Ένας μοναχικός νέος γνωρίζει τυχαία στο δρόμο μια νεαρή κοπέλα, τη Νάστενκα. Η βραδινή αυτή γνωριμία τους οδηγεί σε επαναλαμβανόμενες συναντήσεις τις νύχτες που ακολουθούν, όπου οι ήρωες μοιράζονται τις παράξενες ιστορίες της ζωής τους και συνδέονται με μια αδερφική και πρωτόγνωρη αγάπη.

Ενώ, όμως, η Νάστενκα μιλάει για τον άντρα που περιμένει να γυρίσει πίσω σε αυτήν για να την παντρευτεί, ο ονειροπόλος ήρωας μας σιγά σιγά την ερωτεύεται, παρ’ όλο που η ανταπόδοση των συναισθημάτων του είναι ανέλπιδη. Ταυτόχρονα όμως εξομολογείται για πρώτη φορά όλον τον φαντασιακό του κόσμο, τον μοναχικό τρόπο ζωής του και το καταδικασμένο, μακριά από την πραγματικότητα μέλλον του.

Στις «Λευκές Νύχτες» του Ντοστογιέφσκι εμφανίζεται η φιγούρα του «ονειροπόλου». Ένας άνθρωπος που καταφεύγει στον κόσμο των δημιουργικών ονειροπολήσεων, πλάθει στο φαντασιακό του όσα η ζωή δεν του έχει δώσει ακόμα και γυρνάει την πλάτη στη σκυθρωπή πραγματικότητα. Στις «Νύχτες» οι ονειροφαντασίες κι αγωνίες του ήρωα ξεφεύγουν από τα δικά του πάθη και απλώνονται σε όλους τους θεατρικούς χαρακτήρες: στη Νάστενκα, στην τυφλή ξαδέρφη της και στον μυστηριώδη νοικάρη τους.

Όσο, όμως, τα όνειρά τους παίρνουν μορφή, χάνεται κάθε αίσθηση της πραγματικής ζωής, ενώ ο χρόνος κυλά και τα νιάτα φεύγουν. Κι ενώ όλο αυτό μοιάζει με ένα αθώο και όμορφο παιχνίδι του ανθρώπινου μυαλού, ενέχει έναν σοβαρό κίνδυνο: ο άνθρωπος εγκλωβίζεται μέσα στο όνειρο, προσπερνάει τη στιγμή που θα μπορούσε να του φέρει την πραγματική ευτυχία και πληρώνει το τίμημα της απόλυτης μοναξιάς. Μένει, έτσι, για όλους μετέωρη η ερώτηση: «Έζησες ή δεν έζησες;».