλά και επικίνδυνη φύση του.

Το θείο, βασικό στοιχείο σε πολυάριθμα βιομηχανικά και καταναλωτικά προϊόντα, από τη ζάχαρη και τα σπίρτα μέχρι τα λιπάσματα και τα φάρμακα, αποτελεί πηγή ανθρώπινης γοητείας εδώ και αιώνες. Η εξόρυξή του προσφέρει μία από τις καλύτερα αμειβόμενες θέσεις εργασίας στο νησί, προσελκύοντας εργάτες στις επικίνδυνες συνθήκες του ηφαιστείου Kawah Ijen. Ωστόσο, η εργασία απαιτεί εξαιρετικές σωματικές θυσίες Οι εργάτες περιηγούνται στο τοξικό περιβάλλον στο εσωτερικό του κρατήρα για να εξορύξουν θείο, μια διαδικασία γεμάτη κινδύνους. Το αέριο διοχετεύεται μέσω μεταλλικών σωλήνων από την καρδιά του ηφαιστείου, συμπυκνώνεται σε υγρό πριν στερεοποιηθεί σε κίτρινους κρυστάλλους. Αυτοί στη συνέχεια διασπώνται με το χέρι, φορτώνονται σε καλάθια και μεταφέρονται στις πλάτες των ανθρακωρύχων στις πλαγιές του κρατήρα. Το βάρος, που συχνά ξεπερνάει τους ίδιους τους μεταφορείς, εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους, με αποτέλεσμα το προσδόκιμο ζωής να ξεπερνά σπάνια τα 50 χρόνια, για να μην αναφέρουμε τις κακώσεις και τις παραμορφώσεις της σπονδυλικής στήλης που συνοδεύουν την εργασία.

Επιπλέον, ο αέρας εντός του κρατήρα είναι πυκνός από δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις διοξειδίου του θείου. Οι ανθρακωρύχοι, χωρίς επαρκή προστατευτικό εξοπλισμό, εισπνέουν αυτό το αέριο, το οποίο μπορεί να προκαλέσει εγκαύματα, αδιάκοπη δακρύρροια στα μάτια, αναπνευστικά προβλήματα και, σε ακραίες περιπτώσεις, οξύ πνευμονικό οίδημα. Παρά την αξία της παγκόσμιας βιομηχανίας θείου που ανέρχεται σε περίπου 13 δισεκατομμύρια δολάρια και την αναμενόμενη ανάπτυξή της, η μέθοδος εξόρυξης στο Kawah Ijen παραμένει αρχαϊκή, επικίνδυνη και λιγότερο κερδοφόρα λόγω των ακαθαρσιών στο εξορυσσόμενο θείο σε σύγκριση με αυτό που λαμβάνεται από ορυκτές πηγές.

Η ιστορία του Kawah Ijen είναι μια οδυνηρή υπενθύμιση του ανθρώπινου κόστους πίσω από τα υλικά που θεωρούμε δεδομένα. Υπογραμμίζει το παράδοξο ενός πανέμορφου αλλά και εχθρικού τοπίου όπου η αναζήτηση του «χρυσού του διαβόλου» συνεχίζεται παρά τους σημαντικούς κινδύνους που συνεπάγεται. Για τους ανθρακωρύχους της ανατολικής Ιάβας, η γοητεία της εξόρυξης θείου παρέχει μια ζωτική, αν και επικίνδυνη, πηγή εισοδήματος σε μια περιοχή με περιορισμένες ευκαιρίες απασχόλησης, καθιστώντας την ένα κρίσιμο, αν και επικίνδυνο, μέρος της ζωής τους και της τοπικής οικονομίας.